Reisverhaal «De prijs van heimwee»

Nostalgie: Thailand 2016 | Thailand | 4 Reacties 28 Maart 2016 - Laatste Aanpassing 23 April 2016

Aankomst

Mijn Thaise ziel is ingedommeld. Na dagenlang onderweg zijn is dat misschien niet zo verbazingwekkend. Behalve de groet sawadee-ka en een dankjewel duikt geen enkel ander Thais woord in mijn hersenpan op. Als ik in de luchthaven geld wissel, antwoord ik zelfs met een Japanse hai. Wat op zich natuurlijk een knappe reflex is, maar niet de reactie waar ik nu iets aan heb. Ook het geld voelt vreemd. Ik staar naar de briefjes alsof ik ze voor het eerst zie en niet alsof ik al Thaise baht met bakken heb uitgegeven. In 2014 heb ik de lokale economie er nochtans bovenop geholpen.

Het lange wachten op de vlucht naar Phuket International Airport eist zijn tol. De herinneringen aan het klamme, natte zweet dat muggen in colonnes lokt, de kakkerlakken die ongewenst mijn pad kruisen, de primitieve toiletten in eettentjes... knippen aan als ongewenste pop-ups. Mijn heimwee heeft de lastige kantjes van het reizen er duidelijk afgevijld. Mijn reisspirit moet duidelijk ook nog ontwaken.

De eerste dag

Mijn vel krimpt ineen wanneer de zonnestralen onverbiddelijk toeslaan. Ik bezwijk voor het onheil en rol me als een bijna gaargekookte garnaal onder de parasol. De sensoren op mijn huid slaan tilt. Ik heb erom gevraagd. Reeds vroeg in de ochtend is de zon in de aanbieding. De aanblik van de gekookte kreeften rond mij bevestigt mijn beslissing om onder de parasol te bivakkeren. Ik zweet de woorden uit die ik nooit zal uitspreken: het is te heet.

Ik grijp naar de zoete pineapple shake om mijn oververhitte smaakpapillen te blussen. Ook de spicy papaya salad is te hot. Ik vroeg nochtans medium spicy... zoals... gewoonlijk. Wat is er met mij aan de hand? Of heet zoiets het proces van de acclimatisatie? Twee jaar geleden bouwde ik geleidelijk een strandhuidje op en stond ik niet meteen een hele dag bloot aan de bakovenzon. Twee jaar geleden dreef ik waarschijnlijk hap na hap het pikantheidslevel op en pushte ik mijn smaakpapillen niet meteen tot het uiterste. Twee jaar geleden... was ik vier maanden onderweg...

***

Heimwee heeft een prijs. Niet alleen een prijskaartje. De tijd doet iets met mijn geheugen. Ik herinner me alleen de zalige momenten. Dat reizen af en toe zwaar is, omdat je uren op een treinstation tussen de rondspringende ratten zit, de strijd aangaat met kakkerlakken of met een kotszakje op een vliegtuig zit, wist zich vanzelf uit mijn geheugen. Mijn heimwee heeft de zilte geur van schelpen, de kleur van bloeiende frangipanibomen. Smaakt als een rijke kokoscurry, zindert als een drukbezochte avondmarkt. En voelt bovenal als thuiskomen.

Tien zaken die ik meteen mis bij thuiskomst:

1. de alomtegenwoordige aanwezigheid van de zon

2. de aircogekoelde 7-Eleven (doet alleen deugd in combinatie met 1)

3. schelpjes rapen tijdens de ochtendwandeling

4. dobberen in het azuurblauwe zeewater, zand tussen mijn tenen

5. fresh coconut juice, fruit shakes en zoete mango's

6. spicy green papaya salad (som tam)

7. naar iedereen ongedwongen lachen en een glimlach terug krijgen

8. gigantische kokospalmen, bananenbomen en frangipani's

9. weelderig bloeiende bougainvillea's

10. snacken op de avondmarkt