Reisverhaal «Groene oase, apenschool en hondenparadijs»
Honderd dagen rijst (2013-2014)
|
Thailand
|
9 Reacties
12 Januari 2014
-
Laatste Aanpassing 11 Februari 2014
Mijn ogen schieten vol. Ik zit nochtans gewoon in
een minibus, van Surat Thani naar Khanom. Ik nam aan het busstation afscheid
van Arjen en Jai, en overdenk de twee gezellige dagen die ik bij hen beleefd
heb. Ik tuur door het venster omdat de minibus de stad verlaat langs de Monkey
Training School. Ik zie de pijl waar je moet afslaan en stiekem hoop ik dat Pooh
langs de kant van de weg staat te kwispelen. Als ik er vertrok, schrok ze van de aanblik van mijn gigantische rugzak en deinsde ze terug. Ik kon haar geen afscheidsaai meer geven.
***
In de Monkey Training School in Surat Thani ben ik
niet in de aap gelogeerd, integendeel. De bamboechalets met romantisch rieten
dak liggen in een frisgroene tuin. De lange, ranke stammen van de kokospalmen
waaieren breed uit en houden veel vruchten gevangen, vlinders fladderen er
onbevangen en vogels geven gratis concerten. Ik ben op bezoek bij Arjen, die ik
leerde kennen via het forum Thailandkenners, en zijn vrouw Somjai. Tegen mijn
steedse natuur in ben ik hier verzeild geraakt. Als je weet dat Arjen en Jai
vijf honden hebben, een dozijn apen trainen en een homestay tussen het groen verhuren…
Maar voor wie al een tijdje mijn blog volgt of me gewoon kent, weet dat ik dit
sinds kort al eens vaker doe. Ik ben mentaal voorbereid en Arjen is op de
hoogte – door mijn verhalen – dat hij een angsthaas over de vloer krijgt.
Arjen maakt er meteen werk van als we het domein
oprijden. Hij laat de honden en dan vooral Zilver met mij kennismaken. Zilver
is een Hollandse herder, een grijszwarte gestroomlijnde hond met
bewakerskwaliteiten. Dangerous Dog hangt niet onterecht aan de poort. Bij de
bevriende Nederlander Johan en zijn vrouw (die in Surat Thani een koffiebar hebben
in een Zaans huisje, ernaast is hij een herenhuis aan het bouwen om een restaurant te starten) sprongen
een drietal woeste Hollandse herders vervaarlijk op tegen hun kooien. Arjen
haalde Zilver hier. Met mijn prominent aanwezige hondenangst van de afgelopen
weken een grote uitdaging. Als Arjen en Jai in de buurt zijn, lukt het goed. Af en toe vergeet Zilver onze eerdere kennismaking en blaft ze terug angstaanjagend.
Maar het gaat ook snel weer over. Tiger, in egaal tijgerkleur, en Singh, met
een lijf en staart in plumeaustijl, negeren mij. De stokoude Jae-Dek met kale
plekken en een onfris luchtje, komt graag onder de tafel liggen en ook Pooh waagt
zich nieuwsgierig dichterbij. Ik mag over haar kop aaien. Haar zwartglanzende vacht
en snoet hebben iets van een zeehond, met op haar achterhoofd een witte ruit.
Ik smelt een heel klein beetje voor haar blik. Als Arjen de dag erop vertelt
dat Pooh ’s nachts op mijn balkon geslapen heeft, vind ik het allesbehalve eng.
Ze is een goeie slangenvanger…
Neen, geen school om apen te leren tekenen, zingen of dansen, wel een
trainingscenter waar de apen opgeleid worden om kokosnoten uit de hoge palmen
naar beneden te halen. The
Monkey Training College werd opgericht door mr. Somporn Saekhow. In
Thailand gebruikt men al meer dan 400 jaar apen voor de pluk van kokosnoten. Hij was de
eerste die een school oprichtte om de apen te trainen. Dat is intussen vijftig
jaar geleden. Volgens een vast programma met omschreven leerdoelen. Iets wat in
het Thaise schoolsysteem nog steeds ongekend is. Somporn verfoeide ook de hardhandige manier waarop
sommige boeren met de apen omgingen als ze fouten maakten. Hij haalde hieruit
zijn inspiratie om enkel door middel van beloning de apen op te leiden. Een
tactiek in evenwicht met de boeddhistische filosofie. Een zekere Dr.
Ruang schreef het boek Learning from
monkeys. Hij poneerde dat het onderwijssysteem zoals dr. Somporn Saekhow
gebruikte op de apenschool een goed voorbeeld is voor de Thaise scholen.
Dr. Ruang schopte het tot Minister van Onderwijs. Ik ga het boek proberen
bemachtigen. De school dat is een apenkot
… is toch niet zo ver gezocht.
