Reisverhaal «Tempelboycot in Mae Hong Son»
Zon, rijst en gelukskoekjes (2018-2019)
|
Thailand
|
4 Reacties
30 Januari 2019
-
Laatste Aanpassing 06 Februari 2019
Ik draai het tempelterrein op. Mijn blik gaat meteen naar de vijftal honden die er liggen te slapen. Ik verstijf. Vanop een veilige afstand inspecteer ik de situatie. Is dit wel de hoofdingang? Het ligt er zo verlaten bij. Een achterafterrein dat gebruikt wordt als parking. Iets houdt me tegen. En er is niemand in de buurt om mee te lopen.
De tempels van Mae Hong Son - in het noorden van Thailand, dichtbij de grens met Myanmar - hebben al jaren een grote aantrekkingskracht op mij. Al sinds mijn eerste reis wil ik dit plaatsje in mijn reisplanning krijgen. En nu is het gelukt. Ik kon deze ochtend mijn enthousiasme niet temperen en vertrok kort nadat de mist over het meertje was weggetrokken.
Er is wel veel bedrijvigheid bij de ochtendmarkt. Verse producten worden het best zo vroeg mogelijk op de dag verhandeld. Als ik een paar honderd meter verder ben, spurten de honden in een roedel al bassend van het tempelterrein de straat op. Ik kijk een paar keer achterom en wandel vlug verder naar de markt.
Ik onderneem een tweede poging. Of een derde, want ik zocht via de markt tevergeefs naar een andere ingang. Het is er nog even desolaat en geen kat om mij te vergezellen. In mijn achterhoofd weerklinkt nog steeds het agressief geblaf. Ik druip af.
Bij een andere tempel zie ik in de verte een monnik lopen. Ik waag het erop. Nochtans dat elk blaadje dat ritselt me opschrikt alsof er groot gevaar op de loer ligt. Langzaam en onzeker ga ik steeds een beetje verder op het domein. Naar een boeddhabeeld, naar een stoepa. Af en toe moet ik eens diep adem halen. Zeker als ik ergens in de verte een hond hoor tekeer gaan. Het signaal voor mij om snel naar de straatkant terug te keren.
De trap naar de stoepa is afgebrokkeld. Waar je je ook bevindt in het stadje, je blik wordt naar die witte stoepa op de berg getrokken. Bovenaan de trap besef ik dat ik nog niet eens halverwege ben. De middagzon is meedogenloos. Gelukkig geven de bomen op het tweede, naar boven slingerende pad wat schaduw. Ik zie de blauwe lucht dichterbij komen. Ik pauzeer om een slok water te nemen. En dan zie ik hem. Op de bovenste trede ligt een hond te slapen.
Ik vloek binnensmonds. Het zweet loopt van mijn rug. Dit kan niet waar zijn. Ik blijf op een afstandje. De hond kijkt nu in mijn richting. Ik aarzel. Ik kijk naar beneden of er iemand in aantocht is. Niemand. Ik twijfel even, maar zet de terugtocht in. De afgang. Razend op al die toeristen die beslist hebben om niet naar deze stoepa te wandelen. En op mezelf. Ik vervloek mijn angst. Als ik terug beneden ben, beslis ik om met een tuktuk naar boven te rijden. De chauffeur profiteert van mijn angstzweet, ook al heeft hij geen weet van mijn mislukte onderneming. Hij rekent goed door voor een retourtje van een paar kilometer.
Er staan twee witte stoepa's te schitteren onder het sterke zonlicht. Ik ben hier helemaal niet alleen. Had ik geweten dat er hier boven veel volk rondliep, had ik waarschijnlijk de hond wel getrotseerd. Ik zag het doembeeld van een verlaten terrein met een veelvoud aan hondenmonsters. Een kwartiertje later sta ik terug beneden. Mijn zweet is verdampt. Mijn frustratie nog niet.
Annex:
De volgende dag doe ik een georganiseerde uitstap... een extraatje dat niet op het programma staat: een ritje tot aan de stoepa! Gelukkig deze keer bij namiddagzonlicht.
De voorlaatste dag onderneem ik een nieuwe poging naar de eerste tempel. In de namiddag lijkt me een geschikter moment. Dan zijn de honden door de warmte een stuk rustiger. Ik heb geluk. Er liggen er maar twee loom te slapen. De tempel is een prachtexemplaar.
Vlakbij mijn guesthouse Piya, aan het meer, liggen twee blinkende tempels. Ik breng ze een bezoekje op verschillende momenten van de dag. Zodat het zonlicht voor elk hoekje en kantje wel een keertje goed zit. In de ochtend heb ik er me ook laten wegjagen door een hond die de tempelentree als zijn terrein beschouwde.
