Reisverhaal «De trein is altijd een beetje reizen»
Honderd dagen rijst (2013-2014)
|
Thailand
|
2 Reacties
02 Januari 2014
-
Laatste Aanpassing 11 Februari 2014
Vier schoolmeisjes eten een snack uit een doosje, de man achter hen speelt op zijn smartphone, ernaast doet iemand een dutje op de stoeltjes, en nog iemand is druk aan het telefoneren, maar de meesten doen niks. Alleen maar wachten. De trein van 10u30 komt vandaag om 11u. Zo verwoorden ze hier een half uur vertraging. Het is intussen 11u30 en er is nog steeds geen trein.
Niemand die ongedurig op het uur kijkt. Behalve ik. Niemand die zaagt of klaagt bij de stationschef. Ze wachten geduldig. Of gelaten. Ze kunnen er toch niets aan veranderen. Na het verstrijken van dat uur hoor ik wel al eens een zucht. Of hoor ik mezelf. Ik vecht tegen mijn westerse natuur die niet gewoon is dat een uur vertraging gewoon is. Waarom zou ik me opjagen? Ik heb zeeën van tijd.
Er wordt iets door de luidspreker aangekondigd en de stationschef klingelt driemaal met de bel. Ik toon mijn ticket aan het meisje en vraag zo of mijn trein in aantocht is. Ze wuift met haar hand neen. Valse hoop. Nog even geduld. Alles gebeurt hier nog artisanaal. Op de trein zwaait de conducteur door het open raam met de groene vlag als hij ziet dat iedereen is afgestapt. Als iedereen goed is opgestapt, verandert de stationschef zijn rode vlag in een groene. Die tekens ziet de treinchauffeur en dan kan hij aanzetten.
Het wordt later. Een voorbode. Verkopers brengen hun waren in gereedheid en nemen een strategische positie in aan de overkant van het perron. Hebben zij informatie van hogerhand? Of voelen ze aan de sporen dat de trein nadert? Of is het terug valse hoop? Er volgt weer een aankondiging. De meisjes doen teken. Ook de stationschef komt vragen waar ik heen moet. Om iets voor 12u vertrekken we met anderhalf uur vertraging in Phetchaburi, op naar mijn volgende bestemming Prachuap Khiri Khan, een rit van ongeveer drie uur.
***
Alle banken zijn bezet. Ook de bagagerekken staan vol. Ik wandel de volgende wagon door en vind een vrij plaatsje. Met nadruk op het verkleinwoord. We zitten met vieren op de smalle banken, mijn grote rugzak tussen mijn benen gekneld, drie uur lang in dezelfde positie. Om de haverklap moet ik wijken voor dames die eten en drankjes verkopen, voor mensen die naar het toilet gaan... Tik, tik, tik. Pas als ik zie dat het de conducteur is, herken ik geluid van de kaartjesknipper. Zo kondigt hij zijn komst aan. Ja, hier worden de kaartjes nog echt geknipt. Een kaartje van 31 baht trouwens, wat nog geen euro is.
Het landschap probeert groen te zijn, maar slaat op vele plaatsen door de droogte eerder geel uit. Aan mijn linkerzijde verraadt de vlakte de zee, rechts van mij duiken af en toe kalksteenrotsen op. In een vorm zoals een kind gebergte zou tekenen, mooi afgelijnd, maar zeer bultig. Ter hoogte van de populaire badplaatsen Cha Am en Hua Hin schiet extreme hoogbouw uit de vlakte op. Pas als de trein bijna door zee rijdt, besef ik dat we Prachuap Khiri Khan naderen. Ik heb warm en de zee lonkt naar me. Door het treinraampje kan ik er bijna inspringen. Bij manier van spreken. Maar ik ruik ze, ik voel ze. Als de Khao Chong Krajok opdoemt langs de zeekant, alweer een berg met een tempel op, en ja ook weer met apen, hijs ik mijn rugzak en maak me klaar om dit nieuwe plaatsje te ontdekken.
