Reisverhaal «Palenque, over het dorp en de ruïne»
Mexico 2016
|
Mexico
|
2 Reacties
15 Juli 2016
-
Laatste Aanpassing 05 November 2016
"Hotel Xibalba, cuánto cuesta?", vraagt Isa.
Hij aarzelt om te antwoorden. De prijs van een taxirit kan toch niet zo een moeilijke overweging zijn. In zijn hoofd spookt waarschijnlijk de vraag hoe ver hij kan gaan in het bedotten van toeristen.
"Cuánto cuesta?", herhaal ik. Na de lange busrit zijn we te lusteloos om zelf de weg te zoeken, ook al vermoed ik dat het niet ver van het station kan zijn. Onze vraag kruist de oogopslag van de taxichauffeur en die van zijn collega. De collega neemt het woord: "Not far. Just walk across the street."
We bedanken vriendelijk voor de eerlijkheid. Tot nu toe hebben we hier in Mexico nog geen afzetterij gevoeld. Daar kunnen heel wat taxichauffeurs in Thailand iets van leren. Vijf minuten later staan we voor de deur van het hotel. Sprak die ene taxichauffeur onvoldoende Engels of had hij het echt aangedurfd om ons dit korte ritje te verkopen? Isa denkt hetzelfde: "Hij had waarschijnlijk wel een omweg gemaakt..."
Ons hotel ligt in de wijk La Cañada, compleet gericht op toeristen, met alleen hotels en restaurants. Je moet aan het einde van de straat een bruggetje over om in het echte leven terecht te komen. Waar een gezellige drukte heerst. De levendige winkelstraat komt uit op een mooi aangelegd dorpsplein. De verse-was-goed-geur van de lavandería overstemt de bierlucht uit de cervecerías. Het stadje is omringd door beboste berguitlopers van de Sierra Madre. De vrouwen uit de bergen zitten in hun opvallende kleren naast hun al even kleurrijke souvenirs.
Als de avond valt, duikt een grimmige sfeer op. Rond het kerkje hangen jongeren rond die niet op een welgemeende buenas tardes zitten te wachten. Ik maak me snel uit de voeten. Uit een van de cervecerías buitelen vechtende klanten de straat op. Wat later passeert een politiewagen met achter in de laadbak de vechtersbaas op zijn knieën, stevig in de boeien. Goed voor het afschrikkingseffect?
***
Ik trek mijn broek en T-shirt met lange mouwen aan. Ik snoer de veters van mijn wandelschoenen stevig dicht. De ruïnes van Palenque liggen in nevelwoud. Ik ben voorbereid. Ik merk al snel dat de ruïnes langs mooi aangelegde paden liggen. We zijn in een park. Niet dat ik de enige ben die zich gehuld heeft in een junglebeschermend pak, maar deze site is comfortabel met korte broek en wandelsandalen te bezoeken. Ook met de muggen lijkt het goed mee te vallen.
We botsen meteen op de Templo de los Inscripciónes die tegen een heuvelrug aanleunt. De hiërogliefen moeten we van beneden af bekijken, want deze tempel mag je niet meer beklimmen. Ook de grafkamer van Pacal, de regerende koning in Palenque, is niet meer toegankelijk. We moeten tevreden zijn met een replica in het museum. El Palacio kunnen we wel nog exploreren. Hier is het de vierkante toren die opvalt en niet in het plaatje lijkt te passen. Gelukkig kan je hier wel het schitterende stucwerk van vorsten en priesters bewonderen. Rond de groep van het Kruis komt de junglesfeer tot leven. Was ik in Uxmal betoverd door de wolken, dan ben ik in Palenque gefascineerd door bladeren in alle vormen, groottes en kleuren groen. De vreemde open daken van de Tempel van het Kruis en de Tempel van de Zon steken boven het groene loof op de bergheuvels uit. Hier kan je de reliëfs op de binnenmuren wel bewonderen. Op de terugweg passeren we nog de noordelijke groep en dan nemen we een wandelpad door het bos, langs een riviertje. Knoestige bomen op restanten van ruïnes maken het spookachtig. Zeker als we af en toe iets horen ritselen in de struiken. Ik zie een beest wegschieten dat lijkt op een gordeldier. De laatste kilometer komt gesloten schoeisel toch nog van pas.
***
Nu we niet langer aan de zee zitten, aarzelen we om naar een visrestaurant te gaan. Als we er de klanten zien toestromen, allemaal lokale mensen, zijn we niet langer terughoudend en schuiven we aan om een plaatsje te bemachtigen in El Huachinango Feliz. De verfijnde garnalencocktail met avocado die we aangeboden krijgen, is een streling voor de tong. Dit betekent wel dat we lang op ons eten zullen moeten wachten. Veel later arriveert mijn sopa de marisco. De smaak is - mits een tikkeltje te zout - delicieus en er zit zeker een kilogram vis in. Ik vind het zonde dat ik de helft moet teruggeven. Met een doggy bag kunnen we zonder koelkast niet veel aanvangen. Ook al zijn we meer dan voldaan, we plannen onze terugkomst voor vanavond al. Dan mag er ook een cocktail bij!
*huachinango is rode snapper.
Praktische informatie
- ADO-bus van Campeche naar Palenque, 396 MXN, 5,5u
- Hotel Xibalba, Calle Merle Green 9, La Cañada, Palenque, 750 MXN/n + ontbijt (met het overheerlijke visrestaurant El Huachinango Feliz naast de deur)
- Colectivo naar de ruïnes (busje om te delen), 20 MXN/p.p, een taxi kost 60 MXN
- Entree: 31 MXN (bijdrage voor natuurbehoud) + 65 MXN (inkom archeologische zone + museum)
