Reisverhaal «De aantrekkingskracht van Prachuap Khiri Khan»
Honderd dagen rijst (2013-2014)
|
Thailand
|
7 Reacties
04 Januari 2014
-
Laatste Aanpassing 11 Februari 2014
Alleen de naam al doet me zinderen. Ik zeg het nog een keertje luidop, Prachuap Khiri Khan. Ook al klinkt het niet zoals de Thai het uitspreken. Hoofdstad van de gelijknamige provincie. Zoals Antwerpen Antwerpen, Namen Namen, Luik Luik... scoorde ik tenminste al drie op tien. Alhoewel het in mijn tijd nog op negen stond. De Thaise schoolkinderen moeten er 76 kennen. Dat is al andere kost. Het voordeel is dat de naam van de hoofdstad altijd identiek is aan de provincienaam. Een wist je datje.
De zee klutst tegen de dijk die de baai van Prachuap lijnrecht afzoomt. Ook al flaneren de Thai er graag op, overdag is het er doods. Waar houdt iedereen zich schuil? Ook op de pier die een eind de baai induikt, zie je geen kat. Alhoewel er voor de katten af en toe wel een visje moet te rapen vallen. In de vroege ochtend leggen vissersboten aan. Die het verse uit de zee op mijn bord toveren.
Fried crab with curry powder, steamed squid in chili and lemon soup, spicy glasnoodle & seafood salad...
De zee dus... zonder strand. De zee trekt zich slechts eenmaal per dag terug, tegen de avond en maakt dan het afval zichtbaar dat er jammer genoeg nog te vaak in belandt. Geen strand, betekent ook geen strandtoerisme. Dat maakt het hier zo rustig en vredig. Wie hier naar toe komt, zoekt geen plat entertainment.
Maar wat zoek je hier dan wel?
De rust, het vredige, de zon, de sfeer van een klein stadje.
En toch ook een klein beetje het strand.
Op een vijftal kilometer van Prachuap Khiri Khan ligt Ao Manao, een baai in een militair domein waar nu een afdeling van de Thaise luchtmacht zit. Fietsje huren en trappen maar. Voor ik het terrein op mag, moet ik aan de controlepost mijn gegevens invullen, ook mijn paspoortnummer. In de reisgidsen staat dat je je paspoort moet tonen, maar de man achter het loket komt niet eens kijken wat ik in het register noteer. Bij terugkeer vul je terug het uur in. Anders houden ze na acht uur (zolang is het terrein toegankelijk) een klopjacht.
Het eerste gedeelte van de smalle zandstrook staat vol met strandstoelen. Ik fiets nog een eindje verder, bijna tot aan het einde van de baai, en kies een plaatsje op het dunbevolkte strand. De Thai zitten onder de bomen, in de schaduw. Hun kinderen spelen in de zee. Het zijn die paar westerse toeristen die in de zon willen zitten. Het wit van hun winterhuid verjagen.
De baai ligt tussen de kalksteenrotsen die met bomen begroeid zijn. Het groene loof geeft hen een zacht kantje. De bergen lijken op de bulten van krokodillen die roerloos in het water dobberen. In vrede met de azuurblauwe zee die hen omsluit. Zonnen, plonzen, lezen.
In een andere baai, de andere kant van de stad, is het al even zalig. Daar bezoek ik enkel de teakhouten tempel Wat Ao Noi.
Prachuap Khiri Khan vervult mijn eerste idee van zon, zee en strand. Was ik hier na een andere omweg beland, dan was het misschien een kustplaatsje zoals een ander. Nu zeg ik alleen... nog meer van dat!
