Reisverhaal «Mérida, zondag, 17u03»
Mexico 2016
|
Mexico
|
4 Reacties
11 Juli 2016
-
Laatste Aanpassing 24 September 2016
De tocht naar de OXXO, een convenience store die ons bij tijd en stond airco-verkoeling biedt en verblijdt met biertjes en versnaperingen, gebeurt zwijgzaam. Het is niet alleen de lange reisdag die meespeelt, we zijn vermoedelijk in dezelfde gedachten verzonken.
"Daar is een bankautomaat", doorbreek ik de stilte. In ons hostel bleek betalen met credit card niet mogelijk, dus moeten we de som geld afhalen.
"Vier nachten is wel veel", zegt Isa. Ik knik. De twijfel heeft niet met het stadje Mérida te maken. Daar hebben we tot nu toe alleen nog maar een busstation en de weg naar ons hostel van gezien.
De ruime, huiselijke kamers van Yucatan Vista Inn zagen er op de foto's veelbelovend uit. Zo iets dat ze afficheren als a home away from home. Het was het zwembad op de binnenkoer dat mij direct op de reserveerknop deed duwen. Dit alles voor een redelijke prijs. Na de check-in bij een oudere, ietwat bizarre mijnheer konden we de werkelijkheid met de plaatjes vergelijken. Herkenbaar was het. Maar het was nog zoveel meer. De koer rond het zwembad was groezelig, de tafeltjes besmeurd met vogelkak. Onze kamer kon een poetsbeurt gebruiken. Afgeleefd, vies en bovenal was het er verlaten. Een spookhotel?
"We kunnen drie nachten blijven." Ik probeer het plaatje ietwat rooskleuriger te maken terwijl we de avondhitte trotseren. Die OXXO kan niet ver weg meer zijn.
"El alcohol prohibido." De kassierster tikt op haar arm op een denkbeeldige horloge: "Domingo, a cinco horas." Ze tilt de blikjes bier onverbiddelijk van de kassaband en rekent enkel onze zakjes chips en flessen water af. We zijn verbijsterd. Het is drie na vijf en we druipen af. Het was dat ene blikje bier, misschien slechts één slokje dat we nodig hadden om onze hotelkamer te kunnen relativeren en alles door te spoelen. We versnellen onze pas terug met onze semi-inkopen. Nu weten we het zeker.
Hotel Ambassador Hotel rijst op voor onze neus alsof het speciaal voor ons op onze weg neergeplant is. Een groot, chic business hotel. We worden aan de receptie hartelijk ontvangen en vragen met enige schroom naar de prijs. We zijn op een eerdere reis al eens in een luxehotel weggestuurd met een simpele 'no room'. Nu zien we er iets minder sjofel uit omdat we onze backpack niet bij hebben en geen vijf dagen op een trein gezeten hebben. Er is juist een seizoenskorting waardoor we ongeveer hetzelfde zullen betalen als in de Yucatan Vista Inn.
De kamers die we te zien krijgen, zijn ruim en komen uit op een grote binnenkoer waar de hoge palmbomen ons waaiend verwelkomen. Alles is clean. Het witte bed- en badlinnen wenkt me. Het zwembad is zo aanlokkelijk dat ik er meteen wil induiken. Ik merk aan Isa's reacties dat ook zij al beslist heeft. Maar er wacht ons nog een heikele taak.
We grabbelen onze spullen bijeen en staan in een recordtijd gepakt en gezakt klaar. Nu we de knoop hebben doorgehakt om onze home away from home in te ruilen voor onpersoonlijk comfort, merken we pas echt hoe verwaarloosd het hier is. Een van de binnendeuren is onderaan een stuk afgebroken alsof een reusachtige rat er aan geknabbeld heeft. In de keuken, waaruit ons gratis ontbijt zou geserveerd worden, lijkt in geen jaren afgewassen of opgeruimd. In het zwembad hadden we nooit willen gaan. We zijn een kleine stap (ongeveer 500 meter) verwijderd van ons doel, maar moeten nog een grote sprong nemen.
Hij schrikt als hij ons in de inkom ziet staan. Volkomen eerlijk leggen we uit dat de kamer en het hostel niet aan onze verwachtingen voldoen. Dat het niet netjes is. Hij probeert ons te overhalen en biedt ons een andere kamer aan. Uiteindelijk laat hij ons gaan zonder kosten aan te rekenen. We stappen de deur uit en kijken niet meer achterom.
"Wat een geluk dat we niet met onze kaart konden betalen", verzucht Isa. Onze rugzakken wegen veel, toch lijkt het alsof we door de straat huppelen.
Aan het zwembad van Hotel Ambassador klinken we met een Stella Artois. Hier geldt de 'het is zondag na 5 uur'-regel niet. Ik zie het beteuterde gezicht van de man nog steeds voor mij. Dat hij zelf de kamer gepoetst had, vertelde hij. Zijn poetsvrouw was niet komen opdagen. We nemen nog een slok en bedenken dat als we vanavond in ons bed kruipen we geen seconde spijt zullen hebben.
