Reisverhaal «De weg naar Laos»
Zon, rijst en gelukskoekjes (2018-2019)
|
Laos
|
6 Reacties
04 Januari 2019
-
Laatste Aanpassing 06 Januari 2019
Het geroezemoes op de drukke markt enerveert me. Het zijn nochtans vertrouwde geuren en kleuren. Op dit moment zit ik nog in een roes. De roes van de eersteklascoupé en de comfortabele zitplaats in de vipbus. Mijn brein heeft zich nog niet aangepast aan deze couleur locale. Ik denk dat mijn reis nu echt begonnen is: welkom in Laos.
***
Een uur geleden reed de vipbus een braakliggend terrein op waarvan ik hoopte dat het niet de plaats was waar ik al moest uitstappen. Er stond een gammele bus langs de kant en een paar songtaewbestuurders wachtten op klanten. Verder was er niets. Ook geen ATM. Ik had nog geen Laotiaanse kip. Dat was een bijkomende reden waarom ik me op mijn ongemak voelde. Er stapten een paar reizigers af.
“Is this for Champasak?”, vroeg ik aan het hulpje van onze buschauffeur. Ik wou zijn yes liever niet geloven, maar mijn rugzak lag intussen al uit de bus. Hij duwde mij in de richting van een songtaew. “But I don’t have kip yet?”, sputterde ik heel even tegen. En dan besefte ik dat het moment was aangebroken. Het moment waarop je moest vertrouwen en volgen.
Onderweg stopte de songtaewchauffeur aan een ATM. Geldprobleem opgelost. En dan volgde hetzelfde scenario. Hij stopte, deed teken naar me, nam mijn rugzak en wees in de richting van een drukke markt. “Champasak”, was het enige wat hij nog zei. Dat er hier niet meteen een busstation was, had ik snel beet. Daarom herhaalde ik een paar keer ‘Champasak’. Ik volgde verschillende aanwijzingen tot aan mijn vervoer naar mijn eindbestemming.
***
Ik zit een beetje onhandig in een songtaew op een rommelige markt in Pakse. Het overdekte pick-upbusje is typisch lokaal vervoer op plaatsen waar er geen bussen zijn. Een oudere dame ligt lang uitgestrekt op de bank rechtover mij. Ze leunt op een zak rijst, haar hoofd rust op dozen met sigaretten. Wij zijn de enige passagiers, toch staan er al heel wat dozen en zakken in en op het busje. Mijn rugzak is al op het dak beland. Ik zit een beetje onhandig te wiebelen met mijn ledematen die te groot lijken voor dit vervoersmiddel.
“2 o’clock, we leave.” De chauffeur voelt mijn ongeduld. Ik ben ook al van gisterenochtend onderweg. Het is nu kwart na een. Ik probeer niet te zuchten. Een vrouw en haar baby vergezellen ons. Een stijlvolle oudere vrouw stapt op met een resem boodschappen. Ze weet dat ze nog een klein uurtje heeft, dus ze gaat nog wat verder shoppen. Het zakje dat ze heeft achtergelaten ritselt. Een vis spartelt zijn laatste adem uit. Ze komt terug met een plant en twee bezems. Er wordt intussen meer bagage op het dak geladen. Tegen dat het twee uur is, zit het busje vol. In mijn ogen toch. Dat was buiten het laatste gezin en hun nieuwe koelkast gerekend. We schuiven onze billen dichter bij elkaar en de koelkast wordt achterop gebonden. Iets na twee uur vertrekken we. We tuffen langs een goed geplaveide weg. En ik geraak er, in Champasak. Dertig kilometer verder en ongeveer een uur later.
Fotoalbums van locatie «Champasak»
