Reisverhaal «Van den regen in den drop: van Hakone naar Nikko»
Japan 2019: rond Tokyo en Hokkaido
|
Japan
|
2 Reacties
13 Juli 2019
-
Laatste Aanpassing 07 Maart 2020
In Hakone-Yumoto moet ik mijn moed bijeenrapen. Het liefst blijf ik de hele middag in het sobarestaurantje hangen. Niet dat ik de kans krijg. Ik voel de hongerige blikken van de rij wachtenden priemen in mijn rug. En het eten komt ook snel. Mijn buurvrouw slurpt haar noedels luid op. Ik heb enige gêne en eet zo geruisloos mogelijk. Met een goede slurptechniek zou je nochtans alle smaken intenser proeven. Na mijn laatste hap grist de serveerster vriendelijk, maar kordaat mijn kom weg. Koelbloedig blijven zitten is geen optie. Amper twintig minuten later sta ik terug in de regen. Nog geen idee wat ik hier ga bezichtigen.
Ik schuil in de souvenirwinkeltjes in de lange winkelstraat langs het station. Het stadje ligt in een bergdal, in twee gespleten door een brede rivier die gulzig uit de bergen stroomt. De meeste mensen komen voor de onsen of warmwaterbronnen. Ik heb nog niet veel gestapt, dus heb ik ook geen nood aan een warmwaterbad. Op de mooie rode brug staar ik in de verte. Ik zou nu naar het landschap kijken dat mijn favoriete kunstenaar Hiroshige Utagawa geïnspireerd heeft voor zijn houtsneden. Mijn fantasie is vandaag niet groot genoeg.
Als ik besef dat ik hier van de ene non-attractie naar de andere aan het wandelen ben, beslis ik om op de bus naar Motohakone te springen. Het is wel nipt. Het is al kwart voor drie en de laatste bus terug is rond vijf uur. Als we door de bergen rijden, verdicht de mist. Aan het Ashi meer valt er natuurlijk geen glimp van de berg Fuji op te vangen. Ik moet mij tevredenstellen met een bezoek aan de tempel met de grote oranje toripoort in het meer. Om half vijf zit ik op de voorlaatste bus terug. Ook al zou het nu een ideaal moment zijn voor een verwarmende onsen, ik settel mij met takoyaki en sake in het barretje van mijn hostel.
Nikko stond al tweemaal op mijn reisplanning. Omdat de reis erheen een grote omweg was, zag ik er op het laatste nippertje telkens tegenop. Het handigst is om te reizen vanaf Tokyo. Derde keer, goede keer? Door een volzette trein kom ik later aan dan gepland. Normaal gezien trek ik na drie uur niet meer op pad. Dan verken ik de buurt wat, loop wat winkeltjes in en uit en zoek een leuk plaatsje om iets te drinken en eten. Deze keer staan mijn regenvoelsprieten alert. Nu miezert het, maar ik vrees morgen slechter weer. Ik trek op pad richting Toshogu schrijn dat op een dik half uur stappen van het station ligt. Onderweg passeer ik leuke souvenirwinkels die ik moet negeren. Het schrijn sluit rond vijf uur.
Het Toshogu schrijn ontgoochelt niet. Ik ontdek alle hoekjes en kantjes van de heiligdommen die omringd zijn door bomen die waarschijnlijk ooggetuige waren van de bouw van het schrijn. Het beschilderde houtsnijwerk en de vele laagjes schitterend bladgoud geven wat kleur aan deze grijze dag. Er zijn ook veel trappen. Ik weet niet meer of ik nat ben van de klamme regen of van het zweet.
Ik ga niet de dappere toerist uithangen, concludeer ik de volgende dag bij het ontbijt. De regen valt met bakken uit de hemel en ik ga niet op een opklaring zitten wachten. Het zou overmoedig zijn. De vroegevogeltoeristen zijn gewapend met paraplu’s. Ook al wou ik de winkeltjes nog doen, ik check uit en keer terug naar Tokyo. Daar moet ik geen schrijnen in bossen en watervallen bezoeken, en winkels hebben ze er genoeg. Onderweg staar ik naar weelderig groene rijstvelden die nu op hun mooist zijn. Eenden plonzen in waterkanalen. Een reiger is op zoek naar een malse kikker als tussendoortje. De regen is goed voor de natuur. Ik zal vandaag schuilen in shopping malls, de tempels van het kapitalisme, en tussendoor de zonnegoden aanroepen.
