Reisverhaal «Keizerlijke trots van Hué»
Honderd dagen rijst (2013-2014)
|
Vietnam
|
0 Reacties
03 Maart 2014
-
Laatste Aanpassing 04 Maart 2014
In de citadel van Hué ligt de oude keizerlijke hoofdstad, gebouwd tussen 1804 en 1833 en als enige overgebleven in Vietnam. De keizer deed inspiratie op in China en gebruikte de Verboden stad in Beijing als inspiratie. Vorige zomer liep ik in een uur tijd door de drukbezochte attractie in Beijing, hier zal ik vier uur lang ronddwalen en genieten van de kleurrijke paviljoenen en tempels, de overwoekerde restanten en vooral ook van de rust. De kern - verboden stad zelf - is niet veel meer dan een ruïne. Remember the war.
Je voelt je onmiddellijk een keizerin als je vanuit de moderne stad via de brug over de majestueuze Parfumrivier je entree maakt in de citadel, of misschien maakte je meer kans om één van de honderd concubines van de keizer te zijn. Voor de mannen vrees ik dat ze - indien ze het niet tot keizer of zijn zoon geschopt hebben - alleen met de tred van een eunuch de stad kunnen benaderen. Ook voor de castratietechnieken deden ze inspiratie in China op.
De brede rivier die Hué romantische allures geeft, dankt zijn naam aan de geurige kruiden en bloemen die destijds op zijn oevers groeiden. Nu ruik ik niets, of toch, uitlaatgassen van de brommertjes. Huong Giang heet de rivier in het Vietnamees. Veel meisjes in Vietnam krijgen deze voornaam. Of ze effectief goede en deugdelijke meisjes worden, is natuurlijk geen garantie. Alleen maar de uitgesproken wens van hun ouders.
Binnen de citadel wonen een zestigduizend mensen, maar je bezoek richt zich op de citadel-in-de-citadel, namelijk de keizerlijke stad. Je start aan de imposante zuidelijke poort (momenteel in de stellingen), daar worden de tickets verkocht. Sta je aan een andere poort zonder ticket, dan kom je er niet in. De zuidelijke poort heeft vijf doorgangen. De centrale poort was voorbehouden voor de keizer en zijn familie, de poorten rechts en links ervan voor de mandarijnen (hoge staatsambtenaren, niet te verwarren met oranje vruchten) en de buitenste poorten voor de soldaten en de olifanten. Ook nu kom je als toerist niet door de centrale poort, je schopt het hoogstens tot een mandarijn.
Over de Brug van de Centrale Weg en langs de Esplanade van de Grote begroetingen - wat een welluidende namen - kom je in het Paleis van de Troon (of Paleis van de Opperste Harmonie) dat als enige is ontsnapt aan de bombardementen van 1968. De binnenste hal heeft veertig roodgelakte zuilen. En dan begin ik aan mijn dooltocht langs zoveel poorten, paleizen en paviljoenen. Ik kan de namen niet meer volgen. Maar ze klinken wel goed. Poort van de Menselijkheid, van de Deugd, Paleis van het Lange Leven... Er zijn veel restauratiewerken aan de gang.
Vooral de tempels en paleizen aan westelijke kant zijn in mooie tuinen ingeplant, en trekken maar een deel van de bezoekers aan. Wie slechts een uurtje vertoeft in deze keizerlijke stad (zoals bij geleide bezoeken), komt niet verder dan de hoofdgebouwen. De verkenning van de afgelegen oorden is juist het interessantste. Een rammelende maag drijft me uiteindelijk buiten de poorten. Binnen de stad moet je het stellen met een drankje of een ijsje. Anders had ik hier gerust nog wel een tijdje kunnen vertoeven.
Fotoalbums van locatie «Hue»
