Reisverhaal «Admiraal en marginaal»
Transmongolië Express 2013
|
Rusland
|
0 Reacties
13 Juli 2013
-
Laatste Aanpassing 13 Juli 2013
De trein stopt. Samen met de andere toeristen drummen we met onze bagage het gangpad in om na vier dagen trein voet aan wal te zetten. Op het perron staat een meisje met een papier in haar hand waarop mijn naam staat. We glunderen. We mogen volgen en hoeven niet na te denken. Daar staan onze zinnen momenteel nog niet op. Na vier dagen lichamelijke en geestelijke afstomping.
Maria en Andres herkennen mijn naam op het blad en zijn – denk ik – een beetje jaloers dat wij worden afgehaald. We nemen vlug afscheid. Het meisje van het Admiral Hostel is van weinig zeg terwijl ze ons naar haar auto leidt, maar intussen zijn we de Russische stroefheid al gewoon.
De vochtige geur overvalt me. Ik weet dat Isa er ook gevoelig aan is. Even doorbijten. Ergens hoop ik dat het nog meevalt. Als ze de tweede deur opent naar het Admiral Hostel, staan we in een smalle, duistere inkomhal waar de sandalen en slippers als paddenstoelen uit de grond schieten. Ik zou er ostentatief willen over struikelen…
Na vier dagen samen in een coupé van 4m² boekten we elk een single room, kwestie van the murder on the Transmongolian Express te vermijden. Het meisje valt uit de lucht. Er is slechts één dubbele kamer. De rest zijn slaapzalen. Vreemd. Isa en ik maakten onze reservatie apart en kregen allebei een bevestiging.
“Kunnen we de kamer zien?”, vraag ik bijdehand. Een ander meisje duwt de deur open en ik stap prompt binnen.
“Isa, er ligt nog iemand te slapen”, fluister ik terwijl ik al op mijn stappen terugkeer. De kamer ruikt niet fris, het dubbele bed is niet groot. Ik wil hier weg. En ik hoef maar een blik op Isa te werpen om te zien dat zij hetzelfde denkt. We zijn moe en ongewassen en wij willen iets clean. Een admiraal heeft vier sterren op zijn revers prijken. Hier is het zoeken naar iets dat op een ster gelijkt. We leggen onze grieven uit en beslissen om een andere overnachtingsplaats te zoeken.
“We zijn het Mariott juist gepasseerd”, zeg ik langs mijn neus weg.
“Ok, dan nemen we daar een kijkje”, antwoordt Isa kordaat. Ik kijk wel even op, maar denk momenteel enkel aan de luxe van een douche en een comfortabel bed. We stappen de blinkende draaideur van het luxehotel binnen. Ik schets voor de zekerheid even het plaatje: grote rugzakken à volonté, onfris hoofd, enerzijds door vier dagen ons haar niet te wassen, anderzijds door jetlagverschijnselen.
“Hebben jullie een kamer vrij voor deze nacht”, vraag ik zelfverzekerd. Het meisje achter de balie lacht vriendelijk. Voor ze antwoordt, schuift ze op naar een andere dame achter de receptie. Zonder op een computer of in een boek te kijken, brengt het meisje de boodschap over dat er geen enkele kamer vrij is. De prijs is 6000 RUB of 150 euro voor een nacht. Niet uit het lood geslagen door de prijs vraagt Isa of ze nog andere vestigingen hebben of bevriende hotelketens in Irkutsk. Het meisje is behulpzaam en wij willen duidelijk maken dat we potentiële klanten zijn en geen klaplopers die de rekening niet kunnen betalen.
“Ik heb meer geld op zak dan zij in een maand verdient”, mompelt Isa gefrustreerd door de Mariottafwijzing. Intussen belt het meisje naar het Irkutsk Hotel en boekt ze er voor ons een kamer voor 4000 RUB (100 euro). Ik zal van elke roebel luxe genieten. We bedanken en hijsen onze rugzakken op onze rug. Vermoedelijk schiet het desinfecteringsteam in gang van zodra we buiten zijn. Met tevasandaalwerende werking.
Langs de buitenkant ziet het Irkutsk Hotel er wat afgeleefd uit. Binnenin is het al even blinkend als in het Mariott. Waarschijnlijk schrikken ze ook hier van onze backpackverschijning. Maar een verwittigd man is er twee waard. Wij betalen en genieten dubbel en dik van onze douche en zacht bed.
