Reisverhaal «Tokyo, 23 steden»
Ten days in Tokyo 2017
|
Japan
|
2 Reacties
13 April 2017
-
Laatste Aanpassing 31 Mei 2017
Tien dagen in Tokyo... alsof de stad zelf niet crazy genoeg is, werd ik met mijn reisplannen gek verklaard. "Alleen Tokyo?", weerklonk meermaals, alsof ik mijn kostbare reistijd verspeelde.
Ik had nochtans wilde plannen op het moment dat ik mijn reis boekte. Ik zou naar Hakone reizen om de berg Fuji eindelijk te zien. Dan zou ik de tempels in Nikko bezoeken. Twee jaar geleden had ik deze omweg overgeslagen. Dan zou ik vlug naar Kamakura reizen om de grote Boeddha te zien. In Kamakura geraakte ik wel. Aan het station koos ik richting het strand. Daarna was ik te gezandstraald om nog een eervol bezoek te kunnen brengen aan de Daibutsu. Dit zou ik allemaal goed maken op die ene trip van tien dagen.
Gelukkig verklaarde ik mijzelf toen gek. Om me tegen mijzelf te beschermen, boekte ik onmiddellijk elf overnachtingen in Tokyo. Ontsnappen kon alleen nog met dagtrips.
Ik hervond mijn rust. In mijn uiteindelijk plan verdwenen ook de daguitstappen. De drukke dagen maakten plaats voor een lunchdate met Michèle, mijn gekste collega die nu fulltime levensgenieter is, en haar man. Ik sprak ook af met Kathleen die intussen al drie maanden in Japan vertoefde. Met weinig echte to do's en must see's vertrok ik naar Tokyo.
Elke dag een andere stad
Het is niet alleen omdat Tokyo immens groot is, dat je zou kunnen zeggen dat deze metropool bestaat uit drieëntwintig steden. Het is ook effectief zo. Elke stad of wijk heeft een eigen burgemeester en gemeenteraad. Ze worden speciale wijken genoemd, omdat ze samen ook een stedelijk geheel vormen. Een beetje een Belgisch systeem. Watervoorziening valt zo onder de prefectuur (Tokyo Metropolitan Government) en de vuilnisophaling is een bevoegdheid van de wijken.
De totale oppervlakte van de 23 wijken is 621 km². Hier wonen bijna 9 miljoen mensen (in de hele metropool 13 miljoen). Het is een understatement dat ik maar een paar van deze speciale wijken zal kunnen bezoeken op mijn tiendaagse in Tokyo.
(tokyomap.com)
Taito-ku, de kleinste wijk die onder andere Asakusa, Ueno en Yanaka omvat, is mijn uitvalsbasis naar de andere speciale wijken van Tokyo. Als alle toeristen terug naar hun 'stad' zijn, en ja, ook wanneer alle souvenirwinkeltjes gesloten zijn, struin ik rond de verlichte Sensō-ji tempel. Ik hou van deze wijk omdat er weinig hoogbouw is. Tempels en schrijnen spelen hier de hoofdrol. Langs de rivier zijn de kerselaars fel verlicht en zitten de picknicklakens overvol ook al wordt het 's avonds ijskoud. Yozakura of hanami by night is voor de diehards. Bier en sake vloeien rijkelijk.
De eerste stad in de stad die ik bezoek, is Shinjuku. Het station Shinjuku is een van de belangrijkste spoorwegstations in Tokyo, elke werkdag stappen hier drie miljoen mensen in en uit. Ik stap uit aan een minder druk metrostation dichtbij het Shinjuku Gyoen park en wandel in het kielzog van een paar honderd salary men richting businesscentrum. De wolkenkrabbers werpen lange schaduwen. Tokyo kan begin april best wel de warmte van de zon gebruiken.
