Reisverhaal «De reiziger krijgt streken»
Zon, rijst en gelukskoekjes (2018-2019)
|
Thailand
|
7 Reacties
06 April 2019
-
Laatste Aanpassing 12 Januari 2020
Er waren die dag zoveel zaken om de schuld op te steken. Het lange traject door de trein die een uur vertraging had en dan ook nog overvol was, de allesverzengende hitte, het overladen zijn met een loodzware rugzak en natuurlijk ook mijn eigenzinnigheid.
Als ik de tocht aanvang van het station van Prachuap Khiri Khan naar het adresje dat ik geboekt heb, slaat de twijfel toe. Nee, ik hoef geen Google Maps om mij de weg te wijzen. Ik was hier vijf jaar geleden. Toch gebruik ik de app om de meters af te tellen. 1,7 kilometer. Een van mijn principes luidt dat ik alles onder de twee kilometer te voet doe, ook met bagage. Nog 1,5 kilometer. Bij elke stap die ik zet, voelt mijn rugzak zwaarder. Mijn schouders zijn te zwak om mij recht te houden. Ik loop naar voor gebogen om tegengewicht te geven. 1,3 kilometer. De middagzon is onverbiddelijk. Mijn water is op. Ik beklaag mij heel eventjes dat ik niet de iets langere weg langs de kust heb genomen. Een zeebries zou deugd doen. De meters tellen te langzaam af. Ik struikel bijna over mijn voeten. Ik beklaag mij nog over iets. Toch moet ik nu verder. In mijn hoofd borrelt het, maar ik blijf glimlachen. Afzien doe ik in stijl.
De laatste meters hebben mij de doodsteek gegeven. Ik gloei en mijn kleren zijn kletsnat van het zweet als ik bij SeeSea arriveer. Mijn rugzak valt als een log pak op de grond. Ik snak naar airco en een douche. En naar een zwembad. Een paar dagen geleden had ik overwogen om te veranderen naar het hotel waar ik vijf jaar geleden zat. Mét zwembad. Toen bleek dat ik niet meer gratis kon annuleren, kwam er een ander plan in me op. Zal ik het durven uitvoeren?
Het is te vroeg om in te checken, maar toch vraag ik om de kamer te kunnen zien. Het hoort bij mijn plan. De kamer is niet zo heel groot, ligt er nog ongepoetst bij en is snikheet. Ik trek een pruillip. De vrouw die de kamer laat zien, zet vlug de airco aan. Het zeezicht is er wel, maar vanaf mijn bed kan ik alleen de lucht zien. Ik laat mijn lip nog wat meer hangen. Voor de kamer ligt een gemeenschappelijk terras. Alle andere gasten kunnen deze kamer binnenkijken. Of je moet de gordijnen sluiten. Dan heeft bijbetalen voor zeezicht helemaal geen zin meer. En wat als ze de hele nacht voor mijn raam zitten te babbelen. Ik denk dat ik een geldig argument gevonden heb.
“I’m so disappointed”, benadruk ik met al mijn argumenten, "I don't know if I can stay here."
“It’s a very busy weekend, all the hotels are full,” gaat de dame in het verweer. Ik dacht dat het gemakkelijker ging gaan.
“And the room is so small for the price”, zeg ik. Ik doe er een paar scheppen ontgoocheling bovenop.
“Ok, you can go”, zegt ze uiteindelijk kil. Ik ben aangedaan. Dit zit niet in mijn aard.
“Thank you”, stamel ik. Ik vraag of ik mijn bagage kan laten staan. En ik speel het nog harder: “If everything is full, can I come back?” Ze knikt, maar hartelijk is het niet.
Ik heb geen energie meer, maar ik moet een kilometer op mijn stappen terugkeren. Als er een kamer vrij is in Hadthong moet ik nog een keertje heen-en-weer, want ik heb nu de fut niet om mijn rugzak mee te nemen. Ik neem een grote gok, want met hangende poten terugkeren wil ik niet.
Geen zeezicht, maar postkantooruitzicht heeft mijn kamer in het Hadthong Hotel. Negen euro duurder per nacht. Daar is wel een uitgebreid ontbijtbuffet bij inbegrepen. En een zwembad! Ik ben bekaf, maar opgelucht. Als ik een uur later heb geluncht en me heb opgefrist, neem ik meteen een duik in het water. Ik speelde het lelijk, maar ik heb totaal geen spijt.
