Reisverhaal «De roze aantrekkingskracht van Ueno»

Ten days in Tokyo 2017 | Japan | 0 Reacties 05 April 2017 - Laatste Aanpassing 01 Mei 2017

Er zijn topmusea en behoorlijk wat tempels en schrijnen. Er is zelfs een zoo. Als je het Uenopark links laat liggen tijdens een bezoek aan Tokyo, heb je ongelijk. In het sakura-seizoen krijgt het park extraroze aantrekkingskracht, maar kan je wel over de koppen lopen. Het contrast met zomer 2015 kan in veel opzichten niet groter zijn.

***

De weg lijkt een stuk korter. In mijn herinnering slof ik naar Ueno. Een temperatuur die flirtte met 40 graden en een hoge vochtigheid zaten daar vermoedelijk voor iets tussen. Nu dartel ik als een jong veulen dat niet snel genoeg in het groen kan zijn. De ochtendzon piept tussen de kerselaars als ik in het park arriveer. De picknicklakens liggen er nog van de vorige avond. Die plaatsjes zijn ook al voor de komende feestjes gereserveerd. Een paar late feestvierders wagen zich aan tai chi. Op één been blijven staan, lukt amper. Hun armbewegingen zijn houterig. Het stevige drankgebruik had voor meer overlast kunnen zorgen, maar alles is netjes opgeruimd.

Daar sta ik met mijn blik naar boven gericht. Een roze cellofaan schuift voor mijn netvlies. Lichtroze bloesem tegen de ochtendblauwe lucht. De sakura brengt mij opnieuw in vervoering. De dikke, donkere stammen en takken van de Japanse kerselaars verraden een zekere ouderdom. Hier leven de bomen tussen tempels en schrijnen. De sakura geeft kleur aan oudgrijze stoepa's en poorten. Het zachtroze contrasteert met het felle rood van de benten-do tempel of het blinkende goud van het Toshogu schrijn. Nog voor de middagzon hoog aan de hemel staat, barst het park van het volk. Met uitzondering van de belangrijkste musea en schrijnen herken ik het park nauwelijks.

Waar ik vorige keer roze lotusbloemen in hun kolossale, kelkvormige bladeren zag zo ver als ik kon kijken, zie ik nu het kabbelende wateroppervlak. In het midden drijft een veld van verdroogde rietstengels. Langs de waterkant dobberen verdorde zaaddozen. Het is onvoorstelbaar dat ergens lotuswortels zitten te wachten op de tropische hitte om daarna met hun donkergroene bladeren de Shinobazu vijver terug te overwoekeren. Ieder op zijn beurt. Zo kan nu de kersenbloesem schitteren. De kerselaars omzomen zij aan zij, met verstrengelde armen de oevers van de vijver. Alhoewel de kriskras door elkaar varende, knalroze pedalozwanen de echte aandachtshoeren zijn.

Op mijn programma staan het National Museum of Western Art en het Tokyo Metropolitan Art Museum. Als ik tijd over heb of als de regengoden meermaals toeslaan, wil ik graag het National Museum opnieuw bezoeken. Want als je maar tijd hebt voor één museum, moet het beslist dat zijn. Ik twijfel even. Ook voor de tuinen achter het museumgebouw moet je entree betalen. Niet dat het zo duur is. Niet dat ik al sakura-verzadigd ben. Maar eerst wil ik de waterlelies van Monet zien. Ook daar raak ik niet op uitgekeken.

***

Ik kan niet anders dan me afvragen hoe de kleuren van Ueno er in de herfst uitzien. En of Ueno onder een sneeuwlaagje mij ook kan ontroeren. Euh... wordt vervolgd.

Praktische informatie

- Tokyo National Museum, 620 yen (€5,5)

- National Museum of Western Art, permanente collectie is gratis elke tweede en vierde zaterdag van de maand, 430 yen (€4)

- Tokyo Metropolitan Art Museum, mix van tijdelijke tentoonstellingen, entree afhankelijk van welke tentoonstellingen je bezoekt