Reisverhaal «Het geheime leven van de souvenirjager»
Maleisië, Singapore en Borneo 2017
|
Maleisië
|
4 Reacties
30 Juli 2017
-
Laatste Aanpassing 04 Februari 2018
Ik ben onderweg naar het Penang State Museum, buiten het historisch stadscentrum. Opgewonden als een klein kind dat naar de speelgoedwinkel mag. Neen, niet voor een extra portie cultuur. In en rond het museum start vandaag een cultureel festival met verkopers en muzikanten uit alle hoeken en kanten van Zuidoost-Azië. Ik verwacht veel van het 2017 Georgetown Festival MACAM MACAM ASEAN. Ik heb nog een souvenirachterstand in te halen.
Twee weken geleden stond ik in Kuching voor een hartverscheurende keuze. Kocht ik die in het oog springende boodschappentas of niet? Ze was groot en praktisch. Wat thuis een pluspunt is, maar onderweg eerder een nadeel. Ze paste onmogelijk in mijn rugzak. Ik zou ze de hele tijd moeten dragen. Gelukkig was ze in plastic en kon ze tegen een stootje. Ze was mooi. Haar geweven patroon was gebaseerd op de authentieke rotantassen met geometrisch ontwerp, maar door de kleurkeuze werd ze juist heel modern. Ze was dus mooi en van mij.
Er hing een kaartje aan van het Penan Women Project. Met mijn aankoop steun ik vrouwen van de inheemse Penan op Borneo. Deze onderneming levert materiaal en gemeenschap aan de vrouwen van deze stam. Zij weven tassen met de nieuwe materialen, met zowel traditionele als eigentijdse patronen. Zo verdienen de vrouwen een eigen inkomen en blijft ook de traditie van het weven bestaan. Een tas kopen betekent een hele gemeenschap ondersteunen. Op hun Facebookpagina werd ik verblind door duizenden tassen in evenveel verschillende kleurcombinaties. Het was toeval, maar het geluk was aan mijn zijde. Op het moment dat ik in Georgetown zou zijn, verkopen ze die tassen op dat culturele festival.
De winkeltjes zijn onderverdeeld per regio in Zuidoost-Azië. Ik ga direct naar Kuching. De uitgestalde tassen staan te blinken als zuurtjes in een snoepwinkel. Ik bepotel en inspecteer ze. Ik vind ze allemaal mooi. Maar ik ben niet alleen. Rond mij wordt er gegrabbeld en gegraaid. Ik ga dus ook een versnelling hoger. De truc is om zoveel mogelijk tassen in verschillende formaten en kleuren bij te houden en dan pas te selecteren. Zo gaat er niemand anders mee lopen. Over het formaat ben ik al zeker. Ze moeten in elkaar passen en het liefst ook in de tas die ik al heb. Ik moet kiezen uit mooi, mooier, mooist.
Het is voor het goede doel. Een speciaal deel in mijn hersenen wordt getriggerd. Dopamine komt vrij. Ik mag mijzelf belonen. Ik zie dan geen obstakels meer om met mijn souvenirs thuis te geraken. Ik vraag me nog minder af waar ik dat thuis ga zetten en of ik dat allemaal wel nodig heb. Ik reken twee tassen af en laat de euforie zegevieren.
De adrenaline zakt. Tijd om te verpozen. Er is een wedstrijd 'Laksa of the region'. Een tiental kraampjes verkopen laksa, een hete noedelsoep. Zo veel regio's er zijn in Zuidoost-Azië, zo veel variaties op de laksa. Je kan uit alle windstreken proeven en nadien je stem uitbrengen. Ik eet er eentje uit Centraal-Thailand en Vietnam. Intussen start ook een muziekfestival. Ik moet bekennen. Ik blijk vatbaar voor new age. Ofwel ben ik gevoelig voor de innemende muzikant Gus Teja. Er flitst een beeld voor mijn ogen. Als tiener dweepte ik kortstondig met indiaanse panfluitspelers die in hun kleurrijke tenues op markten speelden en cd's, truien en rugzakken verkochten. Nu, Gus Teja is best wel iets virieler, ook al draagt hij een sarong. En als ik ook nog eens vertel wat hij met een fluit kan. Traditionele muziekinstrumenten zoals gamelan, bamboe percussie en fluiten krijgen een hedendaagse klank in combinatie met gitaar en bas. Laat hem maar liefde en vrede over de hele wereld verspreiden. Ik ben niet de enige die in de ban is. Het Thai Classical Music ensemble dat erna komt, doorbreekt de uitgelaten sfeer. De klassieke Thaise muziek, gebracht door schoolkinderen in uniform, jaagt de grote meute toeschouwers weg. Ik blijf uit beleefdheid, maar mijn gedachten dwalen af naar nog meer souvenirs. Want er is meer.
In de tent is er een craft & creative market. Als iemand originele spullen maakt en ze zelf aan de man brengt, raak ik snel betoverd. Ik vul de tassen die ik gekocht heb met handdoeken, een vaasje, kruiden en thee. Nog een beetje zweverig door Gus Teja, val ik in zwijm voor een lunchbox in emaille. Handbeschilderd. Ik bezwijk. Met al deze creatieve verkopers doe ik een praatje. Ik sla Facebookpagina's en Instagramaccounts op. Nee, ik ben niet koopverslaafd. Ik help mensen die het nodig hebben, steun jonge ondernemers bij hun projecten en draag bij tot de plaatselijke economie. Helpt er mij iemand dragen?
Mijn souvenirs:
- Penan Women Project, https://www.facebook.com/PenanWomenProject/
- Helping Hands Penang, https://www.facebook.com/HHPenan/
- Gus Teja World Music, http://www.gustejaworldmusic.com, https://www.facebook.com/gustejaworldmusic/
- The Tiffin Company, https://www.thetiffincompany.com.my, https://www.facebook.com/tiffincompany/
- Rosana's Homemade Food, Island spices, A taste of Borneo, dry sambal, https://www.facebook.com/rosanashomemadefood/
- Tropical Spice Garden, Masala Chai (theekruiden), http://tropicalspicegarden.com
- Bingka, handcrafted goods, https://www.facebook.com/bingkaKL/, https://www.bingka.my
