Reisverhaal «Phitsanulok: de kleine dingen maken het verschil»
Honderd dagen rijst (2013-2014)
|
Thailand
|
2 Reacties
09 Februari 2014
-
Laatste Aanpassing 10 Februari 2014
Een grote uitdaging. Ik vertoef twee volle dagen in Phitsanulok, een stad met - volgens Trotter en Lonely Planet samen - welgeteld zes attracties. Die je dan nog met een korreltje zout nemen moet nemen.
Eerst ontbijten. Dat blijkt ook een uitdaging. Ik hou van een lokaal ontbijt, maar voel niet de behoefte om een half beest te verorberen. Gisterenavond achterhaalde ik al dat jae of vegetarisch moeilijk of niet te vinden is. Ik at varkensvlees. De delen van het beest die ik niet herkende, liet ik liggen. Als kind was ik verlekkerd op varkenspootjes en knabbelde ik met plezier het weinige vlees en vet rond de staart op. Dat was toen. Nu wil ik rijst met groenten. De Lonely Planet stuurt mij naar Jaroen Tham. Ik spot in de Thanon met de moeilijke naam (Srithamatripidok) een aantal vegetarische restaurantjes. De namen staan alleen in het Thaise schrift. Waar er klanten zijn, ga ik ook binnen.
Ik ben gulzig. Met één portie heb ik niet genoeg. De gerechtjes zijn kruidig maar niet pikant. Ik bestel nog een tweede portie. De man des huizes brengt me een glaasje water.
"Mijn vader en moeder openden het eerste vegetarische restaurant in Phitsanulok", vertelt hij. Hij glundert. Zelf houdt hij de zaak nu al twintig jaar open. Het is mooi hoe een simpel eethuisje zo een lange traditie kent. Ik pikte er op goed geluk het juiste adresje uit. "De andere restaurantjes zijn hier nog maar drie, vier jaar." Ik vind het een vreemd fenomeen hoe in Thailand winkels of zaken met dezelfde producten zich altijd in dezelfde straat of buurt huisvesten. Wij zouden een vegetarisch restaurant beginnen aan de andere kant van de stad. Hier niet dus. Concurrentie houdt je scherp.
Ik betaal 40 baht, amper een euro, en heb voldoende gegeten voor ontbijt en lunch. Ze zijn heel vroeg in de ochtend open tot drie uur in de namiddag. Vanavond zal ik terug vlees moeten eten.
Sergeant-majoor Thawee schrijft drie attracties op zijn naam. Ze liggen op een boogscheut van elkaar in de Thanon Wisut Kasat. In het Folk Museum betaal je 50 baht entree. In de vitrines vind je een mooie collectie artefacten, verspreid over traditionele Thaise huizen. Van speelgoed tot allerlei gebruiksvoorwerpen. Voor elk dier showt men een val. Er zijn ook grotere stukken: een uit bamboe vervaardigde kar die voorgetrokken wordt door een zeboe (geen echte hé), een traditionele Thaise keuken...
Aan de overkant van de straat vind je de Buddha Casting Foundry waar bronzen Boeddhabeelden worden gemaakt. Het is duidelijk middagpauze, er wordt momenteel niet veel vervaardigd. In het winkeltje koop ik een mini-exemplaar. Ik hou toch meer van de gietijzeren, stenen of houten beelden. Vanaf hier kan je binnenwandelen in de Garden of Birds, het derde initiatief van de sergeant-majoor. De toegangsprijs van 50 baht stop je in een donatiebox. In de kooien zitten tuinvogels die in deze streek voorkomen. Of soorten die bijna uitgestorven zijn. Mooie vogels, dat wel. Waarom krijgen deze vogels geen stukje tuin? Ze zitten rij aan rij in lege kooien. Amper een bakje water of eten. Benijden ze de duiven en mussen die er vrij rondvliegen? Of zijn ze blij dat ze elke dag (hopelijk) wat eten krijgen en niet door een hongerige kat of hond opgepeuzeld worden? De neushoornvogels komen direct op je af als je voor hun kooien loopt. Niemand hoort me als ik troostend tegen de beestjes praat. Ik ga met een somber gevoel weg.
Wat Phra Si Ratana Mahathat ligt aan de andere kant van de stad. Ik volg vanaf de Thanon Naresuan het wandelpad langs de rivier de Nan. Idyllisch als je op sommige plaatsen de tonnen afval negeert. De Thaise cultuur van alles in duizend plastic tasjes en doosjes opbergen, in combinatie met eten op straat, heeft zijn gevolgen. Het is zondag en er heerst een gezellige drukte. Ik kom pas achteraf te weten dat er momenteel een tiendaagse happening is rond de tempel. De witte phrang (stoepa in Khmerstijl) met goudkleurige top steekt boven de honderden marktkraampjes uit. De tempel dateert uit de 15de eeuw en zou als enige de brand van 1960, die Phitsanulok verwoestte, overleefd hebben. Ik ga af op het gerammel van de geluksstokjes. In de hoofdtempel zit een massa gelovigen geknield voor het tweede belangrijkste Boeddhabeeld (na de Emerald Buddha in Wat Phra Kaew, Bangkok) van Thailand. Ze schudden met een koker die gevuld is met houten stokjes. De Thai geloven dat tijdens het bidden geluk en voorspoed in de stokjes stromen. Na het gebed nemen ze het stokje dat er uit steekt en zoeken achteraan in de tempel het papiertje dat bij het nummertje hoort. Daarop staat een toekomstvoorspelling.
Vlak naast de tempel ligt Wat Nang Phaya. Door de markt rond het tempelterrein kan ik de straten niet onderscheiden. Ik ga her en der wat paviljoenen binnen. Aan de overkant van de straat ligt Wat Ratburana. Een oude stoepa, een paar houten paviljoenen, maar het terrein er rond doet nu vooral dienst als parking.
Ik slenter terug naar mijn guesthouse. De middagzon is heet. Ik kom pas in de late namiddag terug buiten. De bezienswaardigheden heb ik op een halve dag bezocht.
In een zaaltje dat uitgeeft op straat sla ik een les taekwondo gade. Drie meisjes krijgen les. Het zijn beginners. Achter hen staat er een meisje dat haar been met kracht en snelheid loodrecht in de lucht trapt. Een bende kindjes verzamelt op de mat. De taekwondo-leraar doet het voor. De achtersten in de rij prutsen liever dan dat ze opletten. Een van de drie beginnelingen stormt op me af. Ze is achttien. Ik het dubbele. Ze vertelt zo enthousiast dat de leraar teken doet dat de pauze gedaan is. Ze loopt terug naar haar plaats terwijl ze blijft zwaaien.
's Avonds wandel ik over de night bazaar. Geen toeristenspul hier. Ik kan de toeristen dan ook op mijn één hand tellen. De restaurants en bars langs de kade blazen na zonsondergang leven in de stad. Een sfeer dat je overdag mist. De rivier, de sympathieke attracties, amper toeristen... Verder reikt de charme van Phitsanulok niet. Het was goed voor een keer. De kleine dingen maken het verschil, maar in Phitsanulok niet voldoende om er nog een keertje terug te keren.
