Reisverhaal «Lucky day»
Maleisië, Singapore en Borneo 2017
|
Maleisië
|
2 Reacties
08 Juli 2017
-
Laatste Aanpassing 16 September 2017
Het is een heel gewone dag. Er staat alleen een reis van Malakka naar Singapore op de planning. Zonder drukte of gedoe. De uitbaatster van Hotel Hong is voorzienig geweest. Ik gaf geld mee en zij haalde een busticket. Ik hoef ook niet met de lokale bus terug naar de busterminal. Zij zal mij brengen. Ik moet alleen op tijd opstaan, mijn rugzak inpakken en zorgen voor ontbijt en lunchpakket.
Van het nachtelijke vuurwerkonweer zijn alleen nog plassen op het asfalt te bespeuren. De lucht straalt alweer knalblauw. Bij Shui Xian Vegetarian ruimen ze in allerijl een tafel af om mij een goed plaatsje te geven. Op zaterdagochtend staat er ook een buffet. Er zitten niet alleen veel klanten, er wordt ook veel afgehaald. Omdat het razend druk is, word ik niet meteen bediend. Ik heb voorlopig nog geen haast en geniet van het schouwspel.
Ik ontdekte het eethuisje meteen bij aankomst in Malakka. Onderweg van de busdrop naar mijn hotel lunchte ik er op nog geen tweehonderd meter van de toeristische drukte. Het gaf mij ogenblikkelijk een gevoel van gelukzaligheid en een reden om van deze stad te houden. Hier hing geen peking duck aan de haak, wel was ik er als westerse toerist de vreemde eend in de bijt. Er was niet veel keuze meer, het was bijna sluitingstijd. Er ging een belletje 'alles is vers' rinkelen. Ik koos assam laksa, een kruidige noedelsoep met een zurige toets van tamarinde, een typisch gerecht van de regio, maar dan in de vegetarische versie. Ondanks de waarschuwing was ze allesbehalve pikant. Het was ook meer dan een pot groenten. Ik ben geen grote fan van vleesvervangers, maar dit nepvlees gaf een krokante beet aan de soep.
De man en vrouw aan het tafeltje naast mij houden mij al een tijdje in de gaten. Als ik hen betrap, beantwoorden ze mijn glimlach met een nog bredere. Eerst een standaardgesprekje dat ik alleen reis, dat ik uit België kom... Ze zijn bezorgd dat ik nog steeds niet heb besteld en wenken naarstig naar iemand van het personeel. Ik bestel alvast een ijsthee. Een van de uitbaters spreekt behoorlijk Engels, maar vindt niet meteen de juiste woorden om uit te leggen wat er allemaal op het buffet ligt. Of het ontbreekt hem aan tijd. Hij stelt zelf een bordje voor mij samen.
Het koppel naast mij blijft in de weer. Mijn drinken is er nog niet. Intussen rekenen ze af en knikken nog een keertje als ze vertrekken. De ober gebaart dat mijn rekening ook betaald is. Ik buig instinctief mijn hoofd uit dankbaarheid, prevel een aantal keer bedankt en wens hen good luck. Ik ben onder de indruk. Had het niet andersom moeten zijn? Ik ben zodanig gegeneerd dat ik terstond weer aanschuif aan het buffet. Ik koop samosa's en iets ingepakt in een papiertje. Geen idee wat het is, maar de ene na de andere klant neemt er eentje van de stapel. Dat wordt mijn verrassingslunch. Ik betaal minder dan anderhalve euro... ik zal mijn ogen nog opentrekken in het prijzige Singapore.
De chauffeur wil dat ik met zijn bus, een half uur vroeger dan de geplande, meerijd. Zijn woorden klinken kordaat vanonder zijn tulband. Toch pruttel ik tegen. De voorste rijen zijn bezet en ik had een zitje op de eerste rij besteld. Ik dreig met reisziekte. Hij doet een vrouw teken dat ze moet opschuiven. Zo kom ik naast een gehoofddoekt meisje te zitten. Ze studeert in Malakka en is onderweg naar huis. Ze doet het vijf uur durende traject maar een keer in de maand. Nu blijft ze wel een weekje bij haar familie. Johor Bahru is de laatste Maleise stad voor de grens met Singapore. Ze studeert landschapsarchitectuur en we praten onvermijdelijk over reizen. Wat een pittige achttienjarige. Ik hoop dat ze ooit zal kunnen reizen.
De offerbloemen aan de voorruit zwieren van links naar rechts. Waarom zijn rijstijl gezwind is, zal snel blijken. Wie naar Singapore reist, moet van bus veranderen. Hij doet het allemaal nogal luid en direct. Het moet zo snel dat ik afscheid kan nemen van het meisje. De vragende blik van de andere toeristen spreekt boekdelen. Dit is de fase van overgave. Je hebt het raden naar wat de beweegredenen zijn, maar ergens weet je wel dat dit niet het normale verloop is. Misschien zorgt de chauffeur er zo voor dat hij niet tot Singapore moet rijden en wat extra uren vrij heeft. Ik kwam ook te weten dat de studente geen ticket had gekocht, maar de chauffeur het geld had toegestopt. Daar zullen ze beide profijt uit halen. Als alle toeristen uiteindelijk goed en wel op de andere bus zitten, komt onze chauffeur nog eens kort uitleggen wat er verder aan de immigratie en douane gebeurt, hij arrangeert voor mij een plaats vooraan en schudt uiteindelijk alle toeristen een voor een de hand. Hij wiegelt met zijn hoofd en zijn dikke, grijze snor krult mee met zijn glimlachende mond. Als hij wat later onze bus voorbijsnelt, claxonneert hij vrolijk.
Ik haal verse Singaporese dollars uit de bankautomaat. Een briefje van vijftig wissel ik in tientjes. De bus rijdt intussen voor mijn neus weg. Als twintig minuten later de volgende bus arriveert en ik een ticketje wil kopen, zegt de buschauffeur dat ik gepast moet betalen. Ik zwaai tevergeefs met mijn briefje van tien dollar. "Koop een biertje en je hebt meteen wisselgeld", oppert de buschauffeur. Dat wordt nog eens twintig minuten wachten. Op het moment dat ik wil afstappen, vraagt een jongeman hoeveel ik nodig heb. Hij gaat door zijn kleingeld en stopt me een dollar en zestig cent toe. Ik ben verbouwereerd. De buschauffeur precies ook. Ik gooi het gepaste bedrag in het bakje. De deuren van de bus gaan dicht. Het enige wat ik nog kan doen, is vriendelijk zwaaien naar mijn weldoener. Mijn hand gaat heen-en-weer in slow motion, maar mijn hart gaat wild tekeer.
***
Een gewone dageind augustus, in Gent. Ik gris veertig cent uit mijn portemonnee. Het meisje stamelt bedankt. Het is een niet alledaagse situatie. Je doet het voor vrienden en familie, maar niet voor een onbekende. Zomaar. Niet eens omdat die persoon in nood is. Gewoon omdat het op dat moment voor de kassierster en de klant beter uitkomt. Zoals het mij ook vooruithielp toen die ene gewone dag, daar op die bus in Singapore. Ik loop er nog op wolkjes van. Het is dát wat reizen met je doet.
