Reisverhaal «Strandritme in Pai»
Zon, rijst en gelukskoekjes (2018-2019)
|
Thailand
|
11 Reacties
27 Januari 2019
-
Laatste Aanpassing 01 Februari 2019
Ik sta voor de deur van mijn guesthouse, in de walking street van Pai, een bergstadje in het noorden van Thailand. De souvenirwinkeltjes zijn allemaal open, de eetkraampjes staan uitgestald. Ik kijk de straat af, links en rechts. Het is al behoorlijk druk. Ik hoop dat ik mijn date zal herkennen. Het is nochtans geen blind date. We zagen al veel foto’s van elkaar. Dat gaat nu zo met sociale media. Misschien lijkt het eerder op afspreken met een pennenvriend, ook al wisselen we onze diepste zielenroerselen niet uit. Hier in Pai is het nu zo ver en het kriebelt op een aangename manier.
Wat we wel uitdelen, zijn reistips. Eerst voornamelijk over Thailand. Daarom dat ik nu ook hier in Pai ben. Ik liet me al jaren afschrikken door de bergroute. Ik kreeg deskundige tips om een goed plaatsje in de minibus te scoren. Op de zitplaats naast de chauffeur kon ik de 762 bochten wel aan. Recentelijk ook over Taiwan. Ik stippelde met rechtstreekse Messengerverbinding mijn reisplan uit. Ik noteerde de route, de hotels en vroeg zelf om een fotootje van het stopcontact door te sturen.
We gaan samen iets drinken. Zo gaat het vaak op een eerste date. Al meteen iets gaan eten, is te riskant. Ja, er hangt veel van af. Ik hoop dat het klikt. Cathy is een van mijn trouwste lezers. En dan zie ik haar stralende glimlach verschijnen. Natuurlijk ken je het antwoord al als dit verhaal verschijnt op mijn blog. Ook John schuift aan. Want zo hoort het, voor mij is het niet alleen Cathy, het zijn John en Cathy. Het begint met een glaasje wijn en gaat verder met een uitnodiging voor morgen.
De volgende dag loop ik een dagje mee in het ritme van John en Cathy. Om acht uur ontmoet ik hen in een veganistisch Chinees eethuisje. Leuk dat we alledrie al vanaf de ochtend liefhebbers zijn van khao soi, een curry noedelsoep. Daarna loop ik als een kuikentje achter hen aan mee naar Fluid, het openbare zwembad. Ik hoef niet na te denken. Betalen, ligmatjes meenemen, John weet ze perfect uit te spreiden in hun bamboehuisje. Er is nog niemand, wie het eerste komt, heeft het beste plaatsje. Zonnen, lezen, zwemmen, lunchen... En ja, ik volg ook Cathy met plezier en bestel haar favoriete drankje, een ginlet. Ik ben geen echte cocktailfan maar alles met limoen scoort goed bij mij. Zwemmen, lezen, zonnen. In de late namiddag valt het mij pas op dat de grasweide afgeladen vol ligt met jeugd. De drankjes vloeien daar iets rijkelijker.
Bij het avondeten staak ik hun ritme. Ik ga graag iets vroeger op de avond eten. Diezelfde avond arriveren ook hun jongste zoon en zijn vriendin. We vervoegen elkaar 's avonds in de bar. Zo een gastvrije familie. Het is zalig om hier even deel van uit te maken. We praten en lachen wat af. Cathy en John vinden het zalig om hun zoon te plagen en om herinneringen van als hij klein was op te halen. Vooral zijn kwajongensstreken dan. Ook de tweede avond is de walking street verlaten als ik naar mijn guesthouse terugkeer. De volgende dagen verlopen volgens hetzelfde stramien. Van de omgeving van Pai zal ik niet veel zien. Ik moet zelfs moeite doen om de twee tempels in de straat die ik honderd keer op- en afloop te bekijken. En zelfs de witte Boeddha op de heuvel heb ik niet gezien. Een goede reden om terug te komen? Dat zeker, maar morgen moet ik duizend bochten verder reizen naar Mae Hong Son.
"Anneleen, Anneleen..." Ik kijk een beetje verbaasd op. Hoor ik hier op het busstation mijn naam. Even denk ik dat het iemand van de busmaatschappij is, aangezien mijn naam op het ticket staat. Maar dan zie ik John guitig van achter het hoekje verschijnen, samen met Cathy. Ze komen me uitzwaaien. Dat vind ik superlief. Mijn busje heeft bijna een uur vertraging, maar dat is zo vol gekletst met John en Cathy erbij.
Het eindigt niet in Pai. Tot ziens John en Cathy.