Ik sla af aan het Hanazono schrijn waar de zonnestralen wel tot bij mij kunnen, en waar ik ook ontsnap aan de schreeuwerige beeldreclames. Achter de tempel ligt de uitgangsbuurt Golden Gai. Op het middaguur kan ik de smalle straatjes verkennen zonder feestvierders voor de voeten te lopen. In amper zes stegen zitten wel tweehonderd mini-bars, clubs en eethuisjes naast elkaar. Een compleet ander beeld dan het blitse, torenhoge Tokyo.
Ook al is dit niet mijn lievelingsbuurt, toch kom ik hier terug. Dan zal ik de vijfenveertig verdiepingen van het Tokyo Metropolitan Government Building naar boven zoeven. Dan zal ik mij laten gaan in de department stores Takashimaya en Tokyu Hands, een beetje de Japanse Inno en Hema. Maar dan veel groter. Op de terugweg zal ik mij met heel veel boodschappentassen tussen de werkmensen drummen.
Sumida-ku ontleent zijn naam aan een van de brede rivieren die door dit stadsgedeelte stromen. Vanaf Asakusa steek ik de Sumida rivier over en wandel langs de gebouwen van de Asahi Beer Hall. Als je goed kijkt, zie je dat het goudkleurige gebouw de looks heeft van een bierglas met een bescheiden schuimlaagje op. Op het zwartglazen gebouw ligt een gigantische, goudkleurige vlam. Alles is van de hand van de Franse ontwerper Philippe Starck.
De 634 meter hoge Tokyo Skytree is het hoogste bouwwerk van Japan en meteen ook mijn oriëntatiepunt. Als ik de televisietoren zie staan, weet ik hoe ik mij moet richten om terug naar mijn hostel te wandelen. Twee jaar geleden wou ik geen 18 euro voor het observatieplatform betalen. Daarvoor was de Solomachi Mall onder de toren al te aanlokkelijk geweest. Nu twijfel ik opnieuw. Alweer door diezelfde winkeltjes. Ik beslis toch om de lift naar 350 meter hoogte te nemen. Er zijn te veel wolkjes aan de lucht om de berg Fuji te spotten.
Op wandelafstand of, wat een betere graadmeter is, op ongeveer 2,5 kilometer, liggen het Edo-Tokyo Museum en het Sumida Hokusai Museum. Het voordeel van te voet gaan, is dat je onderweg het gewone Japanse stadsleven ziet. Tussen de toeristische hotspots. Zo ontdek ik een mini-etalage met keramiek potjes. Is het een winkel of zie ik de decoratie van een koffiebar? Het blijkt alles in één. Ik zet mij op het enige vrije plaatsje. Twee dames zijn aan het lunchen. Ik bestel een kopje koffie en snuister rond. Ik heb geen bankkaarten op zak. Gelukkig grenst deze stad aan de wijk waar ik logeer.
Chiyoda-ku is samen met Chūō-ku het hart van Tokyo. De andere wijken met de meeste bezienswaardigheden omsluiten deze twee wijken. Een tiende van Chiyoda wordt ingenomen door het Keizerlijke Paleis en zijn tuinen. Met het parlement, de ambtswoning van de minister-president en andere overheidsinstellingen is het ook een beetje het politieke hart. Ten noorden ligt de gezellige winkelbuurt rond de hellende straat Kagurazaka. Ik bedenk dat ik nog niet veel bergop gestapt heb in Tokyo. Het is een oud geisha-district. In de smalle straatjes zijn een aantal geishahuizen bewaard gebleven. De aantrekkingskracht komt van de winkels, de kleine tempels ertussen en de ongedwongen sfeer die er heerst. Ten zuiden ligt de chique winkelstraat Marunouchi en de zakendistricten rond het Tokyo station. Tussen de chique westerse merken heb ik niet meteen iets te zoeken, ook al spreekt de grandeur van de gebouwen mij wel aan.
In Chūō-ku ligt de commerciële wijk Ginza en de Tsukiji markt. Deze keer verken ik de beroemde vismarkt, maar niet zo vroeg dat ik de spectaculaire tonijnveiling meemaak. Zelfs zo laat dat er geen verse vis meer te bespeuren valt. Dat is voor een volgende keer. Het is prachtig weer en ik kan het niet laten om de nabijgelegen Hama Rikyu tuin in te duiken.
