Reisverhaal «Songkran in Bangkok»
Honderd dagen rijst (2013-2014)
|
Thailand
|
13 Reacties
13 April 2014
-
Laatste Aanpassing 14 April 2014
Langs mijn neklijn ontstaan waterlopen die in verschillende stroomversnellingen mijn rug afreizen en allemaal samenkomen aan... ja, daar ergens beneden aan het heiligbeen. Vanaf mijn knieholtes sijpelen de rivieren oeverloos en richtingloos naar beneden. Ik lever nochtans geen fysieke inspanning. Ik zit op een bankje bij Wat Benchamabophitr, de marmeren tempel, de boel een beetje gade te slaan. Tijdens het hete seizoen is dat voldoende activiteit.
Nat worden zal ik vandaag hoe dan ook. Door zweet, door de voorspelde onweersbui of door Songkran, het festival rond het Thaise nieuwjaar. Het feest draait om gelukwensen voor het nieuwe jaar en om een bezoek aan de familieleden, meer specifiek het eren van de ouderen. Bij deze gelukwensen giet men traditioneel een kommetje water over de handen. Vandaag vertaalt dit zich in heuse watergevechten waar toeristen gretig aan deelnemen. Er aan ontkomen is een uitdaging.
Nu zit ik veilig bij de tempel. Een paar kinderen lopen rond met een klein waterpistool, maar in deze heilige omgeving houden ze zich gedeisd. Jammer, een fris waterstraaltje zou deugd doen. Ik zit, zweet en kijk. Er bungelt een wapen aan de heup van de politieagent, in een plastic zak draagt hij een waterpistool in mitrailleurformaat. Boys will be boys.
Vandaag probeer ik me niet te ergeren aan de foute kleding van toeristen. Fout betekent niet hawaïhemden. Integendeel. Mannen en vrouwen gaan vandaag op hun paasbest naar de tempel, en dat is vaak gekleed in gebloemde hemdjes in schreeuwerige kleuren. Ik heb het over topjes en shorts. Achter een gids loopt een kudde Koreanen met daarentegen heel veel kleren aan en weggestoken onder parasols. Maar ik kijk naar wat de Thai doen.
Ze offeren, knielen en buigen. Ze wassen boeddhabeelden door er kommetjes water over te gieten, ze bevrijden vissen en voederen ze, ze vullen potjes aarde en gieten ze uit om een gigantische stoepa te maken die eerder lijkt op een bruidstaart. Ze prikken er gebedsvlaggetjes in. Boeddha wordt bedankt voor het afgelopen jaar en moet gunstig gestemd worden voor het komende.
Het feest duurt het langst in Chiang Mai. Daar houden ze het een week vol. In Bangkok vieren ze twee tot drie dagen. Exact mijn drie laatste dagen en dat heeft consequenties. Er zijn veel plaatsjes gesloten, sommige straten zijn een groot waterfestijn en het is er heel druk. Mijn gewone doen en laten - de straten afdweilen - zit er nu niet in. Alhoewel letterlijk wel mogelijk.
Ook in mijn guesthouse Shanti Lodge maken ze tijd om Songkran te vieren. Het restaurant is tussen 13u en 18u30 gesloten. Ze houden een watergevecht in de straat, hun muziek - en ook verder in de straat - staat luid. Gelukkig weet ik dat na tien uur 's avonds alles terug stil is.
Tuktuks met toeristen in zijn slachtoffer nummer één. Of de open raampjes van wagens. Achterin de pick-ups zitten ze gewapend met waterpistolen alsof ze op tanks zitten. Met alles wat beweegt als doelwit. Op mijn tochtje krijg ik wel water op mij, maar ik geraak betrekkelijk droog terug thuis. Omdat ik niet begin te gillen als ik wat water op mij krijg, hebben ze het niet op mij gemunt. Het water doet deugd. Tenminste als het fris is. Of het proper is, daar wil ik niet over nadenken. Het witte goedje dat ik op mij krijg, vind ik minder geestig. Het water wordt gemengd met talkpoeder, witter dan wit als schoonheidsideaal. Ze wrijven het op elkaars gezicht of in verdunde versie kieperen ze het ook over de voorbijgangers.
Drie keer stapte ik tijdens mijn reis het nieuwe jaar in. Ons nieuwjaar, dan eind januari het Chinese en nu zetten we het Thaise nieuwe jaar in. En misschien start op 16 april wel mijn nieuw jaar... het jaar na de grote reis...
