Reisverhaal «Charmant Hsinchu»
Zon, rijst en gelukskoekjes (2018-2019)
|
Taiwan
|
4 Reacties
14 Maart 2019
-
Laatste Aanpassing 22 Oktober 2019
De tekening in de laag melkschuim is nagenoeg perfect. Ik staar er zo lang naar dat de jongen van de koffiebar komt vragen of alles in orde is. Ik knik en neem vlug een slok van de cappuccino. Hij wil graag weten vanwaar ik kom. De bedenkelijke frons in zijn gezicht verraadt dat mijn antwoord alleen maar meer vraagtekens oproept.
“No, not America, Europe.”
De taalbarrière is spelbreker. Als je gesprekspartner amper Engels begrijpt, is er nog altijd één onderwerp waar je altijd mee scoort. Alhoewel het eenrichtingsverkeer is. Ik som op waar ik allemaal geweest ben en de toehoorder knikt instemmend bij de trekpleisters en juicht uitgelaten bij de minder evidente plaatsen.
“Why Hsinchu?”, vraagt hij.
Wat is de reden dat ik een tussenstop maak in Hsinchu, deze kleine stad in het noordwesten van Taiwan? Eerst en vooral als uitvalsbasis voor het nog veel kleinere Beipu. Ook omdat mijn reisgids deze oudste stad in het noorden als relaxt en groen omschrijft.
“Nice city, very beautiful”, antwoord ik in baby-Engels.
En omdat ik in zo een kleine stad ongestoord kan verpozen met een heerlijke kop cappuccino zonder het gevoel te hebben iets te missen.
Dat er geen grote trekpleisters zijn, betekent niet dat ik mij geen dagje kan amuseren in Hsinchu. Als je je blik laat dwalen over het gotische stationsgebouw, ben je meteen in het koloniale verleden van de stad. De stijl is Europees, maar dateert uit de Japanse bezetting in de eerste helft van de twintigste eeuw.
Ook het gebouw van het glasmuseum dateert uit die tijd. Het was een onderkomen voor de Japanse keizerlijke familie en de overheidsfunctionarissen als ze in Taiwan verbleven. Eind 1999 werd het omgetoverd tot een museum. Ik ontdek dat de streek rijk is aan kiezelzand en dat er hier een bloeiende glasindustrie was. Er is hier niet alleen kitsch, er is ook een art glass gallery. Zo bots ik op een ‘jail of glass’ waarvan de gevangenistralies van heldergroen glas zijn. Het concept gevangenschap staat er meteen mee op zijn kop.
Errond ligt een parkje waar de laatste kersenbloesems in bloei staan. Jammer dat de Confuciustempel in de stellingen staat. In de omheining zit zelfs geen gaatje om door te gluren. Ik leef mij natuurlijk ook uit in de grote shopping malls, maar toch raak ik in het stadscentrum het meest gefascineerd door alles wat verleden uitademt.
In de oude wijk rond City God Temple zie je in Beimen Street hoe mooi deze stad verouderd is. Tussen de kleurrijke religieuze heiligdommen vind je nog veel oude koopmanshuizen met arcadebogen. Ik gluur binnen in een oude apotheek waar nog steeds Chinese kruidenmengels verkocht worden. Wat verder in de straat staan vervallen traditionele huizen achter schuttingen. De stad is in 2018 gestart met een grootscheeps renovatieproject van de oudste woningen. Het ziet er veelbelovend uit, maar de toeristen zullen nog tot eind 2020 geduld moeten uitoefenen.
Als ik de Chinese tekens van de naam Hsinchu ontleed, kom ik aan de betekenis ‘nieuwe bamboe’. In de achttiende eeuw werd rond de stad een bamboemuur gebouwd die halverwege de negentiende eeuw herbouwd werd. Nieuw dus. De enige stadspoort die overblijft, is de east gate. Niet langer in hout, maar in beton staat ze als symbool van de stad te blinken te midden van een drukke rotonde.
De gracht die als een halve maan in het centrum van de stad loopt, is ingericht als een parkje. Op het moment dat ik even wil verpozen, zie ik een dikke rat over een van de rode bruggetje springen. Ik bedenk mij en ga avondeten zoeken in een van de shopping malls.
Ik kan het volkomen begrijpen als u niet meteen staat te springen om naar Hsinchu te gaan. Maar als je in de buurt bent, ga er niet gewoon snel langs, verblijf er ook een nachtje of twee.
