Reisverhaal «Postkaartmomenten in Furano en Biei»
Japan 2019: rond Tokyo en Hokkaido
|
Japan
|
0 Reacties
23 Juli 2019
-
Laatste Aanpassing 27 Mei 2020
Het lavendelveld ligt als een zachtpaars tapijt tegen de steile heuvelwand. Daaronder strakke rijtjes bloemen in geel en verschillende tinten oranje. Bijna aan de top spellen felrode bloemen in Japans schrift Nakafurano, de naam van het plaatsje waar ik verzeild ben geraakt. Ik zou mij willen neervlijen, ook al is dat uit den boze. Er staan her en der waarschuwingen dat je op de paden moet blijven. Van de stoeltjeslift die in de winter skiërs naar boven brengt, maken nu Aziatische toeristen gretig gebruik. Ik ga te voet de heuvel op. Op zoek naar het perfecte plaatje van het paarse goud.
Speciaal voor de bloemenvelden zak ik af naar Furano, en later op de dag naar Biei, twee dorpjes centraal op het noordelijke eiland Hokkaido die in juli massa’s toeristen lokken. Bij Tomita Farm valt mijn mond pas echt open. Deze bloemenkwekerij heeft veel weg van een attractiepark. En is volledig gratis. Inkomsten halen ze uit merchandising. Ik trakteer mezelf dan ook meteen op een lavendelsoftijsje. Het lijkt onmogelijk om foto’s te nemen zonder poserende toeristen op. En er zijn er die het niet te nauw nemen met de regels. Ze lopen tussen de bloemen, willen ze aanraken of zelfs stiekem plukken. Ik stap steeds hoger en hoger de heuvels op en schud alle ergernis van mijn schouders af. Het is tot slot nog steeds maar lavendel. Dat Aziatische toeristen zich op deze manier een beetje in het zuiden van Frankrijk wanen, vergeet ik achteloos.
Hoe hoger ik tussen de bloemenvelden klim, hoe minder volk er is. Ik geniet van de brute bergen die in de verte een onregelmatig landschap aftekenen en een schril contrast zijn met de mooi vormgegeven bloemenvelden. Voor ik het goed en wel besef, raak ik volledig in de ban van lavendel, papaver en dahlia’s.
De tijd dringt en ik koop haastig wat lavendelspulletjes in de souvenirshop. Als ik de volgende trein niet haal, zit ik hier nog twee uur vast. Niet dat het een grote ramp zou zijn, wel kan ik dan niet meer naar Biei. Zelfs nu is het nipt. In Biei moet ik keuzes maken. Ik ga voor Patchwork Road en laat het blauwe meer, waarvoor ik nog een bus moet nemen, links liggen. Na Tomita Farm is de flower farm bij Zerubu Hill wel een kleine ontgoocheling. Of treedt er al gewenning op? Te voet kom je niet dicht bij de bloemen, daarvoor moet je rondracen in een minitraktor of een golfkarretje. Mij niet gezien. Ik trek er nog even op uit in de omgeving en wandel langs velden vol zonnebloemen, gele koolzaad- en witte mosterdbloemen In de verte, voor de vlakte overgaat in hooggebergte, zie ik akkers liggen in mooi afgelijnde patchwork patronen. Ik mis luchtperspectief om te beseffen dat ik ook tussen de gekleurde lappen van een deken loop.
In de omgeving zijn heel wat bloemenvelden. Met de trein kom je alleen bij de meest toeristische. Dat geeft natuurlijk een soort van pretparkgevoel. Het moet zalig zijn om ergens heel afgelegen aan een veld te stoppen. Alhoewel een souvenirshop voor mij ook een must is. De lavendelzakjes geven een heerlijke geur af in mijn rugzak. En zeg nu zelf, lavendel uit Japan, staat dat niet chique?
Fotoalbums van locatie «Furano»
