Reisverhaal «Waarom ik graag een toerist ben (3)»
Onder mijn regenwolken
|
België
|
2 Reacties
03 December 2014
-
Laatste Aanpassing 03 December 2014
Een terras in Gent, zonovergoten. Helemaal in mijn eentje. Dat doe ik anders nooit. Of zelden. Ik nip van mijn koffie. Waarom lukt het niet in mijn stad en doe ik het op reis zonder moeite? Van ontbijt tot avondmaal en weer opnieuw. Op uitzonderlijk gezelschap na. Alleen lunchen dat gebeurt wel eens. In een snackbar of broodjeszaak is een solo middagpauze al lang geen taboe meer. Ik zie me ’s avonds nog geen restaurant op mijn eentje binnenwandelen. Met een krant onder de arm. Klaar om de stempel ‘zielig’ te krijgen. De solo-eter moet sterk zijn om die stempel voor zichzelf om te keren naar ‘moedig’. Als hij zijn lef niet verstopt achter een flikkerend laptopscherm.
Een groepje jonge toeristen regelden de verhuis van mijn tafeltje naar het tafeltje van een nobele onbekende. Zo hadden zij ook plaats in het kleine restaurantje in Chiang Mai. De blonde jongeman en ik namen elk afzonderlijk aan een tafeltje te veel plaats in. In Gent had ik waarschijnlijk verstoord gereageerd, in Thailand nam ik het voorstel enthousiast aan na een snelle scan van wie mijn tafelgenoot ging worden. Ik deed teken dat ik bij hem kwam zitten. Dat was het gemakkelijkst; mijn tom yam kung was nog niet gearriveerd. Ik kreeg er gratis een vleugje van zijn reisverhalen bij.
Ik hoor Spaans, zie Japanners en ruik muntthee. Ik pauzeer tussen de drukte van de werkdagen door en bestel een cappuccino. Zij doen een terrasje, ongegeneerd, op elk uur van de dag. Ik geniet mee van hun onverstaanbare avonturen. Ze gesticuleren breed en lachen luid. Ik beeld me in dat ze grootse plannen maken, uitvoerig mensen becommentariëren en theorieën verkondigen waar ze op dit moment honderd procent in geloven. Dat mag allemaal als je toerist bent.
In Bang Saphan scande Bruce de tafeltjes waar ofwel koppels ofwel soloreizigers aan geparkeerd zaten. Ik deed teken dat hij aan mijn tafel kon aanschuiven. Ik klapte mijn laptop dicht. Hij verkondigde theorieën over de vervlakking van onze westerse maatschappij en geen cel in mij voelde de drang om tegen het eenzijdige pleidooi in te gaan. Ik genoot teveel van het zand onder mijn voeten. Een daiquiri in mijn hand, de eerste cocktail sinds ik op reis vertrokken was, en ook tegen het hoge suikergehalte had ik geen bezwaar. Ik luisterde maar half. Het klotsen van de golven overstemde mijn gedachten.
Nederlanders prikken frietjes bedolven onder veel te vette mayonaise uit een puntzak. Ze doen mee aan de Belgische cultuur. Zoals ik op reis langs de kant van de weg een bordje pad thai koop en onhandig opeet. Zou die Japanner straks aan zijn dagelijkse portie sushi kunnen weerstaan of toch op zoek gaan naar Vlaamse kost? Op reis verlang ik helemaal niet naar westers eten. Ook al beland ik er ook wel een keertje in een Italiaans restaurant. Ik kijk rond. Ik zie een Pizzahut en Quick, uit een Marokkaans restaurantje waait de geur van koriander me tegemoet, wat verder prijst men op een bord borsjt aan, een Thais restaurant is om de hoek. Ik kijk nog eens rond en kom niet verder dan steak of mosselen met frieten. Geef mij dan maar alle dagen rijst.
Alhoewel. Ik beken.
Ik bestelde ook wel eens Thaise mosselen met... frietjes.
