Reisverhaal «Visumdemonen»
Transmongolië Express 2013
|
Rusland
|
0 Reacties
17 Juli 2013
-
Laatste Aanpassing 17 Juli 2013
Vi
“Onze paspoorten liggen nog bij Galina om de visa te laten registreren”, hoor ik Laure tegen Hugo zeggen. In Mama’s Hostel in Irkutsk is juist een Frans koppel gearriveerd. Ze zijn druk bezig zich te installeren.
“Zou dat nu echt moeten?”, vraag ik langs mijn neus weg aan Isa.
Wat?”, vraag ze. Ze was duidelijk de conversatie tussen Hugo en Laure niet aan het volgen.
“Ons visum registreren?”, antwoord ik. Ze trekt haar schouders op. En vanaf dan sluimert een gevoel van ongerustheid. Binnen de zeven werkdagen lukt toch al niet meer. We zijn al veertien dagen in Rusland.
En dan vergeten we de visumbesoignes weer even. Tot ik tijdens een opruimbeurt op een papiertje bots tussen mijn documenten. Blijkbaar afgeleverd in het Irkutsk Hotel. Voor ik het onachtzaam in de vuilbak kieper, toon ik het aan Isa.
“Zou dat geen registratiepapiertje zijn”, zegt ze. We staren erop. Alles staat in het Russisch, zelfs onze namen zijn gerussificeerd. Onze paspoortnummers staan erop…
“In een luxehotel doen ze dat misschien automatisch, als extra service”, juich ik bijna van opluchting.
“Maar we moeten het zeker weten”, zegt Isa kordaat, “we gaan het vragen.”
In het Irkutsk Hotel wapperen we met het papiertje voor de neus van het meisje achter de receptiedesk. Onze vraag lijkt simpel, maar haar antwoord is vaag. Enkel voor hier, zegt ze. Als je een witte immigratiekaart hebt, dan is dat voldoende. Dat hebben we. We zijn gerustgesteld. Als ze tenminste onze vraag begrepen heeft…
***
Om de tijd te doden tot onze trein naar Ulan Ude vertrekt, lezen we een beetje. Mijn oog valt op een fragment in het boek ‘Universele Reisgids voor Moeilijke landen’, over de corrupte politie in Rusland:
“Als je de weg kwijt bent, vraag het dus niet aan een agent. Mocht je dat wel doen dan is de kans aanwezig dat hij, nu hij je toch spreekt, eens in je paspoort wilt kijken om een of ander registratiepapiertje te zien waar je nog nooit van gehoord hebt (en met reden: het bestaat niet). Het is beter om geen oogcontact te maken met agenten.”
Het al dan niet registreren van ons visum spookt nu al welgeteld een halve dag door ons hoofd. En dit op het moment dat we Rusland bijna verlaten. Isa kijkt bedenkelijk en neemt er haar reisgids bij. Ze leest voor: “Als je je visum niet binnen de zeven werkdagen registreert, riskeer je een boete van 500 USD.”
“In het hostel stond 50 à 100 dollar”, opper ik. Alhoewel we liever onze centen niet aan een boete spenderen.
“Het zal wel niet nodig zijn”, probeert Isa terug, “anders hadden ze daar bij Joker toch wel iets van gezegd.” We hebben tijdens het wachten op de trein teveel tijd om na te denken.
“Zeker dat ze er niets over gezegd hebben?” Ik kom op een punt dat ik de Jokermedewerkster zowel hoor zeggen ‘vergeet jullie visum niet te registreren’, als ‘visumregistratie is niet nodig’, of beter nog ‘niet registreren is op eigen risico’…
We zuchten synchroon. We fokken onszelf op en stellen onszelf dan weer gerust. Ach ja, zeggen we dan, we raakten Rusland verdacht gemakkelijk binnen, dus waarom zouden ze moeilijk doen als we op het punt staan het land te verlaten. Nu kunnen we er niet veel meer aan veranderen.
“We vragen het in ons hostel in Ulan Ude wel”, zegt Isa.
De trein naar Ulan Ude komt aan in het perron. We vinden niet onmiddellijk hoe we op spoor 1 geraken. Isa gaat naar het loket. Een agent staat tegen het loket geleund.
“Niet aan de agent vragen”, zeg ik met de waarschuwing uit mijn boek indachtig. Ze negeert hem en richt zich tot de loketbediende. Het is de agent die ons begrijpt en toont hoe we moeten wandelen. Alsof we op het nippertje aan een boete ontsnapt zijn, stappen we vlug naar de trein.
***
Als we in het Ulan Ude’s travelers House aankomen, keuren we eerst onze bedden goed en stellen dan de vraag die op onze lippen brandt: “Moeten we ons visum registreren?” Het meisje van de receptie wijst naar een papiertje op de deurstijl. Daar staat duidelijk op dat als je minder dan zeven dagen op dezelfde plaats blijft geen registratie nodig hebt. Het staat er zwart op wit. Al die stress voor niets dus.
Later op de avond zit ik in de slaapzaal op mijn bed. Rugzaktoeristen komen en gaan. En dan hoor ik een Chinese jongen aan de receptie vragen: “I need a registration card”…Hij krijgt hetzelfde antwoord.
Duidelijk een onduidelijke praktijk. Wie verrijkt er zich op het verschaffen van deze onnodige registraties. Of wie heeft er plezier in om reizigers zoveel onnodige stress te bezorgen?
