Reisverhaal «Miho museum: moderne architectuur en sakura»
Sakura trip 2018
|
Japan
|
2 Reacties
05 April 2018
-
Laatste Aanpassing 11 Mei 2018
De bus schokt van de ene naar de andere kant. Hij rijdt nochtans niet snel. Ik hou me met een hand zo stevig mogelijk vast terwijl ik mij ontdoe van rugzak, sjaal en jasje. De airco staat nog niet aan. En dat in combinatie met een overvolle bus. En dat voor de komende vijftig minuten. Ik zucht en we zijn nog niets eens de bergen aan het in rijden. Ik realiseer me dat ik geen reisziektepilletjes op zak heb. Ik slik. Ik wist dat de busrit zo lang duurde. Ik wist dat het museum in de bergen lag. Soms lijkt er een grote kloof tussen mijn overmoed bij het plannen van mijn reis en mijn realiteitszin tijdens de uitvoering ervan. Ik bereidde voor met mijn rechterhersenhelft die niet leek verbonden te zijn met zijn linker wederhelft. Er was geen ontkomen aan, ik moest en zou naar het Miho museum gaan.
De museumcollectie bevat antieke stukken uit verschillende Aziatische regio's waarbij China goed vertegenwoordigd is. Maar er zijn ook oude stukken uit Griekenland, Egypte, Rome en het Midden-Oosten. De tijdelijke tentoonstelling belicht antieke nō-maskers. Nō is een klassiek Japans muzikaal drama dat sinds de veertiende eeuw wordt opgevoerd. Tijdens het nō-spel dragen de acteurs opvallende maskers. In nog geen half uurtje loop ik langs meer dan driehonderd uitgestalde traditionele maskers. Nō behoort duidelijk niet tot mijn culturele interessegebied.
Het is de architectuur van het museum dat me naar hier lokte.
De gebouwen zijn ontworpen door de Chinees-Amerikaanse architect I.M. Pei. Hij is een van de meest toonaangevende architecten van de twintigste eeuw. Als je zijn naam niet kent, dan ken je wel zijn glazen piramides op de binnenplaats van het Louvre. Bij het Miho museum zijn het de architectuur, de afgelegen locatie en de harmonie met de natuur die het geheel spectaculair maken. De architect noemde zijn ontwerp naar het fictieve Shangri-La, dat symbool staat voor een aards paradijs, geïsoleerd van de wereld.
Tachtig procent van het gebouw zit onder de grond om op te gaan in het natuurlijke landschap van bergen en bossen. Het museum was de droom van Mihoko Koyama, naar wie het ook vernoemd is. Ze ontmoette Pei in 1987 en startte in 1991 met de plannen voor het museum. In 1997 opende het Miho, toen Koyama zelf al 87 was. Ze is de stichter van de religieuze beweging Shinji Shumeikai en gelooft in het streven naar schoonheid door middel van kunst en waardering van de natuur. Bij het bouwen van architectonische meesterwerken op afgelegen locaties herstel je volgens haar overtuiging het evenwicht van de natuur. Natuurlijke landbouw speelt ook een belangrijke rol. In het museumrestaurant worden alleen biologisch geteelde ingrediënten gebruikt, vrij van additieven, kunstmest en chemicaliën.
En dan is er het samenspel met de kersenbloesems.
De entree is adembenemend. Aan beide zijden van de toegangsweg hangen de bloesems van weeping cherry trees voorovergebogen om je naar de tunnel te begeleiden. Als je door de koele aluminium tunnelboog loopt, heb je geen idee wat je aan de andere kant van de berg te wachten staat. Als de strakke staalkabels van de hangbrug verschijnen, loop je recht op het museumgebouw af. Links en rechts de groene vallei, zo ver je kan kijken bossen. Het schuin aflopende glazen dak valt op en gaat tegelijk op in zijn natuurlijk decor. Binnenin valt de warmte van de zandbeige kalkstenen op. Door welk vensterraam je ook kijkt, je wordt de natuur ingezogen.
Ik bejubel het feit dat mijn rationeel denkvermogen niet werkte bij het uitzoeken van deze trip. De tocht naar het museum is niet echt een kleine onderneming. Ik doe er langer over dan de tijd die ik in het museum besteed. Het prijskaartje is ook niet min, en dan reken ik er mijn lunch en prullaria uit de museumshop nog niet bij. En toch is dit bovenal een wonderlijke ervaring. Op de terugtocht door de tunnel word ik overweldigd door de roze weerspiegeling, alsof ik een droom binnenwandel. In het sakuraseizoen valt het Miho museum onder de categorie 'niet te missen', om het even welke tentoonstelling hier exposeert.
Kort na de middag schuif ik in het rijtje voor de busrit terug naar Ishiyama. Ik heb in een zijzakje een plat geknepen pilletje voor de maag gevonden. Ik hou het voor de zekerheid in de aanslag.
Praktische informatie
Miho Museum, 300 Momodani; Tashiro Shigaraki Koka; Shiga, http://www.miho.or.jp/en/, 1100yen, €9 - vanaf Kyoto station met JR Special Rapid (richting Kusatsu, Nagahama) of JR Biwako Line (richting Yasu, Maibara) naar Ishiyama - 240yen, €2, een kwartiertje. Vanaf Ishiyama neem je de Teisan bus naar het Miho museum. Deze rijdt om het uur vanaf 9u10 tot 13u10 - in het weekend extra bussen. Een enkele rit kost 820yen, €6,5 en duurt vijftig minuten. Laatste bus terug om 17u14 (http://www.miho.or.jp/en/access/)
Bovenaanzicht, foto website Miho Museum
Google
Fotoalbums van locatie «Miho Museum»
