Reisverhaal «Retrospectief - Mongolië ongecensureerd 2»
Transmongolië Express 2013
|
Mongolië
|
0 Reacties
20 Augustus 2013
-
Laatste Aanpassing 22 September 2013
Het prille ochtendlicht valt van bovenaf in de ger binnen. Ik krom mijn rug die stram aanvoelt. Ondanks de dunne matras op de harde plank heb ik goed geslapen.
“Hello”, zegt Amgaa als hij ook zijn ogen opentrekt. Het enige Engelse woordje dat hij kent. Thank you en let’s go zal hij tijdens onze reis aan zijn woordenschat toevoegen.
“Good morning”, zeg ik en ook Naraa en Isa trekken hun ogen open. Naraa draait zich nog eens om. Duidelijk geen ochtendmens. Ik sla het deurtje open en groet de familie die deze tent verhuurt aan toeristen. Aan de kleine watertap was ik mijn handen en gezicht. En dan moet ik naar het huisje dat ik gisteren heb kunnen mijden. In het wc-hokje liggen twee houten planken met een spleet ertussen. De kunst is om te mikken zonder naar beneden te kijken, want daar zie je alleen maar een hoop kak liggen.
Om 10u klinkt er een luide gons en de monniken in hun donkerrode gewaden trekken uit hun gers richting klooster. Jong en oud neemt plaats achter de banken en prevelt in koor de gebeden. Het gebouw dat dateert uit de 18de eeuw ontsnapte wonder boven wonder aan de zuiveringen van Stalin. De monniken kwamen er minder goed vanaf. Het merendeel overleefde de slachtpartij niet of werd naar Siberië verbannen. Maar dat komt waarschijnlijk op hetzelfde neer. Nu zijn er nog een vijftigtal monniken.
Tijd om te vertrekken en terug met de jeep op weg te gaan. We laten het prachtige landschap achter ons. Als we terug op een verharde weg zijn hoort Naraa de achterband sissen. Lek gereden. Chauffeur zijn in Mongolië houdt niet alleen in dat je de wagen perfect kan besturen op alle terrein, maar ook dat je op elke onvoorziene omstandigheid voorbereid bent. En nog beter, dat je de euvels ook zelf kan verhelpen.
Amgaa trekt rustig zijn vuile outfit aan, Naraa draait het wiel los en binnen een mum van tijd zit de reserveband erop.
“Wat een teamwork”, merkt Isa op terwijl wij in de graskant hun werk gadeslaan.
“Pech onderweg, VAB is hier een paar uur onderweg”, scherts ik. We gniffelen.
De klus is natuurlijk nog niet geklaard, want zonder nieuwe band vertrek je in Mongolië niet. Ik zou het liefst vier reservewielen op zak hebben. Gelukkig naderen we het kleine stadje Erdenet waar we op zoek gaan naar een hersteller. Die velt het oordeel dat de band niet kan gerepareerd worden. Hij wijst ons de weg naar de autobandencentrale en dan keren we terug om de band op het wiel te latenmonteren. We verliezen heel wat tijd en de tocht naar de Orkhonrivier is nog stevig.
De rivier duikt al een paar keer in het landschap op, maar gids en chauffeur gaan – ondanks valavond – naarstig op zoek naar een geschikte plaats voor onze tent. In een kleine shop slaan we wat drank in voor de avond. Amgaa koopt een flesje vodka, wij wat pintjes en Naraa iets dat voor bier moet doorgaan. Eerst zetten ze bedreven ons tentje op, bereidt Naraa het avondeten en zitten wij met een biertje in het gras. Het wordt later, het gemoed wordt beter. Dat kan ik wel gebruiken voor ik in de vrije natuur in mijn tent kruip.
“All the single ladies, all the single ladies, put your hands up…”, zingen we luidkeels en dansen we uitbundig. Beyonce benaderen we niet, maar Naraa is in zijn nopjes. Amgaa ook. Hij danst lustig mee. De nacht valt, het wordt frisser, maar dat voelen we niet…
