Reisverhaal «Op het ritme van het zuiden»
Andalusië 2015
|
Spanje
|
0 Reacties
15 April 2015
-
Laatste Aanpassing 19 April 2015
Nu heb ik bijna het ritme van het zuiden te pakken. Nu is het tijd om naar huis te gaan en het werkritme terug op te nemen.
***
De eerste dagen ontwaakte ik spontaan rond zeven. Niet gewekt door het licht van de opkomende zon. Puur uit gewoonte. Het was nog pikkedonker. Ik had nochtans de rolluiken opgetrokken en de gordijnen opengelaten. Alles om het natuurlijke ontwaken te bevorderen. Ik staarde vertwijfeld naar de duisternis buiten. De stilte. Niemand onderweg naar werk of school. Had mijn gsm zich van uur vergist? Ik registreerde op mijn laptop hetzelfde uur. Dan kon alleen Google mij nog helpen. De zon komt in Sevilla pas op om 7u58, in België is het een uur vroeger. Mijn verbijstering over de donkere ochtend zal een week aanhouden. Ook zijn de kleine, smalle straten niet bevorderlijk om daglicht door te laten. Ze forceren hier alles om de zon buiten te houden. Alhoewel dat in april niet echt nodig is.
"Je moet nu wel uitgehongerd zijn", stelt Evelien vast. Ik at deze middag (Belgische lunchtijd) een broodje op de bus van Granada naar Sevilla, meer uit verveling dan uit grote honger. Intussen is het 21u en zit ik compleet onverwacht op het terras van het appartement van Karel, Evelien, Anna-Lucia en Carlotta. Ik hoorde een paar uur geleden wel het rommelen van mijn maag. Dat geluid is nu overstemd door de babbels en drukte die ’s avonds in een gezin heerst. Tien jaar geleden moet het zijn dat ik Karel voor het laatst zag; Evelien en hun kinderen ontmoet ik nu voor het eerst. Hier in Sevilla, in de levendige wijk Triana.
Als de kinderen in bed liggen (laat naar Belgische, vroeg naar Spaanse normen), trekken Karel en ik om de hoek naar de pescaderia, de Spaanse frituur. Deze reis stonden er nog niet veel groenten op mijn menu. Als ik er al bestelde, waren ze gebakken of dropen ze van de olie. In de pescaderia bestelt Karel een mix aan gebakken vis, calamares, gamba’s, viskroketjes… netjes verpakt in een papieren puntzak. Om 22u sta je hier niet tussen studenten of nachtbrakers, wel tussen mensen die van hun werk komen en oma’s die geen zin hebben om te koken.
Acht uur, lees ik op mijn gsm. De volgende ochtend zit ik meteen op Spaans uur. Door het late avondmaal snak ik nog niet naar ontbijt. Rond half tien zoek ik een geschikt eettentje en bestel met enige flair unas tostadas con queso viejo, café americano en un zumo de naranja. Ik heb de zuiderse mentaliteit te pakken. En zo is het niet echt moeilijk om al mijn maaltijden een paar uur op te schuiven. Ideaal om de volgende dag met Karel op Spaans uur te gaan lunchen. Ik kan het niet-opgejaagde ritme wel smaken!
***
Bedankt Karel, Evelien, Anna-Lucia en Carlotta voor de leuke ontvangst!
