Reisverhaal «Champasak: fietsen tussen Mekong en bergen»
Zon, rijst en gelukskoekjes (2018-2019)
|
Laos
|
6 Reacties
07 Januari 2019
-
Laatste Aanpassing 07 Januari 2019
Dat ze het hier een stad noemen, vind ik een klucht. Ik twijfel zelfs of dorp geschikt is. Er is geen ochtend- of avondmarkt en heel weinig bedrijvigheid. Vroeger was Champasak de hoofdstad van het gelijknamige koninkrijk. Het oude koninklijke paleis en de koninklijke residentie hier in de straat getuigen daar van.
Wat Champasak wel is? Een straat. Eentje van zes kilometer lang met een aantal ongeasfalteerde zijwegen die uitmonden op een nieuw aangelegde hoofdweg. Daarachter liggen uitgestrekte rijstvelden die ook nog wel een straat verbergen, maar waar geen toerist iets te zoeken heeft. En toch staat Champasak op de toeristische kaart. De attractie is de oude Khmerruïne Wat Phou, die gesticht is voor Angkor Wat in Cambodja. U weet dus al meteen waarom ik hier beland ben.
Gestrand, zo voelde het gisteren. Na een douche en een dutje wou ik de straat verkennen. Mijn guesthouse Anouxa ligt op twee kilometer van het centrum. Dat centrum houdt een kleine rotonde in, met daarrond een paar guesthouses en restaurants. Het was valavond en de honden waren wakker geworden. Overdag zijn ze vaak te loom om onbekende passanten te begroeten, maar 's avonds komen ze al blaffend achter je aan. Na een paar honderd meter keerde ik op mijn stappen terug. Ik at in het restaurant van Anouxa en vroeg me af hoe ik de komende drie dagen ging trotseren.
***
Het felle licht van de opkomende zon straalt mijn kamer binnen. Ik knijp mijn ogen nog heel even dicht, maar de gloed is dwingend. De Mekong glinstert onder de ochtendzon. De rivier zuigt je aandacht. Ik kan niet anders dan op het gemak ontbijten en staren. Het is al half tien als ik op de fiets zit. Twaalf kilometer is geen al te grote uitdaging als mijn benen en het vehikel goed samenwerken. Ik moet me inhouden om bij elke tempel langs de weg te stoppen. Anders geraak ik nooit bij Wat Phou. Ik fiets onder een blakerende zon, aan de linkerkant volgt de Mekong mij, aan de rechterkant zijn de bergen er om mij te vergezellen.
Had ik op voorhand gelezen dat Wat Phou 'tempel van de berg' betekent, was ik op de klim voorbereid. En had ik misschien niet de wielertoerist uitgehangen. Er is eerst een lange toegangsweg en ik ben te koppig om het elektrisch busje te gebruiken. Aan het Paleis van het Noorden en het Zuiden zie ik al mooie motieven. Het Angkorgevoel is er. Gigantische frangipanibomen die geen bladeren, maar wel bloemen hebben, geven een mysterieuze sfeer. Maar schaduw geven ze amper. Ik snap niet dat dit het koele seizoen is. Het is 35 graden en geen wolkje of zuchtje wind om verkoeling te brengen. Het zweet zoekt zich een weg langs alle mogelijke huidplooien en ik moet nog aan de steilste trappen beginnen. Gelukkig is de beloning in de hoofdtempel groot. Het uitzicht over de omgeving en de ruïne is ook indrukwekkend. Je voelt je nietig als je beseft dat dit dateert uit de negende eeuw.
***
De tweede ochtend is er niet alleen zadelpijn. Er bekruipt me ook dat speciale reisgevoel. Het idee dat dit hier vandaag mijn laatste dag is, voelt onverzadigd. Mijn reisdorst is nog niet gelest, hier in Champasak. Ik ben naar Champasak getrokken met de tempel als doel. Door er rond te hangen werd de weg naar de tempel, de mensen groeten met een simpele sabaidee en het kijken naar de rivier het doel. Maar er is meer. Er is Champasak Spa, met de geëngageerde Nathalie die Laotiaanse meisje opleidt zodat ze zelfstandig kunnen worden. Er is Chez Maman, waar Ghislaine met haar prachtige winkel en haar warme hart zorg draagt voor de Laotiaanse stammen, en ook voor haar klanten. Er is de gezellige sfeer bij Anouxa, waar ik meedrink op de gezondheid van de baas. Het is intussen al beslist. Ik blijf een extra dagje plakken.
https://www.instagram.com/chezmamanlaos/
https://champasak-spa.com
https://www.lonelyplanet.com/laos/champasak/hotels...
Fotoalbums van locatie «Champasak»
