Reisverhaal «Herwonnen liefde»

Honderd dagen rijst (2013-2014) | Laos | 2 Reacties 20 Maart 2014 - Laatste Aanpassing 03 April 2014

De uitstulpingen boven op het tempeldak die op een achtarmige kandelaar lijken, trekken mijn aandacht. Als de zon op de spitse punten valt, is het alsof iemand de kaarsen aangestoken heeft. Ik staak mijn mars en blijf staren. "Hmm", mompel ik tegen mezelf, "die tempel heeft toch wel iets." Ik bezocht deze tempel reeds een aantal dagen geleden zonder noemenswaardige tempelvreugde te ervaren. Ik speur rond en zie nog heel wat opvallende details. Ik adem diep en zucht tevreden: ik heb mijn tempelliefde teruggevonden. Van Wat That Luang tot Wat Xieng Thong, Luang Prabang, here I come!

In Thailand bruisen de tempels van leven door de stroom gelovigen die af en aan lopen om te offeren. Dat zag ik niet in Luang Prabang. Hier leven de tempels door de kloostergebouwen die er rond liggen en waar jonge novices wonen. Ze geven letterlijk kleur aan het geheel. Ze zijn ook nieuwsgierig. Dat merk je vooral bij tempels die een eindje buiten de oude stad liggen. Daar komen veel minder toeristen langs. De jonge novice is er op gebrand om zijn Engels te oefenen en ook om zijn tempel te tonen die hij speciaal voor mij opent. Het gesprek valt vlug stil. Zoveel Engels kent hij niet. Ik heb mijn polaroid op zak en vraag of hij een fotootje wilt. Ik probeer hem buiten te krijgen, binnen is het veel te donker, maar hij poseert al voor boeddha. Ik leg hem uit dat hij nog even moet wachten en stop de minifoto in zijn tasje. Ik hoop dat hij gelukt is.

Bij Wat Mano, in de straat van mijn guesthouse, vliegen de jonge novicess als een zwerm vliegen op de fruitverkoper. Met het geluid en het enthousiasme van een ijsjeskar komt hij het terrein opgereden. Ze drummen zich rond de kar om te zien wat ze vandaag gaan kiezen.

De novices, monniken in opleiding, leven korte of lange tijd in een klooster rond één van de tempels. Ze worden onderhouden door de geloofsgemeenschap en zijn dan ook gedurende de dag manusje-van-alles. Ze verven afgebladderde muurtjes of ze vegen het tempelterrein, ook al blaast de wind voortdurend nieuwe verdroogde bladeren in het rond. Monnikenwerk dus. Maar soms zie je dat het gewoon jongens zijn met jeugdige energie; ze willen ravotten, kattenkwaad uithalen. Af en toe vang je er een glimp van op. Hoe ze elkaar speels treiteren. Het keurslijf valt af. Een heel klein beetje toch.

In de oude stad staan de tempels min of meer op een rijtje, langs de hoofdstraat. Je moet er hoogstens een zijstraat voor inslaan. De topper en meteen ook oudste tempel van Laos is Wat Xieng Thong, bijna op het puntje van het schiereiland. De decoraties van de hoofdtempel schitteren zowel aan de binnen- als aan de buitenzijde. Gouden motieven op een zwarte of roodbruine achtergrond. Als identieke sjablonen naast elkaar. Op de bijgebouwen blinken de mozaïeken dankzij de weldadige zon. Het ornament in het midden van het dak is typisch voor de Laotiaanse tempel. Ik zag het nog niet eerder. Het aantal pieken varieert. Soms zijn het er maar vier, een keertje tel ik er zelfs zeventien. Of het statusverhogend werkt voor de tempel, weet ik niet. Misschien is het gewoon een aardigheidje van de ontwerper.

Ik struin van tempel naar tempel. Ik zie stoepa's in de vorm van een watermeloen, verweerde boeddhabeelden en goudverf. Ik geniet ervan. Niet meer zo wellustig als voorheen, wel voorzichtig, aftastend. Zoals bij een herwonnen liefde.