Reisverhaal «Stroomopwaarts»
Zon, rijst en gelukskoekjes (2018-2019)
|
Laos
|
2 Reacties
22 Januari 2019
-
Laatste Aanpassing 23 Januari 2019
"Wat ga je daar doen als je niet met een motor rijdt?", vraagt een Franse toerist mij.
De figuurlijke nagel op de kop komt aan. Ik wist op voorhand dat het niet evident ging zijn. Dat de steden op mijn traject slechts uitvalsbasissen waren voor meerdaagse tochten in de omgeving. Toch wou ik de lange tocht onderbreken. Ik zou het daar wel bekijken.
"Ik boek wel een dagtrip, met een minivan of tuktuk", zeg ik zelfzekerder dan ik me op dat moment voel.
Ik reis met de Mekong aan mijn zijde stroomopwaarts. Ik ben juist gearriveerd in Pakse. Nog een beetje in een roes na de Vier Duizend Eilanden. Van hieruit reis ik via Savannakhet en Thakhek naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Thailand is op al die plaatsen slechts een Mekongbreedte verwijderd. Daar waar de zon ondergaat.
"Neen, morgen zijn er nog geen andere toeristen." De mevrouw van het tourbureautje schudt met haar hoofd terwijl ze nog eens de boekingen checkt. "Only one person, sixty-five dollar", zegt ze onverschrokken.
Ik maak mijn glimlach breed, want anders zou mijn mond openvallen van verbazing. Zo’n prijzen ben ik nog niet eerder tegenkomen. Ik ben nu niet meteen geïnteresseerd in watervallen, en ik kom juist uit een authentiek dorp. En koffieplantages… ja, na ontelbare theeplantages kan ik mij daar ook wel iets bij voorstellen. Help, ik word cynisch. Ik pas. Ik zal Pakse dan maar plat lopen. Van de tempel naar de markt, naar de Mekong…
"Oh, skip Savannakhet," zegt (alweer) een Franse toeriste. Ja, in Laos krioelt het van de Fransen. Een positieve noot: de jongere generatie spreekt behoorlijk Engels. De meeste toeristen slaan Savannakhet over en ik hoor meermaals het advies om niet naar daar te gaan. Niets te beleven. Ik ben een beetje ongerust, want ik blijf daar drie nachten.
Als ik in het busstation van Savannakhet aankom, spookt het zinnetje ‘skip Savannakhet’ door mijn hoofd. Uiteindelijk is mijn dagje in Pakse heel goed meegevallen. Ik sloot af met een klim naar een gigantisch boeddhabeeld en zag nog een keertje de zon ondergaan. Als de tuktuk een wegeltje inslaat en ik het zonnigoranje guesthouse zie opduiken, voel ik dat het goed zit. Het mevrouwtje dat mij ontvangt, spreekt geen woord Engels, maar hier spreekt alles voor zich.
Ik ga meteen op pad. Op zoek naar een daguitstap. Het dambordpatroon van de straten geeft rust en structuur. Er zijn een aantal drukkere straten waar de stoep vol staat met eetstalletjes en waar alle vrije ruimte ingenomen wordt door auto’s of brommertjes. In andere straten loop je langs oude koloniale woningen precies in een verlaten zuiders dorp. Het spookzinnetje is verdwenen. Al stelt zich wel hetzelfde probleem. De prijzen liggen nog hoger omdat er hier geen concurrende reisbureautjes zijn. Ik heb zo’n goed gevoel bij de stad dat ik zonder morren een minivan met chauffeur en gids boek. De bezienswaardigheden rond Savannakhet zijn eerder low- dan highlights en toch raak ik onder de indruk van het meer, de stoepa, het woud en de boeddhistische bibliotheek. Het speelt mee dat ik geen enkele andere toerist tegenkom. Die hebben natuurlijk allemaal Savannakhet gedeletet uit hun reisprogramma.
Ik ben blij dat ik mijn verblijf in Thakhek niet heb verlengd, ten koste van een nachtje in Vientiane. Bij twee reisbureaus vragen ze honderd euro voor een dagje sightseeing in de buurt. Twee grotten en een stoepa, op nog geen twintig kilometer van de stad. Deze keer trek ik mijn plan. Ik stel hetzelfde programma aan een tuktukchauffeur voor. Hij vraagt dertig euro, maar gaat akkoord met vijventwintig euro. Als we uiteindelijk vijf uur onderweg zijn, geef ik hem toch het eerstgevraagde bedrag. Hij stopte nog bij twee andere grotten, gaf me een flesje water en als het pad naar de grot onduidelijk was, wandelde hij soms een eindje mee. Daarvoor heb ik geen superluxe wagen en gids nodig. Dat het grotten zijn in het karststeengebergte ziet een klein kind ook.
Driehonderdtwintig kilometer naar Vientiane. Zes uur onderweg. In Laos druk je afstanden beter uit in reistijd dan in kilometers. En nog wel met de VIP-bus die iets minder tussenstops maakt dan de lokale bus. Stad in zicht. Mijn laatste halte in Laos, daarna ga ik de Mekong over, terug naar Thailand. Ik negeer alle tuktukchauffeurs die me willen overtuigen van een ritje. Neen, ik doe alles te voet. Ik moet stad onder mijn voeten voelen. Van tempel naar tempel. Met af en toe een hoognodige tussenstop. In een winkeltje.
