Reisverhaal «Zeeroof»
Honderd dagen rijst (2013-2014)
|
Thailand
|
4 Reacties
23 Januari 2014
-
Laatste Aanpassing 24 Januari 2014
Vraag me niet wat ik er kan mee doen. Thuis vind ik ze doorgaans kitsch. Prullerige souvenirs belanden meestal in de kast. Waardeloos om uit te stallen, te waardevol om weg te gooien. Ik zeul zeker al een kilo mee. Ik heb ze niet gekocht. Ze zijn gratis. Of neen, ik beken. Ik heb ze ongevraagd meegenomen.
***
"Blij dat ik eens Vlaams hoor", spreek ik het koppel aan dat me bijna op heterdaad betrapt. Zoals het goede Vlamingen betaamt, gaat het onmiddellijk over het weer. Het is bewolkt. Niet tegenstaande het nog maar half tien in de ochtend is en we toch in onze bikini staan.
"Dat is nu de eerste keer in de vier jaar dat we hier komen", zegt Nicole, "dat is anders nooit in januari."
"Mijn schuld", lach ik, "maar troost je, morgen vertrek ik al." Overal waar ik ben, spreken ze van uitzonderlijk veel regen voor deze tijd van het jaar, uitzonderlijk veel wind, uitzonderlijk... Ja, ik ben ook uitzonderlijk nu op reis. Waarschijnlijk valt er dit jaar geen spatje regen tijdens de anders zo natte zomermaanden. Nicole en Herman (neen, niet Nicole en Hugo) lachen. Een dagje meer of minder zon kan niet zoveel kwaad als je hier vier maanden bent. Heerlijke mensen. Zalig praatje.
***
Ik scan het zand verder op de schatten die ik nu al een tijdje verzamel. Ze liggen zomaar voor het rapen. Scherven die lijken op wit porselein met een motief van gele stippen doen vermoeden dat er ook heel uitzonderlijke schelpen aanspoelen. Ik raap zelfs even de brokstukken op, maar besluit wijselijk om ze terug te geven. De grootste en mooiste schelpen zie ik alleen passeren als villa van de heremietkreeften. Onmogelijk om ze te bemachtigen. Poederroze, violette en anderskleurige schelpjes verdwijnen in een plastic zakje. Geen ongelooflijk speciale, geen reuzegrote. Hoe dan ook, ik roof de zee leeg, mijn geweten sputtert tegen, maar het werkt verslavend.
Fotoalbums van locatie «Nai Yang Beach»
