Reisverhaal «Treintijdreizen»

Transmongolië Express 2013 | Rusland | 2 Reacties 11 Juli 2013 - Laatste Aanpassing 16 November 2013

Zondag, 7 juli, 12u30

Spoor 2, de treindeuren zijn nog gesloten. Het perron stroomt vol met reizigers.Ze dragen zware tassen en veel tassen. Wij maken daar geen uitzondering op. Wij zeulen naast onze rugzakken ook nog een overlevingspakket voor vier dagen mee. Ja, u leest het goed. Vier dagen en nachten duurt onze tocht naar Irkutsk, welgeteld 88u trein waarin we bijna 5200 kilometer afleggen en vijf tijdzones doorkruisen.

We kijken er al lang naar uit, zien dit als de ultieme reis, maar denken nu toch even: ‘Waar zijn we aan begonnen? Hoe gaan we de tijd doden?’ (vooral Isa)

De deuren van de trein gaan open en de provodnitsa’s stappen naar buiten. Elke wagon heeft twee treinstewardessen die verantwoordelijk zijn voor het wel en wee van de reizigers. Wagon 11 kan inchecken. We zijn niet de enige toeristen. Maar precies wel de enigen met Duitse tickets. Ze kijken op ons paspoort en staren dan op het voor hen vreemd ogende ticket. Ik geef de begeleidende brief af waarop in het Russisch staat dat dit heel normale tickets zijn. Ze kijken en blijven kijken. Van onze pas naar het ticket en terug. Later op de dag, als ze de tickets komen ophalen, zijn ze er nog altijd niet uit. Als ik zelf de begeleidende brief – de Engelse versie – lees, staat er duidelijk op dat ze op onze tickets geen paspoortnummer zullen vinden…

Onze coupé toveren we direct om tot een knus huisje. De bagage gaat op het bovenbed, het eten verdwijnt strategisch onder de zetels. We hebben ons enige luxe veroorloofd. In een compartiment zijn er vier bedden. Wij kochten vier tickets zodat we een hele coupé voor ons alleen hebben.

Ik hang – in navolging van de reisleidster van de internationale groep die ook in onze wagon zit – het lijstje met de haltes op in onze cabine. De meeste stops duren hooguit twee à drie minuten. Een drietal keer per dag stopt de trein voor zo’n twintig minuten. Dan kan je eventjes buiten de benen strekken en desnoods wat extra proviand inslaan. Neen, verhongeren zullen we niet.

Na een tweetal uur rijden (traag, ik schat zo’n 60 km/uur), verlaten we het stedelijke en komen we in een groener landschap terecht. Grasbermen met paarse bloemetjes, struiken, troepjes bomen. Even waan ik me op de trein tussen Gent en Zottegem. Alhoewel er op die route chiquere villa’s staan. Af en toe passeren we dorpjes met houten huizen. De auto’s zijn plots een stuk kleiner en aftandser dan in Moskou en Sint Petersburg.

Intussen flitsen bomen voorbij. A Forest van The Cure wordt het themalied van deze treinreis.

Aperitieftijd! Een pintje, wijn in brik en tuckoekjes. Het leven is goed op de trein. Daarna palmen brood, beleg en soep ons klein tafeltje in. Ik loop heen en weer om kokend water van de samowar. De oude ketel zorgt de hele dag voor kokend water waarmee we al onze instant drankjes en maaltijden bereiden. We maken van elk eetmaal een feest. Muziekje op. Maar ook de plicht roept. We vertoeven vier dagen in deze kleine ruimte, dus willen we ook alles netjes houden. We ruimen plichtsbewust op en Isabel doet aan de kleine lavabo in het toilet de afwas. Het leven zoals het is… de Transmongolië Express.

Maandag, 8 juli

Ik trek mijn ogen open en knijp ze vlug weer dicht. Het zonlicht prikt in mijn ogen. Ik kijk op mijn horloge, het is 4u ’s nachts. Pas later op de dag valt mijn frank. We schuiven geleidelijk een aantal tijdzones door en vermoedelijk moeten we er al een uur of twee bijtellen. In de trein leven we op Moskoutijd. Ik draai me nog een keer om en slaap al woelend verder tot een uur of acht.

Opstaan en ontbijten, afwasje doen, dan zelf een kattenwasje met verfrissingsdoekjes doen. Voor we het beseffen is het middag. Om water gaan, soepje maken, boterhammetjes smeren, opruimen… Geeuw, zo vermoeiend. Tijd om een boekje te lezen en een middagdutje te doen. Op Moskoutijd dan, want op de lokale tijd is het al bijna aperitieftijd.

Ik lig op mijn rug en staar naar de voorbijflitsende wolken. Dit is echt wel reizen onder andere wolken. De witte schaapjes tekenen zich mooi af op de felblauwe achtergrond.

1500 kilometer later wordt het landschap heuvelachtiger. Het dennenbos breidt zich verder uit. Langs rivieren duiken chalets op. Idyllisch. Toch kan ik mij niet inbeelden hoe het leven zich hier afspeelt bij -30°C. Verlaten, afgesloten van de wereld. Hier kan je het de mensen niet kwalijk nemen dat ze geen woord Engels spreken. Zij leven in een andere wereld.

Dinsdag 9/7 en woensdag 10/7

Het uitzicht verandert maar blijft ook grotendeels gelijk. Er rijzen meer dorpjes op die zich vermoedelijk om economische redenen langs het treinspoor klampen. Veel leven zien we niet. Onze dagen vertonen hetzelfde patroon.

En zoals verwacht begint op de laatste dag alles een beetje tegen te steken. Het brood met weer dezelfde smaakloze kaas, alle oplostoestanden van koffie tot soep, en zeker de zak gevriesdroogd eten. Bij de laatste stop schieten we ons met alle andere wagongenoten dan ook op het enige kraampje met echt eten. Een kippenbil, een worst, een gevulde pannenkoek en worstenbroodje. Alsof we vier dagen geen eten gezien hebben. In een smik en een smak is het opgepeuzeld.

Met een pintje sluiten we de laatste avond af in het restaurant van de trein. Samen met het vriendelijke Zweedse koppel Maria en Andres. We gaan onze laatste nacht in, morgen staan we om 4u38 Moskoutijd en om 9u38 lokale tijd op het perron van Irkutsk. Eindelijk weer vaste grond onder onze voeten.