Reisverhaal «Verkoeling aan de Kuang Si Waterfall»
Honderd dagen rijst (2013-2014)
|
Laos
|
5 Reacties
18 Maart 2014
-
Laatste Aanpassing 28 Maart 2014
Een paradijs in de bergen. Een paradijs met veel toeristen, is dat nog een paradijs?
"Kuang Si?", vraagt de ene na de andere tuktukchauffeur. De watervallen van Kuang Si zijn duidelijk een topattractie en op slechts een uurtje rijden van Luang Prabang. Ik wil erheen. Andere toeristen vertellen dat de waterval prachtig is, maar dat je er natuurlijk niet alleen bent. Intussen weet ik ook wel dat ik bij watervallen waar niemand is ook niet zal geraken. Alhoewel. Vier jaar geleden op Siquijor, een eiland van de Filipijnen, dobberden Nellie en ik in de hoogste poel alleen. In de onderste speelden een resem kinderen. Geen toerist te bespeuren daar.
Ik ga erheen. Maar niet alleen. Als ik op eigen houtje een tuktuk neem, moet ik de volle pot betalen. Terwijl je gerust met zeven of acht de rit kan delen. Zoveel toeristen verzamelen lijkt mij onbegonnen werk. Gelukkig zijn Thomas en Linda er nog. Zij stemmen zonder aarzelen in. De chauffeur wil nog een paar oudere dames meenemen die nog even een broodje aan het eten zijn. Wij beslissen dat we liever apart gaan. Kwestie van vrij te beschikken over onze tijd daar.
De rit kronkelt door de bergen. Even buiten Luang Prabang waan je je in een andere wereld. Het steedse valt nergens meer te bespeuren. Er zijn ook wandeltochten naar deze waterval, maar wij kiezen voor de gemakkelijkste optie. Het accent mag op relaxen liggen. Thomas en Linda hebben zich al genoeg afgebeuld en ik ben solidair.
De waterval behoort tot een nationaal park en dat betekent zoveel als entree betalen, 20000 kip of ongeveer 2 euro.
Het wandelpad naar de waterval loopt langs een Beer Rescue Center. De arme stakkers werden gered van illegale handel en de mishandeling die er mee gepaard gaat. Beren worden in Laos en buurlanden nog altijd gebruikt voor shows, circussen of gewoon als huisdier. Hier krijgen de beestjes met donzige, zwarte vacht een tweede leven.
En dan laguneblauw.
Poel na poel. Wel zeven terrassen of meer tot aan de finale. We staan stil bij al dat schoons. Plas na plas blijft de verwondering. Van waar komt al dat water dat krachtig van de hoge rotsen naar beneden stort en zachtjes uitmondt in lieflijke poelen, ingekapseld in exotisch groen?
Je mag niet in alle poelen zwemmen. We kiezen er eentje uit. Tussen de andere toeristen. Via de glibberige stenen ploeter ik het water in. Niet voor zo heel lang. Een legioen kleine visjes komt aan mijn lichaam knabbelen. Ik herinner me wat er in de brochure stond... free fish spa, de nieuwe trend in Thailand, kleine visjes die als zuignapjes je dode huidcellen oppeuzelen. Gratis of niet, daar bedank ik snel voor.
Fotoalbums van locatie «Luang Prabang»
