Reisverhaal «Struikelblok China»

België | 0 Reacties 25 September 2018 - Laatste Aanpassing 07 Oktober 2018

Ik doorblader duizend flinterdunne vellen reisplezier. Maar dat zorgt voor evenveel frustratie. Dat de reisgids van een gigantisch land als China kolossaal is, is een understatement. Zoveel moderne steden, oude cultuur en grootse natuur. Alles ziet er zo aantrekkelijk uit dat ik mijn luie zetel meteen wil ruilen voor het verre Oosten. Hoe destilleer ik hier dertig reisdagen uit? De maximumduur van een toeristenvisum. Het gevoel dat kiezen doet verliezen bekruipt me.

Acht graden. Ik knipper nogmaals met mijn ogen om te zien of ik het wel juist lees. Dat het in Beijing in januari en februari kan vriezen wist ik, maar dat het duizend kilometer zuidelijker ook nog winter is… Ik zoek verder. Xi’an idem. Ik trek zevenhonderd kilometer zuidwaarts. Chengdu slechts elf. Als ik nog eens achthonderd kilometer zak, kom ik in Kunming op een aanvaardbare zeventien graden uit. Aanvaardbaar, maar daarom nog niet wenselijk.

Ik loop risico op een thermische shock als ik vanuit het tropische Thailand China binnenkom. Ik ontvlucht de Belgische wispelturige wintermaanden niet om aan de andere kant van de wereld de vrieskou terug te ontmoeten. Bovendien neem ik alleen ultralichte kleding mee. Winterkledij staat op mijn lijst van verboden producten. Ik blader en blader en speur verder op het internet. Er rest mij nog één plan.

In mijn Excelbestand is het een gemakkelijke ingreep van knippen en plakken. Ik verschuif mijn trip naar China. In maart begint het vanaf Shanghai op te warmen. Ik krimp mijn reisgebied nog een beetje in. Xi’an en Chengdu zijn nog steeds te koud. Geen Kunming en Dali. Te ver. Ik pluis drie reisgidsen uit en maak een voorzichtig vreugdesprongetje: ik heb een route! Alles valt als een puzzel in elkaar. De oostkust van China heeft me in haar greep. Eens ik de miljoenenstad achter mij laat, zal ik plaatsen bezoeken die nog niet platgetreden zijn. Oude watersteden, traditionele Hakka dorpen en ook wat natuur. Ik vind vluchten die perfect in mijn schema passen. Mijn betaalkaart ligt klaar.

Halt! Ik moet mij eerst nog informeren over het visum. Ik schuif mijn betaalkaart buiten handbereik. Binnen de 90 dagen na uitgifte van het visum moet je het land inreizen. Ik tel. En nog een keer opnieuw. Mijn vinger glijdt mee over de hokjes van het Excelblad. Mijn visum mag ten vroegste uitgegeven worden op 10 december. Zelfs met een duurdere snelprocedure is het te riskant. Veertien dagen later vlieg ik al naar Bangkok.

Ik hang aan de lijn met een bureau dat visa regelt. De man is traag maar gedienstig. Hij zegt dat momenteel alle dagen de visumvereisten veranderen. China doet moeilijk. China is moeilijk. Hij bevestigt mijn vermoeden. Met de data die ik opgeef, lukt een visumuitgifte in België niet. Hij zal informeren of er een uitzondering kan gemaakt worden en zal terugbellen.

Niet naar China dan? Mijn hoofd tolt. Ik staar naar de drie reisgidsen die ik al kocht. Het zijn maar boeken. Kan ik mijn visum in Bangkok regelen? Op verschillende fora lees ik dat het wel kan. Soms gaat het heel gemakkelijk, soms is het een ware uitdaging. Heb ik zin om nu vliegtickets te boeken voor € 400 en dan niet zeker te weten of ik aan een visum geraak? Ik overloop alle pro’s en contra’s om me mentaal voor te bereiden op een neen.

Mijn hand trilt als ik het nummer van de gemiste oproep terugbel. Ik sta in een drukke winkel, maar ben te ongedurig om te wachten op een rustiger moment. De man van het visumbureau bevestigt het eerdere nieuws. En uitzonderingen zijn niet mogelijk. Hij suggereert dat ik in Thailand een visumbureau kan raadplegen. Dat het dan eventueel kan lukken. Zonder enige garantie. Ik hoor het allemaal een beetje op de achtergrond. Mijn gedachten zijn al ergens anders.

Neem ik niet liever het zekere voor het onzekere? Ik neem een reisgids van Taiwan. Drie keer zo licht als het boek van China. Een klein eiland, relaxte afstanden tussen de mooiste plaatsen, ze spreken er ook Chinees. En bovenal heb ik er geen visum nodig.