Reisverhaal «Kyoto: tempels en zentuinen»
Japan 2015
|
Japan
|
0 Reacties
18 Juli 2015
-
Laatste Aanpassing 23 Augustus 2015
Eindelijk. Kyoto.
Het klinkt als een verademing. Na drie weken telkens een of twee nachten ergens te verblijven, verlang ik naar zes nachten zonder sjouwen met bagage, zonder zoektocht naar treinen en metro's, naar logement... Zes nachten met dezelfde uitvalsbasis. Dan wandel je na twee dagen in de buurt van je guesthouse zonder plan door de straten, op weg naar je favoriete restaurantje, langs de gekende winkeltjes. Daar hou ik van.
Eindelijk. Kyoto.
De stad waar ik op mijn lange reis het meest naar verlang. Als tempelliefhebber een must. Neen, ik ben nog niet tempelverzadigd. Eerder kasteelmoe. Deze kastelen zijn wel imposant, maar missen iets. Het zijn symbolen van macht, versterkte forten tegen aanvallen van ongenode gasten. Ze missen die sfeer van spiritualiteit waar ik in het Oosten zo van geniet. Als Thaise tempels het toppunt van kitsch zijn, dan vertoef je in de Japanse tempels in stijlvolle zenoorden. De tuinen er rond zijn vaak de hoofdattractie. Ik heb het gevoel meer natuurparken te hebben bezocht dan tempelgebouwen. Met gratis muggenbeten à volonté.
Ik vouw het stadsplan open en laat er mijn blik over waren. Als een speurneus. Op zoek naar duizend-en-een plaatsjes om te bezichtigen. Van Oost naar West. Van de Zilveren tot de Gouden Paviljoen Tempel. Van Noord naar Zuid. Van het Imperial Palace tot de stationsbuurt. De uitgestrektheid valt mij op na al die kleinere steden en plaatsjes die ik tot nu toe in Japan heb bezocht. Ik werp meteen ook een blik over het busplan. Ook al hoef ik me niet te haasten en heb ik niet de ambitie alles af te lopen.
Voor wat minuscule, witgrijze kiezelsteentjes haal je meestal geen fototoestel boven. Behalve als ze je doen verstommen. Ik ben niet de enige die geparalyseerd naar de patronen zit te staren van de zentuin. In mooie lijntjes of perfecte concentrische cirkels, een rotsblok op een minutieus uitgekozen plaats, het felle contrast met het mosgroen.
Ik wissel mijn verkenning van de stad af met uitstapjes naar Arashiyama en Fushimi-Inari. Arashiyama is een buitenwijk van Kyoto met - wat had je gedacht - tempels, tuinen en schrijnen. Spookachtige bamboebossen zijn hier de grote trekpleister. De natuur is hier eerder gestileerd dan ongerept. Ik geniet van het kleurenspektakel in de parken. Mosgroen, bamboegrijs, felgekleurde bloemen, het groene loof van de Japanse esdoorn dat op sommige plaatsen al herfstrood wordt, tegen een staalblauwe lucht met pluizige wolkjes.
Bij het schrijn van Fushimi-Inari maak ik een wandeling - ja, alweer naar boven - onder een zodanig lange rij rode torii's dat ze een tunnelpad vormen. De zon probeert wel, maar slaagt er niet in mij te vergezellen. Dat is maar best, want na een uur stappen is het eerder puffen dan huppelen. De top halen als doel op zich. Mijn blik gehypnotiseerd door de rode stijlen, mijn voetstappen gecontroleerd de trappen op. Vergezeld door het geluid van mijn diep in- en uitademen. De meeste toeristen maakten al veel eerder rechtsomkeer. Ik ben zodanig gefixeerd op het stappen dat ik niet eens besef dat ik al terug aan het dalen ben.
Eindelijk. Kyoto.
De stad heeft zoveel om te exploreren en toch hou ik mijn ontdekkingsgen in. Ik proef van de Gionwijk, ik aanschouw het aanlokkelijke pad langs de rivier zonder er kilometers langs te marcheren, ik wandel verschillende kleinere tempels en schrijnen zomaar voorbij. Niet morgen, maar volgende keer, denk ik dan. Mijn indrukken zijn nu al zo groot. Er kan niet veel meer bij.
Fotoalbums van locatie «Kyoto»
