Reisverhaal «De ontdekking van de hippysauriër in San Cristóbal»

Mexico 2016 | Mexico | 0 Reacties 19 Juli 2016 - Laatste Aanpassing 23 November 2016

Het is een uitdaging voor benen-die-niet-kunnen-stilzitten. Meer dan negen uur resideren op de bus van Palenque naar San Cristóbal de las Casas. We hadden onze zinnen gezet op een kortere rit, maar door wegblokkades werd die route niet gereden. In Mexico zijn niet alleen de reisafstanden niet te onderschatten, we reisden in anderhalve week ook van zeeniveau naar meer dan tweeduizend meter hoogte. Na een eerste verkenning van San Cristóbal zijn we de rit meteen vergeten. Of zwijmelen we van de hoogte? Het wordt snel duidelijk dat we niet de enigen met ons hoofd in de wolken zijn. 

Het uitzicht is intussen bekend, toch gaan de bonte straten niet vervelen. Dat er veel winkels en eetcafé's achter de kleurrijke gevels huizen, speelt wellicht een rol. Het is ook voor het eerst dat Frida Kahlo nadrukkelijk in het souveniraanbod aanwezig is, ook al zijn we mijlenver van Mexico City. Ik knijp nog even mijn ogen die blinken van koopdrang dicht en werp mijn blik op de golvende kasseistraten die uitmonden op de Plaza 31 de Marzo, het centrale plein van de stad. Ik raak ook verslaafd aan de groene bergtoppen die zich tegen de wolkenlucht aftekenen. Alsof ze zouden kunnen opgaan in de hemel, check ik achter elke straathoek of ze er nog zijn.

                  

Bij een glaasje rode wijn snuiven we de feel-goodsfeer op. Of is het wietgeur? San Cristóbal heeft duidelijk een grote aantrekkingskracht op backpackers. Zo groot zelfs dat ze nooit meer hun rugzak hebben opgepakt. Het oogt hier Europees. Hoewel het eerder hippiestan is. Rasta's, losse broeken en blote voeten bepalen het straatbeeld en de commercie. Je vindt hier een groot veggie aanbod. Met yoga en boeddhistische filosofie brengen ze ook het Oosten dichterbij. Het love & peace-volkje doet het gelukkig vanuit een totaal andere filosofie, maar zij lijken wel de nieuwe kolonisator. 

Het lijkt alsof er ergens een startschot is afgevuurd. Om de paar minuten prevelen we een no, gracias. Indiaanse vrouwen die bedolven zitten onder hun koopwaar belagen de terrassen. Met een grote glimlach. De poncho's zien er leuk uit. Ik kijk tersluiks, terwijl ik nog een keertje neen, bedankt zeg. Ik wil nog niet teveel extra bagage. De Mexicaanse toeristen uit het hete noorden schaffen gewillig een extra kledingstuk tegen de kou aan. De snoezige, maar pijnlijke blik van de kinderen is moeilijker om te weerstaan. Van de schoenpoetsers hebben we geen last. Die kijken alleen ontgoocheld naar onze wandelsandalen. 

Intussen verzamelen troepjes hippies vergezeld door hun trouwe viervoeters langs de kant van de Real de Guadalupe. Eentje speelt psychedelische muziek op een instrument dat op een immense wokpan lijkt. Zijn cd'tjes liggen te koop. Enkele meiden fabriceren juweeltjes om aan de toeristen te verpatsen. Nog anderen huppelen rond met een rieten mandje waarin ze veganistische broodjes aanprijzen. Of het levende standbeeld een hippie is, valt onder zijn vermomming moeilijk te achterhalen. De Mexicaanse kinderen zijn alleszins gefascineerd, ook al zijn deze alternativo's concurrenten van de indiaanse verkopers. 

Een aantal hippies zien er uit als opgegraven fossielen. Hun voeten lijken allergisch aan schoeisel. Hun grijze haren zijn verwikkeld in een lange warboel. Ze zijn ook ontzettend mager. Dit zal hun geestelijke toestand wel allemaal ten goede komen. Volledig ontdaan van materiële verlangens. We dopen ze tot hippysauriërs. Ze zijn hier lang geleden verzeild geraakt en het is vrij zeker dat ze hier zullen sterven.

***

Na een bezoek aan de dorpen Zinacantán en Chamula, of beter gezegd na de gedreven uitleg van onze gids Alfonso, kunnen we de indiaanse verkoopsters thuisbrengen. De Tzotzil is een van de grootste inheemse bevolkingsgroepen in Chiapas. Ze stammen af van de Maya's. De kleine vrouwen met dikke zwarte schapenwollen rokken komen uit Chamula. In de bergen komen die warme kleren goed van pas. In Zinacantán voert violet al een aantal jaar de boventoon. Het heeft volgens Alfonso geen speciale betekenis. De trendsetter van het moment bepaalt de mode. 

Onze gids benadrukt dat ze in de dorpen niet achterlijk leven. We wandelen langs de school en het ziekenhuis. Natuurlijk weten we dat deze tocht eindigt in een winkel. Wij zijn ook niet dwaas. Een vrouw demonstreert aan een weefgetouw. Een tafereel waar we al te vaak toeschouwer van waren. Ik kijk iets te welwillend naar de tafels vol stoffen. De verkoopsters laten zich niet doen door mijn kieskeurigheid en houden vol tot ik een patroon naar mijn zin heb gevonden. Ik bezwijk. Intussen is Isa omringd door kinderen die op de foto willen, voor 10 peso. We zijn daar principieel tegen. Alfonso heeft geen bezwaar: "Modellen worden ook betaald voor een fotoshoot."                