Omdat ik voor de zoveelste keer te lang in een park blijf plakken, bezoek ik in Minato-ku de tempel Zōjō-ji, de Tokyo Tower en de Roppongi Hills in een sneltempo. Dat is grotendeels mijn eigen schuld omdat ik de tocht te voet wil ondernemen. Zelf vind ik het geen tijdverlies. Ik hou ervan om door de straten van Tokyo achter mijn gps aan te crossen. Uiteindelijk heb ik niet veel gemist. De special observatory van de Tokyo Tower is gesloten wegens renovatie en de buurt rond Roppongi is vooral interessant als de nacht begint te leven.
Shibuya-ku is het meest bekend om zijn drukke kruispunt. Als de voetgangerslichten op groen springen, kruisen vanuit tien verschillende hoeken en kanten honderden voetgangers elkaar vlekkeloos. Op piekmomenten zijn het er zelfs duizend. Aan het station van Shibuya staat een standbeeld van Hachikō, de hond die in Japan het statuut van een bekendheid heeft. Hij wachtte na de dood van zijn baasje negen jaar lang op zijn terugkeer hier bij dit treinstation. Hij staat in opgezette versie ook in het National Museum of Nature and Science.
Via deze link kan je de live streaming van Shibuya Crossing volgen: https://www.youtube.com/watch?v=_9pavMzUY-c
Een deel van deze wijk wordt ingepalmd door het Yoyogi-park waar het Meiji schrijn ligt. Daar eindigt dan meteen ook de rust en sereniteit van Shibuya. In Harajuku kan je op Takeshita-dōri over de winkelende koppen van jeugdige tieners lopen. Parallel loopt Omotesandō, daar is de iets kapitaalkrachtige shopper aan de beurt. Ik concentreer me in dit modecentrum op de architectuur van de gebouwen. Elk groot merk heeft een kast van een gebouw om zich van de anderen te onderscheiden.
Dankzij Kathleen ontdek ik de buurt Nakameguro en kan ik meteen ook de speciale wijk Meguro-ku afvinken. Op de Meguro-rivier drijft een bloesemtapijt. De overhangende kerselaars vormen een dromerig wit dak boven de rivier. Het krioelt hier van het volk. Als mieren lopen ze in colonnes. Wij lopen tegen de stroom in. De sfeer is zo uitgelaten dat we niet op het matje geroepen worden door de politie die alles in goede banen probeert te leiden. Ze zijn meer geconcentreerd op de bruggen waar iedereen samendromt voor het perfecte poseerplaatsje. De selfiesticks vliegen in het rond. De vele winkels langs de lanen van de rivier krijgen tijdens het sakura-seizoen iets minder aandacht. Nu staan er her en der drank- en eetstalletjes. Roze cava, roze hapjes en zelfs roze bier. Alles binnen het kersenbloesemthema. Wij zoeken een strategisch plaatsje voor het raam van een koffiebar om ongegeneerd mensjes te kijken.
Bunkyo-ku grenst aan de wijk waar ik logeer. Ik verken de Koishikawa Korakuen tuin en het Nezu schrijn. Vanop de 25ste verdieping van het Bunkyo Civic Center heb je een gratis uitzicht over Tokyo. De dag die ik heb uitgekozen, is een geluksdag. Na al twee eerdere pogingen. Ik zie - ook al is het van heel ver en schuiven er altijd maar meer wolken voor - de berg Fuji boven de horizon uit rijzen. Daar kan geen wolkenkrabber tegenop.
Als reiziger doet het er niet toe in welke speciale wijk je juist vertoeft. Alles loopt grenzeloos over in elkaar. Zoveel bezienswaardigheden, tempels, parken, musea en buurten. Te veel om op te sommen. Met een lijstje keer ik terug: wat ik nog wil bezoeken en zoveel dat ik opnieuw wil doen. Dat het overduidelijk mag zijn: ik heb in Tokyo allesbehalve mijn kostbare reistijd verspeeld.
