Reisverhaal «I need a dollar»
Honderd dagen rijst (2013-2014)
|
Laos
|
1 Reacties
13 Maart 2014
-
Laatste Aanpassing 19 Maart 2014
Het begint met een dollar en het eindigt met een paar mojito's.
De kleine luchthaven van Luang Prabang moet plots een vliegtuigvol visa afleveren. De ambtenaar in politieuniform schreeuwt meermaals van achter het glazen raampje: "Relax, relax, you're on holiday." Zijn gekrijs ontspant niet echt. Ik grinnik naar de twee mensen achter mij en check bij hen of ik mijn formulier wel goed heb ingevuld. Zo relax lijkt die controle niet.
"Dertig dollar", antwoordt de jongen van het koppel op mijn vraag hoeveel het visum kost. Ik kijk bedenkelijk. Ik wist zeker dat het op een vijf eindigde. Daarom dat ik mijn 5 dollarbiljet bewaard heb.
"Dat is minder dan ik dacht", merk ik op. Al vlug achterhalen we dat we allebei juist geïnformeerd zijn.
"Oef", zuchten ze, "we hebben exact zestig dollar op zak, niet meer."
Afhankelijk van welk land je afkomstig bent, moet je meer of minder
betalen. Duitsers mogen voor 5 dollar minder dan Belgen Laos binnen.
Voor een Indiër of een Canadees is het dan weer veel meer. Als je geen
pasfoto bij hebt, maken ze voor 1 extra dollar een kopietje van je
paspoort. Veel goedkoper dan een bezoekje aan een fotograaf.
We schuiven verder aan. De ambtenaar is al in een iets betere bui. Aan het laatste loket betaal je en krijg je je paspoort met visum terug. Er hangt een bordje. Visa fee + 1 dollar administration. Ik kijk achterom en zie de angstige blik van het Duitse koppel. Ik betaal en stop hen zonder aarzelen twee dollar toe. De twee dollar van de redding? We zullen nooit weten wat er zou gebeurd zijn. De toegang geweigerd? Of schelden ze dat luttele bedrag gewoon kwijt? Geen idee. Wat ik wel
weet is dat deze twee dollar de start waren van een babbel, het delen van een taxi en het drinken van een paar mojito's.
Fotoalbums van locatie «Luang Prabang»