Reisverhaal «Van Chinatown naar Chinatown»
Transmongolië Express 2013
|
China
|
1 Reacties
31 Juli 2013
-
Laatste Aanpassing 31 Juli 2013
Ik loop het Hong Qi Hotel uit richting station. Rugzak vooraan, rugzak achteraan, ticket in de aanslag. Zonder geldig ticket kan je het station niet in, bagage gaat door een scanner. In China legt men met de trein afstanden af waar wij al eens het vliegtuig voor zouden durven nemen.
K7807 is mijn treinnummer, met vertrek om 7u39. Gelukkig kan je de cijfers in China wel lezen. Ik vind de juiste wachtruimte vrij gemakkelijk. Elke vertrekkende trein heeft een aparte wachtruimte. Dat maakt het wel overzichtelijk. Het is hier niet echt een megastation, maar de perronzoektocht verloopt precies vlotter dan in Rusland. Een troep Chinezen staat al te drummen om door de ticketcontrole te geraken. Ik schuif mee aan. Met mijn rugzakken loop ik weinig gevaar om voorbijgestoken te worden. Ik geef volledig volgens Chinese gewoonte hier en daar zelf een duw.
Mijn zitplaats is vergelijkbaar met een zitje op onze treinen. Met het enige verschil dat ik er acht uur moet opzitten. Een jonge Chinees biedt woordeloos meteen hulp aan om mijn rugzak op het bagagerek te tillen.
“Where are you from?”, vraagt hij intussen met een dikke tong zoals alle Chinezen die ik tot nu hoorde Engels praten. Mijn antwoord ontlokt een groot vraagteken op zijn gezicht. Hij schudt met zijn hoofd. Van die megastaat heeft hij duidelijk nog niet gehoord.
“Small country in Europe”, zeg ik er dan maar bij ter verduidelijking. Hij knikt en zegt: “Europe, okay”.
Ik inspecteer de trein. Er valt me niets bijzonder op, behalve het bordje met drie verbodstekens. Verboden te roken, wat me voor de doorsnee Chinees een moeilijke opdracht lijkt. Er mag overal gerookt worden, zelfs in de restaurants. Ok, ze mogen niet in de wagon roken, maar kunnen wel een sigaretje opsteken in de ruimtes tussen de wagons. Verboden afval te gooien en verboden te spuwen. Godzijdank!
Een andere Chinese jongen die de zitplaats naast mij heeft en spontaan helpt om mijn kleine rugzak op het rek te plaatsen, stelt dezelfde vraag als de andere jongen. En met dezelfde reactie. Ik heb een idee en dis het Point It- boekje uit mijn tasje op. Op de kaart van Europa stip ik België aan. Mijn balpenpunt verbergt ons kleine landje. De jongen probeert er iets uit op te maken. Hij concludeert: “Far Away”.
“What do you find of Datong?”, vraagt hij stuntelig. Ik steek mijn duim op zonder dat ik het stadje echt bezocht heb en bestoef uitgebreid de Boeddhagrotten. Daarop maakt hij een buigend gebaar met samengevouwen handen. Ik neem mijn fototoestel en toon hem de foto’s. “Too many pictures”, lacht hij. Betrapt door een Chinees. Ik trok er gisteren 250.
Hij studeert Agriculture aan de universiteit van Tai Gu, waar hij nu naar onderweg is. Trots haalt hij zijn studentenpas tevoorschijn. “Me teacher”, zeg ik, “in high school”. Ook al weet ik dat ik daarmee de moeilijke vraag “what subject?” uitlok. “Ethics”, antwoord ik. Hij knikt instemmend. Meestal bepaalt de situatie of ik meer uitleg geef. Niet alleen het gebrekkige Engels houdt me tegen, misschien zit er wel een overheidsspion achter mij.
De jongen (ja, ik heb zijn naam gevraagd, maar ja, het was niet Ching) neemt gefascineerd het Point It-je en begint te bladeren. Alle woordjes die hij kent, benoemt hij. Hij kent best veel woorden. Een jonge gids vertelde gisteren dat de Chinese jeugd vanaf twaalf jaar Engels leert. Omdat ze de taal nooit horen (ook niet op de televisie) en ook niet oefenen, kunnen ze het Engels moeilijk uitspreken. Ze kunnen vaak wel Engels lezen.
“You’re English is good”, zeg ik. De benadrukking very laat ik achterwege. Hij wimpelt mijn lof weg. Hij bladert verder en somt verder op. En de smartphone blijkt een handig hulpmiddel. Als we beiden een woordje niet kennen, zoekt hij het op.
Anderhalf uur later zit de trein bomvol. Benen strekken zit er voorlopig niet meer in. De meisjes die erbij komen zitten zijn, spreken geen woord Engels. Ze glimlachen eens vluchtig. Iedereen loopt af en aan om flesjes water te vullen of om heet water op de pot instantnoedels te doen. Wie voor het eerst passeert, laat iets te lang zijn blik op mij rusten. De attractie van de wagon. Slechts enkelen blijven staren. Ik verdiep me in mijn boek of sluit even de ogen…
De jongen stapt een halte eerder dan mij uit. Hij zegt verlegen goodbye en ik wens hem good luck. Ik denk dat je dit in het land van de Chinees best wel kan gebruiken. Als ik drie kwartier later zelf uitstap, komt de jongen die me als eerste hielp met een brede glimlach me ook ‘good luck’ wensen. En ja, ik denk dat dit in het land van de Chinees ook als toerist wel goed van pas komt.
