Reisverhaal «Koopduiveltje in Tainan»
Zon, rijst en gelukskoekjes (2018-2019)
|
Taiwan
|
5 Reacties
02 Maart 2019
-
Laatste Aanpassing 13 April 2019
Ik aai en bepotel ze langs alle kanten. Straks beginnen ze onder het genot van mijn strelingen te spinnen. Moet ik ze bij deze eerste ontmoeting wel al zo veel aandacht geven? Het is me niet gelukt om ze koelbloedig te passeren. Terwijl ik bezig ben met mijn liefkozerij speur ik rond. Waarom krijg ik van niemand enige aandacht? Ik blijf aaien. Niemand die vraagt welke maat ik wens? Zijn er hier eigenlijk wel verkopers? Ik zet de stoffen schoentjes vlug terug en wandel verder. Ik heb het merk genoteerd. Het is echt niet de bedoeling dat ik op mijn eerste avond in Tainan al een onbezonnen klant ben. Morgen eerst cultuur, dan pas shoppen.
Een Confuciustempel kan me altijd bekoren. Deze in Tainan staat in de stellingen en daar erger ik mij enigszins aan. Ik zal ook bij een aantal andere tempels merken dat laagseizoen renovatieseizoen is. Omdat er in deze stad meer dan genoeg tempels zijn, kan ik mijn frustratie onder controle houden. Intussen krijgen mijn gedachten de ruimte om af te dwalen naar de schoentjes. Ik zocht wat info op. Hanamikoji, een Japanse naam, maar handgemaakt in Taiwan. De zes jonge vrouwen haalden hun inspiratie uit een trip naar Kyoto. Vanuit hun hotel hadden ze zicht op het straatje Hanamikojidori, en ja, daar in het Geishadistrict wandelde ik zelf al meermaals. De stoffen komen ook uit Japan, maar het hele ontwerp ademt de stad Tainan uit. Het klinkt als de souvenirhemel.
Het Tainan Art Museum is een architectonische verademing. Zo wit, zo puur en gloednieuw. Ik hoop dat ik zelf ook de ontdekking had gedaan, maar ben blij dat mijn nieuwe Japanse vrienden mij op het kersvers geopende museum hebben gewezen. Na ontelbaar veel tempels en oude gebouwen doet het eens deugd om wat hedendaagse kunst te zien. De collectie is nog pril, maar ze hebben alvast een koffiebar en een museumshop. In het voormiddagzonnetje geniet ik van een cappuccino en een stukje Japanese cheese cake. Japan is hier nooit ver weg.
Er rinkelt een berichtje van een duiveltje in België. Ik had foto's doorgestuurd van de schoentjes die me kwellen. Ergens wou ik horen dat het maar saaie sloffen zijn. De boodschap is eenduidig: kopen! Ik wil nu direct naar de winkel hollen, maar er is een andere kwelgeest. Mijn reizigersgeweten zegt dat ik eerst nog naar het National Museum of Taiwan Literature, de Land Bank en de Hayashi Department Store moet gaan. Ik ben in de oudste stad van het land en elke hoek van de straat getuigt van een rijk en divers verleden: Japanse koloniale architectuur, westerse art-deco en smalle steegjes met winkelpanden en Chinese tempels. En dan heb ik nog niet eens de restanten van het Nederlandse imperium bezocht, ideaal gelegen om handel te drijven met Japan en China. Dat is voor morgen, nu wil ik toch eerst die schoenen passen.
Terwijl ik aan het passen ben, krijg ik life bijstand via WhatsApp. Ik stel het geduld van de verkoopster op de proef. Eerst pas ik zoveel mogelijk modellen en kleuren die er in mijn maat zijn. Daarna twijfel ik zodanig lang dat ze waarschijnlijk denkt dat ik het afbol zonder te kopen. Mijn eerste keuze haalt het niet. Denk ik toch niet. Ik heb zelden last van keuzestress. Het duiveltje suggereert dat twee paar kopen ook tot de mogelijkheid behoort. Hoe aanlokkelijk dat ook klinkt, daartoe laat ik mij niet verleiden. Als ik mijn eerste keuze nog eens goed bekijk, herinnert het model met de ronde tip mij plots aan turnpantoffels. In de effen, crèmekleurige versie is het ook niet veel meer dan dat. De geur van turnzaal en kleedkamergeur kruipt in mijn neus. Dit versnelt het keuzeproces. Ik kies het asymmetrische paar. Het patroon op de twee schoenen is verschillend. Als ik bedenk dat de stijl ook beter past bij het giletje dat ik in Kuala Lumpur kocht, ben ik helemaal overtuigd van mijn keuze. Goed dat ik de raad van het koopduiveltje heb gevolgd.
Fotoalbums van locatie «Tainan»
