Reisverhaal «De waterspuwer van Teotihuacán»
Mexico 2016
|
Mexico
|
4 Reacties
30 Juli 2016
-
Laatste Aanpassing 12 Februari 2017
Mijn ogen zijn gebiologeerd door het schuim dat hij overmatig produceert en hoe het in zijn mondhoeken ophoopt. Daar groeit het aan tot een dikke laag op zijn lippen om daarna in het rond te vliegen. Op tijd wegduiken lukt niet altijd. Ik kan me niet alleen om die reden niet meer op zijn uitleg concentreren. Hij ratelt zijn verhaal af in een waanzinnig speekselproducerend tempo. Eerder waren er de brave schoolmeester, de actieve senior en de idealist. Vandaag is onze gids een onverschillige waterspuwer.
***
De highlight vandaag is de ruïne van de oude stad Teotihuacán, een uurtje buiten Mexico City. Op het programma staan een aantal culturele en commerciële tussenstops. We laten ons gemakshalve ophalen aan het Hilton dat om de hoek van ons appartementje ligt. We zijn de laatste die opgepikt worden en dat zorgt voor nieuwsgierig geroezemoes onder onze Zuid-Amerikaanse medereizigers. Wij gniffelen en houden de schijn op dat wij recht uit ons luxueuze bed komen.
Een paar blokken verder stoppen we. Op de Plaza de Tres Culturas verenigen zich drie culturen: een ruïne van een oude Mexicaanse tempel, een gerenoveerd zestiende-eeuws kerkje en een appartementencomplex uit de jaren zestig. Een mooie symboliek. Onze gids geeft eerst zijn uitleg in het Spaans en informeert Isa en mij daarna in het Engels. Alsof we met een draadje verbonden zijn, komt hij steeds dichterbij als ik een aantal stappen terugdeins. Ik luister niet meer. Ik zie schuim en speeksel en hoor hem zijn uitleg opdreunen.
Let's go! Ik hou niet van dralen. Een uur later zijn we nog steeds in Mexico City. De gids doet weinig moeite om de groep bijeen te houden. Hij laat alles op zijn beloop. Wanneer hij iedereen heeft verzameld en we terug in het busje zitten, begin ik te dromen van de oude stad, van oude stenen die niet kunnen zeveren. Maar we rijden de stad niet uit.
Plaspauze. In een zilverwinkel. Met een volle blaas is het moeilijk concentreren op de koopwaar. Isa en ik maken gebruik van de toiletten. Daarna gaan we ostentatief buiten wachten. Wij willen nu naar Teotihuacán. De gids gaat zitten en slaat zijn groep rustig gade. Hij droomt van een grote commissie. Onze groep neemt uitgebreid de tijd om het assortiment te bekijken. Het is tien uur en de eerste portemonnees gaan open.
We snellen de stad uit. De wildgroei aan huisjes op de heuvels rond Mexico City lijkt op een schilderspalet. De sloppenwijken krijgen zo nu en dan een extra laagje verf. Zo ziet de achterwereld van de grootstad er minder groezelig uit. Nog geen half uurtje later zie ik in de verte de piramide van de zon verschijnen. Eindelijk. Het donkere ochtenddek is intussen aan het opklaren. Als dat geen perfecte timing is.
Waarom rijden we de parking voorbij? Waarom liggen die tempels steeds verder achter ons? Ik heb te vroeg victorie gekraaid. Gaan we voor een vroege lunch? De restaurants rijden we voorbij. We stoppen aan een winkel. Ik heb niets tegen shoppen, maar nu moet ik naar Teotihuacán. Ik leer over agave, obsidiaan en proef tequila en andere alcoholische medicinale drankjes. Dan worden we losgelaten op de koopwaar. Ik bezwijk. Het is één uur en mijn portemonnee gaat open.
We wandelen eindelijk de site van Teotihuacán op. De namiddagwolken zetten op. Mijn maag knort en de vermoeidheid van het ochtendlijk geslenter steekt op. De gids snatert hoogstwaarschijnlijk enkele interessante wetenswaardigheden. Opvallend is dat de Engelse uitleg een fractie duurt van de Spaanse. Niet dat het mij kan schelen. Het licht in mijn hersenpan is uitgedoofd. Om half drie verwacht hij ons terug op de parking. Inwendig borrelt de frustratie op.
De wachtrij aan de zonnepiramide is immens. Zal ik hem beklimmen of niet? Die piramidetempels zijn kolossaal. Ik neem vlug een druivensuikertje. Halverwege geniet ik van het uitzicht op de site en op de piramide van de maan. Ik heb te weinig geduld om verder aan te schuiven en keer terug. Ik weet niet waar eerst te beginnen en heb het gevoel dat ik door mijn gejaagdheid er niet kan van genieten. Binnen een half uurtje moet ik al op de parking staan.
***
We bezochten op onze reis een aantal sites op eigen houtje. Je kiest dan zelf het tempo, maar je riskeert weinig op te steken over wat je ziet. De zelfdiscipline om in de reisgids alles na te lezen, ontbreekt meestal. We gingen met een brave schoolmeester op stap. Zijn uitleg was behoorlijk en uiterst correct. Om hem te sparen, speelden we de braafste leerlingen van de klas. Gehoorzaam luisteren en af en toe een kwinkslag. Want humor was niet zijn sterkste kant. Baldadige toeristen kon dit type niet aan. Ook al was de actieve senior gezapig, hij nam de touwtjes stevig in handen. Hij blaakte van zelfvertrouwen door de jarenlange ervaring. Hij wist exact wanneer hij welk grapje zou maken. De toeristen lachten steeds weer. Wanneer je met de gedreven idealist op stap ging, leerde je het meest. Je kreeg niet de kans om weg te dromen of weg te lopen. Iets wat ik wel vaker doe. Ik luister heel even en dan trek ik eropuit om foto's te maken. Bij de idealist was er geen ontkomen aan. Heel correct verzamelde hij eerst de groep voor de Spaanse uitleg en deed evenveel moeite in het Engels. Daar kan de waterspuwer wat van leren. Mijn beeld van Teotihuacán is er door bezoedeld. Voor zijn overmatige speekselproductie bestaat er geen wondermiddel, maar de cursus 'hoe word ik een bevlogen gids?' mag hij als de bliksem volgen.
Praktische informatie
Tour naar Teotihuacán geboekt via Hotel Majestic, 550 MXN, lunch niet inbegrepen.
Fotoalbums van locatie «Teotihuacan»