                  

In Chamula speelt het spektakel zich binnen in de kerk af. Niet dat de fel blauwgroene deurstijlen niet betoveren. In de verduisterde kerk ligt de vloer vol dennennaalden en zitten gelovigen tussen het verdroogd groen kaarsen te branden. Aan de muren hangen afbeeldingen van heiligen. Iedereen noemt zich katholiek, legt Alfonso uit, maar ze hebben veel oude Maya-rituelen behouden. Het maakt niet uit of ze zich richten tot de heilige van de regen of tot de regengod. Het kaarsvet knispert tussen de dennennaalden. De geur is Kerstmis. Niemand behalve de toeristen denkt hier aan brandgevaar. Daarvoor zijn de gelovigen te verdiept in hun gebed. Er is wel een heilige die hen beschermt tegen brand. 

Als er alleen rijtjes witte kaarsen branden, is er slechts een bescheiden verzoek voor de goden. Als er verschillende kleuren kaarsen branden, gaat het over een zware aangelegenheid. Op de offerandetafels onder de heiligen branden de kaarsen om te bedanken. Soms offeren ze een kip of een haan door het beest ter plaatse de nek om te draaien. Ze geloven dat de ziekte is overgegaan in het dier. Daarna gooien ze het beest, samen met de ziekte, weg. Ik maak me snel uit de voeten als ik een familie met een kip zie zitten. Niet alleen om het bloederige tafereel te vermijden, ook omdat ik me een ongenode gast voel. Een stoorzender bij bovennatuurlijke kwesties. 

***

Zij is er ook eentje. De uitbaatster van Madama Do Rè, een piepklein restaurant. Alleen zijn haar rasta's nog niet grijs. Na het Mexicaanse eten, kiezen we resoluut voor de Italiaanse keuken. Haar ontvangst is zeer huiselijk, omdat je vaak de enige klant bent. Als er nog een tafeltje gasten bijkomt, schiet ze hectisch van de keuken naar de gasten en terug. Een derde tafel kan ze niet aan. Ze vraagt ze om een andere keer te komen. Zo gemoedelijk gaat het er aan toe in hippiestan. Als we lang genoeg blijven plakken, en zeker na een derde bezoek, kennen we haar levensverhaal. De concepción van haar dochter is in Mexico gebeurd. Ze trok terug naar Italië, waar ze als zwanger gespuis werd bekeken. Ze hield het er niet vol en keerde na de geboorte van haar dochter terug naar San Cristóbal. Ze werkte in bars. Een jaar geleden opende ze dit gezellige restaurantje. Als de dochter binnenvalt, gniffelt ze: "Een echte Mexicaanse, niet alleen wat de concepción betreft." 

                     

Het is best wel een interessante mix. De indiaanse bevolking, een bende hippies, vooral Mexicaanse toeristen... We genieten van het uitgebreide aanbod van al die verschillende culturen, maar hopen dat de Mexicanen hier in de meerderheid blijven ... en niet alleen wat de plaats van de concepción betreft.



Praktische informatie

- bus van de maatschappij OCC van Palenque naar San Cristóbal, 267 MXN, 9,5u

- taxirit van busterminal OCC tot centrum, 35 MXN

- Posada Sancris, Tapachula 14, Anexo Morelos, San Cristóbal de las Casas, 550 MXN/n + ontbijt, de mooiste kamer tijdens onze reis, ruim, heel netjes, mooie robuuste houten meubels

- Museo del Cacao, 30 MXN, klein en charmant, alles in het Spaans. Je kan beter gewoon een chocolademelk drinken, wat pralines kopen...

- Museo del Ambar, 25 MXN, interessant voor liefhebbers, mooi gebouw, uitleg in het Engels beschikbaar

- Uitstap naar Zinacantan en Chamula, organisatie Otisa, 250 MXN, vervoer + gids

- Madama Do Rè, Cucina Italiana, superklein restaurantje, uitgebaat door een sympathieke hippysauriër, heerlijke verse pasta's, kleine kaart

- TierrAdentro, uitstekende pizzeria en lokale keuken in een politiek-cultureel centrum, alternatieve sfeer, grote overdekte, gezellige binnenkoer

* De hang is een percussie-instrument dat bestaat uit twee op elkaar geplaatste sferische schalen van staal. Het instrument kan met de handen bespeeld worden terwijl met het meestal tussen de benen of in de schoot plaatst.

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «San Cristobal de las Casas»

El Cañon del Sumidero (9)

21 Juli 2016 | Mexico 2016 | Mexico | Laatste Aanpassing 08 November 2016

Zinacantan & San Juan Chamula (19)

20 Juli 2016 | Mexico 2016 | Mexico | Laatste Aanpassing 08 November 2016

Sfeer in San Cristóbal de las Casas (29)

19 Juli 2016 | Mexico 2016 | Mexico | Laatste Aanpassing 23 November 2016

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking