Reisverhaal «Lamphun, een tripje vanuit Chiang Mai»
Honderd dagen rijst (2013-2014)
|
Thailand
|
5 Reacties
31 Januari 2014
-
Laatste Aanpassing 02 Februari 2014
Ik wenk de blauwe songthaew. Mijn hotel ligt op de Chiang Mai-Lamphun Road. Dat is handig als je naar Lamphun gaat. Zit je direct op de juiste weg. De chauffeur van het passagiersbusje draait zijn raampje open.
"Lamphun?", vraag ik voor de zekerheid. Hij knikt. Meer conversatie is er niet mogelijk. Ik stap achteraan in.
Het stadje ligt 25 kilometer ten zuiden van Chiang Mai. In 660 gesticht door Mon-koningin Chama Thewi (de Mon zijn een etnische groep; afkomstig uit Birma en vermoedelijk de eerste bewoners van Zuidoost-Azië; ze verspreidden het Theravada Boeddhisme in Birma en Thailand) en bleef tot 1280 de hoofdstad van het Mon-koninkrijk Haripunchai. Je vindt er de Wat Phra That Haripunchai die de oudste tempel van Thailand zou zijn (11de eeuw). Een reden voor mij om er een kijkje te nemen. De landelijke weg er heen is afgezoomd met kanjers van eucalyptussen. Vanuit de songthaew zie ik enkel hun logge stammen, niet de uitwaaierende kruinen die schaduw gooien. Rond elke stam, de hele weg lang, is een oranje doek gebonden. Uit respect voor de eeuwenoude creaturen?
Een uur later dropt de chauffeur mij voor de tempelingang. Je kan niet naast de goudblinkende chedi kijken. Toch sla ik eerst links af. Een half zo grote, maar dubbel zo oud uitziende stoepa trekt mijn aandacht. Chedi Suwan is een smalle, stenen torenspits met een vierkante basis. Het topje is precies in een pot goudverf gedoopt. Elk verdiep heeft nissen die naar de top steeds smaller worden. De meeste zijn leeg, maar in sommige staan nog boeddha's. Niemand houdt hier halt, ook niet in de tempel ernaast waar een heel mooie Boeddha die half rood geverfd is, zit. Rondom zijn er schilderijen van andere heilige plaatsen in Thailand waarvan ik de verscheidene tempels uit Sukhothai en Ayutthaya herken. De gelovigen hebben enkel oog voor de grote, vergulde chedi waar ze met gebogen hoofd drie rondjes rond maken. Deze heeft ook een vierkante basis, typisch voor de Lanna architectuur van de 15de eeuw, maar gaat dan over in een ronde klokvorm. In de jaren '30 van de vorige eeuw hebben monniken de tempel fel gerestaureerd. In Thailand betekent dat hoofdzakelijk de oude stenen plamuren en er een flinke laag goudverf over zetten. Zo gebeurde hier dus ook met de grootste chedi.
Het tempeldomein bestaat uit heel wat gebouwen, omsloten door een galerij met boeddhabeelden. De grote koperen gons, één van de grootste ter wereld, in een van de paviljoens is een attractie voor de gelovigen. Als je hier om zes uur in de ochtend of de avond bent (wat mij al iets realistischer lijkt), slaan de monniken erop. Tussendoor moet je het zelf doen, en intussen een wens doen. Ik ben niet bijgelovig. Op de buitenmuren van de hoofdtempel is het leven van de Boeddha geschilderd.
Achter de tempel - alhoewel mij dit wel de hoofdingang lijkt, er staat hier ook dat je als buitenlandse toerist 20 baht moet betalen - ligt een kleine overdekte souvenirmarkt, over de rivier. De markt doet dienst als voetgangersbrug, langs de zijkanten kunnen de brommertjes oversteken. Typisch zijn de gedroogde longan, een soort lychee.
Wat Chama Thewi ligt buiten de stadsmuren. Met een plannetje was ik er gerust te voet geraakt. Ik voel me schuldig als ik achterin de fietstaxi zit. De man trapt stevig en we geraken traag maar gestaag vooruit. Op fietstaxi's durf ik nooit veel afdingen. Ik weet dat ik achteraf toch iets extra geef. Een tandem zou nog een idee zijn. Ik ben niet te lui om mee te trappen. De chedi van deze tempel dateert uit de 13de eeuw. Ook hier is de basis vierkant en staan er op elke verdieping nissen met boeddhabeelden.
Ik hoor je al denken, moeten we daarvoor naar Lamphun? Natuurlijk niet. Er zijn zoveel goede redenen om naar Lamphun te gaan. Het tochtje met de songthaew loopt langs een mooie weg. Dus al ga je gewoon eens heen en terug. Als je een tijdje in Chiang Mai vertoeft, ga je denken dat alle Thai Engels spreken. In Lamphun is het back to the Thaise reality. Er zijn amper westerse toeristen. Op de Thanon Inthayongyot zijn er sympathieke eetstalletjes. Als ik me installeer, komt meteen een dame op me af. Ze weet dat de ober geen Engels spreekt en probeert hem en mij dus te helpen. Ik bestel een noedelsoep met krab. Dat was het alternatief voor pork. Hier genieten ze er nog van dat een toerist een eenvoudige noedelsoep met smaak slurpt. En dus geniet ik daar ook dubbel en dik van. Met een plannetje had ik nog wel een uurtje door de straten van Lamphun gedoold. Een Chinese toeriste vroeg me waar zij en haar dochtertje de bus naar Chiang Mai konden terug nemen. We raakten aan de praat en ik nam hen mee naar de hoofdweg, wenkte een blauwe songthaew en sprong ook op het busje terug naar Chiang Mai. Ach ja, misschien kom ik volgende week nog wel eens terug. Al was het gewoon om een noedelsoepje met krab te eten.
Fotoalbums van locatie «Lamphun»
