Reisverhaal «Santubong: jungle in de rug, blik op zee»
Maleisië, Singapore en Borneo 2017
|
Maleisië
|
8 Reacties
13 Juli 2017
-
Laatste Aanpassing 04 November 2017
Ik staar door het vliegtuigraampje. Wat bezielde mij om naar Borneo te reizen? De landing op Kuching wordt intussen ingezet. De stadsmus in mij wil rechtsomkeer maken, terug naar Singapore. Een paar maand geleden vond ik het nochtans een geweldige ingeving. Ik boekte vluchten en overnachtingen. Non refundable. Ik wist dat ik anders op het laatste nippertje de vluchtroute ging nemen.
Maleisisch Borneo is slechts een smalle strook van het grote eiland en deelt een lange grens met Indonesië. Het omsluit ook de kleine staat Brunei. Ik zal maar een fractie zien. Kuching is de hoofdstad van de staat Sarawak en ligt op het zuidelijkste puntje van Maleisisch Borneo. Een weekje in en rond Kuching zal ik vertoeven. Een paar dagen proeven van de natuur, met de stad als veilig toevluchtsoord.
wikimedia.org
Ik krijg de sleutel en een kaartje van het domein overhandigd. Het is zover. Vannacht slaap ik in een treehouse. Het meisje aan de receptie legt ook uit dat er geen wifi of telefoon is in het verblijf. Bij nood moet je naar de receptie komen. Ik lach geforceerd. Je mag ook niet gaan wandelen zonder je naam aan de receptie achter te laten. Ik blijf grijnzen. Het is voor mij onverklaarbaar hoe iemand dit aanlokkelijk kan vinden.
Mijn grote rugzak brengt mij uit evenwicht als ik de lange, houten trap op klim. Ik hou de leuning slechts losjes vast alsof er miljoenen schrikwekkende beestje op krioelen. Het hout is verweerd. Als ik de deur open, scannen mijn ogen alle hoeken en kanten op toegangswegen voor ongedierte. Achter het gaas voor de ramen zitten een paar spinnetjes en motten te speuren naar gaten. Om mij vannacht te kunnen vergezellen. Binnenin is het luxe. De kamer is zeer ruim en alles is pico bello. Ik vlij me neer op het kraaknet opgemaakte bed.
De boomhuizen staan in een rijtje langs de zee. Ik zou meteen met groot geweld het oerwoud een kopje kleiner maken om zeezicht te toveren. Nu vang ik enkel een glimp op tussen de tentakels van het junglegroen. Ik hoor de golven wel klotsen tegen de rotsblokken. Achter mij ligt het regenwoud tegen de flanken van de berg Santubong, waar het schiereiland naar is genoemd.
De jungle voelt als een dreiging in mijn rug. Ik hou mijn blik liever op de zee gericht. In bikini, op het strandje, in de zon. Alhoewel dikke wolken af en toe bijeenpakken en me verfrissen met een zachte plensbui. Als de regen over de bergen weg schuift, geniet ik van de zon die ondergaat in de Zuid-Chinese Zee. Of dit nu meteen een goede reden is om naar Borneo te reizen, is een kwestie die me momenteel niet bezighoudt. Ik moet morgen beslissen wat ik hier een dag ga doen.
De nacht start met een klank- en lichtspel. Boven de zee dansen bliksemflitsen. Ze zijn de voorbode van een stevig onweer. Het golfplaten dak werkt als versterker, maar dan zonder aan-uitknop. Ik zet een muziekje op, lees een boek en val uiteindelijk in slaap.
Ik bekijk de brochure. Je kan op eigen houtje een wandeling naar een waterval maken. Gidsen kan je hier niet reserveren. 's Avonds kan je een boottochtje maken naar de mangrove. Waar het zeewater de rivierdelta's of de kust regelmatig overspoelt, ontstaat een unieke flora. Het is nog niet zeker of ze vanavond uitvaren. Er moet een minimumbezetting zijn. Hetzelfde geldt voor de Dolphin Watching Tour. Wat me opvalt, is het stevige prijskaartje. Ik laat het aanbod aan mij voorbijgaan. Ik beslis om naar het Sarawak Cultural Village Museum te gaan. Ja, cultuur in plaats van natuur. Het openluchtmuseum ligt om de hoek. Je maakt er een wandeling langs de verschillende etnische groepen van deze streek. Een beetje folklore kan geen kwaad. Aan de andere kant van de wereld kan ik het Bokrijkgehalte verdragen.
Ik hoor de grote natuurliefhebber zuchten. Het is bij mij altijd een beetje dubbel. Ik hou wel van het tropische groen, toch is de drempel van de natuur met zijn glibberige ondergrond en griezelige beestjes te hoog. Ik moet al wennen om gewoon hier in deze omgeving te vertoeven. Omdat ik nooit een lange natuuronderdompeling plan, ben ik ook niet uitgerust op fikse wandeltochten. Een paar sandalen is het enige schoeisel dat ik meeheb. Ik wandel tot een iets verder gelegen strandje. Ik zit helemaal alleen op het zand, aan de rand van de jungle, de zee kabbelt rustig, in de verte wat oerwoudgeluiden... mijn eerste Borneo-avontuur is geslaagd.
Praktische informatie
Permai Rainforest Resort, Pantai Damai Santubong, Jalan Sultan Tengah, 93050 Kuching, Sarawak, treehouse, http://permairainforest.com, ontbijt en avondeten (buffet) inbegrepen, €80 (twin room)
Sarawak Cultural Village Museum, €13.
