Reisverhaal «Playa del Carmen... op zoek naar Mexico...»
Mexico 2016
|
Mexico
|
11 Reacties
06 Juli 2016
-
Laatste Aanpassing 25 Januari 2017
Avenida 5 ziet er in de ochtend uit als een verlaten bühne. Het stuk is gespeeld, acteurs en figuranten zijn verdwenen en liggen achter de coulissen hun roes uit te slapen. De winkels die al open zijn verwachten niet direct klanten. De restaurants serveren ontbijt tot de middag, of als het echt moet all day long. De straten ruiken naar verschraald bier, ook al is de kuisploeg reeds in actie geweest. Ik vlucht naar het al even verlaten strand. Op een of ander achtergebleven sujet na.
Ik wandel langs de vloedlijn en erger me aan achtergebleven plastic bekers van de feestvierders. De zee ruikt naar algen die in dikke, bruine pakken aanspoelen op de smalle zandstrook. Ze liggen er lamlendig bij alsof ze deze nacht mee blijven plakken zijn in de kroeg.
Welkom in Playa del Carmen!
Geografisch gezien bevind ik mij in Mexico. Vriendelijke hola's weergalmen door de winkelstraat. Niet uit de aircogekoelde Starbucks. Op Avenida 5 tel ik er ... ja, vijf. Een paar restaurants afficheren dat je er 'echt' Mexicaans kan eten. De toeristensouvenirs ogen Latijns-Amerikaans. Ze maken er een sport van om in elke winkel hetzelfde te verkopen. Toch voelt het alsof ik in een geannexeerd stuk van de Verenigde Staten van Amerika verblijf. Op Playa del Carmen regeert mr. Dollar.
"Massage, lady, only 40 dollar!" De vrouw hoopt dat de enige strandganger haar klant wordt. Ik heb geen dollars, en wat een prijzen. Ook de souvenirs staan in dollar geprijsd en komen volgens mijn rudimentaire omrekening zo duurder uit. Uit de geldautomaten kan je zowel dollar als peso halen. Zolang de Amerikaan maar op zijn wenken wordt bediend en zijn fooien hoog genoeg zijn.
De eerste dag wandel ik de kustlijn af op zoek naar een stukje strand dat mij kan bekoren. Kleinere hotels liggen aan een smalle strook strand waar bootjes aangemeerd liggen en je dus moeilijk de zee in kan. De strandzetels met parasol lonken, toch ga ik verder. Voor de pier waar de ferry's naar Cozumel aanmeren, is er een breder strand. Daar zijn het de algen die me tegenstaan. Aan het Grand Hyatt, meer noordelijk, is het al vroeg fiesta. Met luide beats - neen, geen opzwepende Latijns-Amerikaanse klanken - en veel bier. Wat een geluk dat ik zo'n hotel niet kan (wil) betalen.
Ik leg mijn strandlaken neer op een rustig plaatsje waar geen ligzetels, vertier en dus amper toeristen neergestreken zijn. Ik installeer mij waar Playacar begint. Verderop zijn er terug luxe-resorts. Hier domineren vooral villa's het uitzicht. Ze lijken niet bewoond of verhuurd. Zelfs nog in opbouw. In de voormiddag is het strand voor mij alleen. De sporadische wolken doen dienst als plaatsvervangende parasol.
Op de catwalk van het strand, waar de golven het droge zand kussen en zich snel terugtrekken alsof ze spoken hebben gezien, passeert tegen de middag een doorsnede van het Playa del Carmenpubliek. Rode buiken en billen, in allerlei formaten en consistenties. Al dan niet met blikjes bier of cocktails in de hand. Gezichten en borsten waar in geïnvesteerd is. Het zijn de bruingebrande rimpels in weinig verhullende bikini's die de werkelijke leeftijd verraden. Tussen het onverstaanbare Spaans en het platte Amerikaans, klinkt de zeldzame Franse toerist plots zeer gedistingeerd.
Ik spot verschillende zeevogels die bekoorlijker zijn dan onze meeuwen omdat ze het ergerlijke gekrijs achterwege laten en gewoon gelukzalig door de lucht zweven. De Amerikaanse fregatvogel spant de kroon met zijn zwarte drakenvleugels van zeker een meter spanwijdte. Dan ziet de bruine pelikaan er een stuk gezapiger uit, ook al slaat hij zijn vleugels nog wijder uit. Strandlopertjes zie je nooit alleen. Ze lopen zenuwachtig tussen de algen, in en uit de golven. Ik lig duidelijk in de weg. Hoog tegen de zon passeert een vlucht sneeuwganzen. In een vorig leven was ik ornitholoog. Of cloudspotter. Maar wolken zijn er vandaag niet.
De zon die hoog aan de hemel staat, is voor mij het Pavlovsignaal om te lunchen. In de namiddag hou ik mij uit de roodbrander. Een avenida verder vind ik iets authentiekere restaurantjes. Waar je voor 12 peso (nog geen euro) een quesadilla kan kopen (je eet er wel meer dan eentje). De kaas valt mij iets te zwaar, dus verdiep ik mij meteen in de Mexicaanse tortillakeuken. Ik leer de verschillen kennen tussen de knapperig gebakken taco's, de in saus zwemmende enchiladas, de vul-ze-zelf fajitas en netjes opgerolde buritos. Sin queso, por favor!
Het is pas de derde dag dat ik door het massatoerisme heen kan kijken en de schoonheid mij prikkelt. Het witte zandstrand, de gigantische palmbomen, maar vooral de oneindig turquoise zee. Ik wil de verschillende tinten zeewater op mijn oogbollen tatoeëren om de intensiteit en de schakering er niet van te vergeten. Ik plons gewoonweg in de Caraïbische Zee. Ik schud met mijn natte haren om uit deze dagdroom te ontwaken. Zoiets mag ik nooit vanzelfsprekend vinden.
Praktische reisinformatie:
- ADO bus (1e klasse-maatschappij) Cancun Aeropuerto - Playa del Carmen, 168 MXN, ongeveer 1u.
- Club Yebo Hotel, prijs sterk afhankelijk van vroeg of laat boeken, ongeveer 50 euro/n (taks inbegrepen) - Avenida 1, calle 14 norte, ligt heel dicht bij het strand, maar ook in volle uitgaansbuurt. Toch had ik geen nachtlawaai. Heel mooie studio met kitchenette. Terrasje aan het zwembad.
- 100%Natural, restaurant (van een keten) in Avenida 5, tussen Calle 12 en 14. Lekkere mix van Mexicaanse en westerse keuken. Ook oosterse inspiratie. Vegetarische keuken. Gezonde sapjes. Hartelijke bediening (op z'n Amerikaans, de fooi zit er waarschijnlijk voor iets tussen).
- Restaurantjes op Avenida 10, tussen calle 6 en 12.
