Reisverhaal «De verdwaaltactiek»
Zon, rijst en gelukskoekjes (2018-2019)
|
Laos
|
4 Reacties
16 Januari 2019
-
Laatste Aanpassing 22 Januari 2019
Het is niet de eerste en het zal zeker niet de laatste markt zijn die ik zal bezoeken. De kinderlijke verwondering van de eerste keer op een lokale markt kan ik niet meer oproepen. Ik kwam er ogen en oren tekort. Fotogeniek vind ik de markten nog steeds. Ook al is het vreemde intussen vertrouwd geworden, de aantrekkingskracht is nog altijd groot. Ik geef mijn geheim prijs.
De Savanxay Market in Savannakhet ligt in een mooie hal, alhoewel je binnen daar niet veel van merkt. Wirwar, daar gaat het over. Al van voor zonsopgang start de bedrijvigheid. Ik geraak er om negen uur en vind dat al verdienstelijk vroeg. Aangezien in dit stadje amper toeristen komen en zelden tot op deze markt geraken, is de verkoop niet gericht op souvenirs of andere prullaria. Als ik in de stoffenafdeling het waag om over de traditionele rokken te aaien, kruipen de verkoopsters een klein beetje verder weg achter de stapel stoffen. Uit schrik om Engels te moeten spreken. Ik geniet er van dat ik naar alles kan kijken zonder meteen als potentiële koper aangeklampt te worden.
Het is een spel. Mij laten verdwalen in de gangen. Ik sla links in, rechts af en wandel rechtdoor en doe het daarna andersom. Een beetje lukraak. Ik laat me leiden door de mooiste koopwaar, het minste volk of de lekkerste geur. Of net het tegenovergestelde. Alhoewel. De rauwe vlees- en visafdeling probeer ik tegenwoordig te mijden. Natuurlijk lukt dat met mijn verdwaaltactiek niet altijd. Als het harde geluid van het gehak op de kapblokken dichterbij komt, hou ik mijn neus voor de zekerheid al dicht. Ik probeer met een grote boog rond de rauwe geur en het opspattende bloed te gaan. Er zijn aanblikken die ik nooit meer vergeet. De koeienkop, niet gevild, op een markt in Akaba, het zuiden van Jordanië. Alsof de koe elk moment nog boe kon zeggen. Of een grote berg kikkers. Nog een beetje kwakend. Ik weet dat vers hier vaak nog levend betekent. Dat moet ook wel zonder diepvriezers.
De geuren volgen elkaar lukraak op. Ik ruik goedkope, plastic schoenen en synthetische kleren. Tussen de wasproducten adem ik de zeeparoma’s gretig in. Ik moet het rauwe vlees nog uit mijn neus krijgen. Ik snuif zelfs de tabaksgeur op uit de grote zakken waarvan ik eerst denk dat het keukenkruiden zijn. Maar de afdeling groenten en fruit moet nog komen. Daar haal ik mijn hart op. Alhoewel het ook een kwelling is. Al mijn Aziatische favorieten liggen hier te blinken: zo vers, zo in overvloed, zo goedkoop. Ik krijg zoveel goesting om te koken. En te kopen. Dat is een belangrijk moment in het marktspel. Ook al is het aanbod niet afgestemd op de toerist, ik wil ook klant zijn.
De truc om kruiden en groenten naar huis te transporteren, is ze in zaadvorm kopen. Sweet basil, die eerder pikant dan zoet is, ronde, witte aubergine, daikon en groene pompoen. Tijdens een marktbezoek maak ik mezelf ook een aantal dingen wijs. Dat ik een tuintje ga aanleggen op mijn terras is de illusie van dit moment. Die kruiden moeten toch wel lukken? Als ik een setje knopen koop, denk ik dat ik ontzettend creatief uit de hoek ga komen. Daarom dat ik thuis ook al een berg stoffen heb liggen. Ik hou die kleine illusies graag in stand.
De kruidige geur die opstijgt uit de pruttelende potten en pannen doet mij watertanden. Omdat ik al ontbeten heb, trakteer ik me op een tussendoortje. Sesamballen en gefrituurde banaantjes om al wandelend op te eten. Ik koop een schriftje in de schoolafdeling, met de illusie dat ik mijn Japanse kanji zal oefenen. Een extra stuk zeep in de hygiëne-afdeling. Gewoon om iets te kopen. En dat allemaal zonder een woord Engels uit te wisselen. De prijs tikken ze in op de rekenmachine en ik haal mijn briefjes boven. Soms kijken de verkopers verbaasd op als ik tussen hun koopwaar grabbel. Af en toe moet ik zelf het ijs breken. Dan zeg ik een hartelijke sabaidee, goeiedag, en verschijnt er een grote glimlach om hun mond.
Met mijn buit in een zakje schuifel ik tussen de mensen naar de uitgang. Mijn spel zit erop. Ik heb vijf euro uitgegeven en heb het gevoel dat ik een schat gevonden heb.
Fotoalbums van locatie «Savannakhét»
