Reisverhaal «Van het kastje naar de muur»
Transmongolië Express 2013
|
Rusland
|
0 Reacties
14 Juli 2013
-
Laatste Aanpassing 14 Juli 2013
Onze route is vooraf uitgestippeld, onze treintickets zijn gereserveerd en betaald. Rest ons alleen nog om de tickets op de juiste plaats op te halen. Simpel toch?
Via Joker kregen we het adres van het reisagentschap waar het ticket Ulan Ude – Ulanbator op ons ligt te wachten. Het ticket Irkutsk – Ulan Ude moeten we op het station bemachtigen. We hadden dit beter direct bij aankomst op het station gedaan, maar misschien herinnert u zich dat we ten eerste het meisje van het hostel moesten volgen, ten tweede aan een opfrisbeurt toe waren en dat we ten derde niet meer tot een mentale inspanning in staat waren.
Ticket Ulan Ude – Ulanbator (Mongolië)
Kievskaya 7 is het adres, een zijstraat van de Karl Marx Street. Een grote witte zeven op een blauw bordje prijkt op de muur. Daar moeten we zijn en eerste opdracht volbracht. Denken we toch. In het Travelers Café krijgen we meteen een menukaart in onze handen en een plaatsje aangewezen. Wij speuren de ruimte af naar iets wat op een reisbureautje lijkt. De serveerster begrijpt het niet. Het adres klopt inderdaad. Ze wijst ons nogmaals een plaatsje aan in het café. Als we duidelijk maken dat we niets gaan drinken, roept ze er iemand bij die een woordje meer Engels spreekt. Zoals u ook al weet, een woordje meer. Niet veel meer.
Uit zijn gebaren en gestamel kunnen we tien verschillende dingen opmaken. Hij lijkt ons naar het einde van de straat te sturen. We doen wat hij zegt. Als we al voorbij nummer 20 zijn, merk ik dat de nummers geen huisnummers zijn maar een soort bloknummers. In een huizenblok zijn er nog onderverdelingen. Dat bedoelde de man dus met zijn gebaar. We keren op onze stappen terug.
Op de hoek is een kantoorgebouw. Ik duw de deur open van office building nr. 101. De bewaker leidt ons door een andere deur naar de juiste kantoordeur. Daar zit een dame achter een tafeltje. Zonder onze namen te zeggen, overhandigt ze ons de tickets. We werden duidelijk verwacht.
Ticket Irkutsk – Ulan Ude
Voor we naar het Baikalmeer reizen, willen we ook het andere treinticket in ons bezit hebben. Voor de gemoedsrust. De extra tramrit kost niet veel. Het is alleen een kleine omweg. In de stationshal staren we radeloos naar een aantal kassa's met Russische opschriften.
"Welk loket kiezen we?", vraag ik aan Isa alsof zij Russisch kent.
"Doe maar, we kiezen hoogstwaarschijnlijk toch het verkeerde", zucht ze. De wet van Murphy indachtig vraag ik eerst raad aan een medewerkster die voor de loketten staat. Ik toon haar de papieren. Met een blik op oneindig en een afwijzend handgebaar verwijst ze ons door, ook al lijkt het eerder op wegjagen. Terug naar buiten en nummer 1. Dat kan Isa er toch uit opmaken.
Murphy krijgt gelijk. De bediende leest aandachtig op onze papieren wat er staat (dat vinden we op zich al bewonderenswaardig) en dan volgt alweer het handgebaar naar buiten. Op naar het volgende paviljoen. Dat staat in de stellingen. Boven het laatste paviljoen staat duidelijk een 1. Hier moeten we dus zijn.
"Waarom zijn er in elke hal zoveel loketten?", vraag ik me luidop af. Er staat overal veel volk, behalve bij een loket aan de zijkant. Het handgebaar van deze dame wijst naar ergens achteraan in deze hal. Zo ver zijn we toch al juist. We schuiven aan. Het laatste handgebaar gaat naar de automaat naast de loketten. We kunnen het e-ticket scannen en het ticket uitprinten. Kees is bijna klaar.
Intussen hebben ze de enige Engelssprekende beambte van het station van Irkutsk opgetrommeld. Vriendelijk en behulpzaam. Goed om van de vooroordelen af te geraken, want het lijkt alsof er op openbare vriendelijkheid straffen staan. Mijn ticket schuift uit de ticketverdeler.
Isa scant na mij haar document in. System error. Het meisje doet het in haar plaats. Error. Opnieuw. Error. Opnieuw… Ik krijg er lichtjes stress van. Tot het meisje een ingeving krijgt. Als ik mijn ticket printte, vloeiden er twee exemplaren uit de machine. Ze kijkt en ziet dat het twee tickets zijn, eentje op Isa’s en eentje op mijn naam. We lachen tevreden. Opdracht twee geslaagd.