Zijn dochter Somjai zet, na het overlijden van haar vader, zijn
levenswerk met veel passie verder. Haar liefde voor de dieren gaat zelfs verder. Ze vindt dat apen niet bij mensen
horen maar in de natuur. 99% van de Thaise kokosnoten wordt door apen geplukt. Het
is dus ondenkbaar dat dit niet meer gebeurt. In volume zijn kokosnoten het
grootste export product van Thailand. Vrijwel ieder merk zeep, shampoo en
tandpasta heeft kokosnootolie als ingrediënt. Als de mens dan toch dieren gebruikt,
moet het op een vriendelijke manier zodat de dieren hun waarde behouden. Daar werkt Somjai aan mee.
De boeren brengen hun apen hier naar school en betalen voor de opleiding
die Jai hen geeft. Als ze afstuderen, zijn ze klaar om in het werkveld te
treden. Het duurt ongeveer zes maanden om een makaakje op te leiden tot een
volleerde plukker. Je kan een demonstratie bijwonen. Somjai neemt ruim de tijd
om het leerproces te illustreren. De apen leren de kokosnoten draaien, de oogstklare
kokosnoten herkennen, ingewikkelde knopen losmaken (ze beklimmen de kokospalmen
aan een touw, als ze erin verstrikt raken moeten ze zichzelf kunnen bevrijden),
meerijden achterop de brommer (de boer neemt zo zijn apen mee naar het veld) …
Het verblijf van de apen valt onder de schaduw van
een gigantische ficus. Elke aap heeft zijn eigen huisje onder een blauw dak. De
grotere makaken zitten rustig op een stuk kokosnoot te knabbelen. De jongere
beestjes tuimelen, dartelen en klimmen gezwind de paal op waaraan ze hangen. De kleine deugniet zit enkel stil als zijn buurjongen hem vlooit.
Een mooi schouwspel. Spelen met de aapjes... het kan, maar het moet volledig
van de beestjes zelf uit komen. Heb ik even mijn hondenangst aan de kant gezet,
voel ik toch enige terughoudendheid om me onder de apen te mengen. Arjen doet
het voor. Hij zit op een bankje waar één van de aapjes bij kan. Die springt
eerst rond en kruipt dan rustig op Arjens arm. Ik hurk en het aapje komt naar
me toe. Zijn kleine vingertjes zijn lang en smal en voelen in mijn klamme hand
koud aan. Hij kruipt op mijn arm en ik onderga hoe het wezentje me inspecteert
met zijn doordringende blik.
De eerste avond neem ik intrek in mijn chalet als het
al donker is. Het is pas de volgende ochtend dat ik de charme ervan volledig
ontdek. Je verblijft niet alleen in een groene oase, je kijkt vanaf het balkon
ook uit op het apenverblijf. In een hotel zit je clean en onpersoonlijk, in een
guesthouse is het gezellig maar soms wat primitief. De homestay van The Monkey Training
School combineert de gezelligheid en charme van een guesthouse met schoon
sanitair. Ik kruip onder mijn klamboe in hemelbedstijl die in de chalet ophangt
en val in slaap met op de achtergrond een koor van dierengeluiden.
Rond de apenschool ligt een gigantisch domein
waarop Arjen zich uitleeft met het kweken van ananassen, bomen waaruit rubber
kan geoogst worden en palmen die olie leveren om biodiesel van te maken. Het
donkergroene loof van de kortstammige palmbomen vormt een dak en zorgt voor een
feeërieke sfeer, ietwat bevreemdend. We maken een wandelingetje, op de voet
gevolgd door de vier musketiers. Singh houdt met zijn korte pootjes de anderen
goed bij. Zilver gaat niet graag buiten het domein wandelen. Arjen moet haar
bemoedigend toespreken en motiveren. Zilver en ik delen iets, de onmetelijke
angst voor blaffende honden… Dat schept een band. Die immense hond heeft nu
iets kleins. Die bange ogen. Voor heel even maar.
***
Ik ben nog geen kilometer onderweg als ik besef dat
ik vergeten ben om een flesjes kokosolie te kopen. Een zuiver product dat Arjen
en Jai zelf maken. De olie kan zowel als cosmetica (bodylotion, olie voor in het
haar, maar ook als mondwater) gebruikt worden als in de keuken (gezonde olie
voor dressings, bakken en frituren). Een excuus om terug te keren, heb
ik nochtans niet nodig… Om in de ochtend te genieten van zelfgemaakte yoghurt, avondenlang
te kletsen bij een biertje, heerlijk te eten, en om op bezoek te gaan bij the
frangipani man en zijn schattige vrouw Noi. Maar dat is een ander verhaal.
Extra info op www.firstmonkeyschool.com
Forum: www.thailandkenners.nl
