Reisverhaal «De ontdekking van Kanazawa»
Japan 2015
|
Japan
|
2 Reacties
24 Juli 2015
-
Laatste Aanpassing 09 September 2015
"Ik kom zeker terug", antwoord ik zonder overdrijven op de vraag van de journalist of Kanazawa mij bevalt. Een lokaal lifestyleblad heeft via het guesthouse Pongyi een aantal interviewgewillige toeristen gevonden, met als setting Hanabi, of het vuurwerk. De liefde voor vuurwerk is er bij Japanners ingebakken. De journalist is ook geïnteresseerd in mijn voorliefde en hoe het zit in België. Ik loof het grootse spektakel hier en minimaliseer het bestaan ervan in België. Eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee hoe een vuurwerk er bij ons uitziet, en of het veel volk lokt. Ik hou het maar bij wat de journalist verwacht. Dat zijn vuurwerk in zijn stad het meest fantastische is dat deze toeriste al gezien heeft.
Kanazawa heeft het!
Bezoek Kanazawa als een daguitstap vanuit Kyoto, lees ik op een website. Diep verontwaardigd gil ik: "Zijn ze gek?" Het is toch niet omdat er sinds kort een rechtstreekse verbinding is tussen Kyoto en Kanazawa dat je er meteen een dagtrip moet van maken. Eerst en vooral duurt de heenrit meer dan twee uur. Dat valt natuurlijk best mee voor een afstand van 270 kilometer. Maar toch.
Of ben ik gek?
Ik voel de vibe meteen als ik het station uit wandel. Is het de brede lach om mijn lippen die zoveel vriendelijkheid uitlokt of zijn de mensen in Kanazawa gewoon zo hartelijk? Je moet gek zijn om hier geen paar nachtjes te blijven. Ik loop op wolkjes. Dat ik eerst een nachtje in een hotel verblijf, speelt wel een rol. Daarna ga ik onverbiddelijk terug naar de slaapzaal! Dat het heerlijk heet is, is ook niet onbelangrijk.
Versmarkten bij tropische temperaturen hebben vaak een geurtje. Niet de Omi-cho markt waar vis en zeevruchten de hoofdrol spelen. De markt dateert uit de 18de eeuw en ondersteunt al eeuwen de gastronomie in Kanazawa. Oesters in verschillende formaten, krabben zo groot dat je er een groot gezin kan mee eten geven, schelpen die ik op het strand gretig zou oprapen... Liefhebbers van rauwe vis zijn hier aan het goede adres. Ik ontdek hier mijn nieuwe lievelingsgerecht. Kaisen don is een soort ontmantelde nigiri. Op een kom rijst schikken ze verschillende soorten rauwe vis, met wasabi, ingelegde gember en wat snippers nori.
Ja, er is een kasteel. Betalen om het kasteel te bezoeken doe ik niet. Ik spendeer mijn 300 yen liever aan een heerlijk dampende koffie. De witte façade contrasteert fel met de heldergroene grasperken die in oppervlakte veel uitgestrekter zijn dan het Kenroku-en, de tuin die er naast ligt - één van de drie belangrijkste en mooiste tuinen van Japan. Daarvoor betaal ik met plezier de toegangsprijs. Het zonnekloppertje in mij geniet ook van een portie schaduw.
Kanazawa betekent letterlijk moeras van goud. Een legende vertelt dat de boer Imahori Tagoro ooit naar aardappelen aan het graven was toen er plots vlokken van goud kwamen aangespoeld. De vervaardiging van bladgoud startte in de 16de eeuw. Kanazawa was verantwoordelijk voor 99% van de productie. In het Kanazawa Yasue Gold Leaf Museum aanschouw ik het creatieproces van het flinterdunne velletje. Ik wil bladgoud! In mijn verbeelding ben ik een creatieve ziel, in realiteit zal het pakketje maanden- of jarenlang in mijn kast liggen of zal ik er toch mee aan de slag gaan en de ultrafijne blaadjes onmiddellijk verprutsen. Maar ik heb ze!
"You can call me Lady Baba", zegt de eigenares van Kaikaro, een van de oude geishahuizen dat te bezichtigen is in de Chaya wijk, "but don't mistake with Lady Gaga." Ze lacht er zelf heel hartelijk om. Ze vertelt openlijk over het leven achter de schermen, hoe haar jonge geisha's de mannelijke klanten entertainen met muziek en dans, én gesprekken, hoe er teveel gedronken wordt en hoe de mannen langs de achterdeur kunnen wegglippen. Lady Baba is zeer gedistingeerd, maar haar ogen fonkelen ondeugend.
Libellespotten, arendspotten... het zijn allemaal vertragingen op mijn route. Het is al een stuk in de namiddag als ik het 21st Century Museum of Contemporary Art bereik. Eindelijk. Verkoeling. Maar vooral: wat een museum. Het gebouw zou je vanuit de lucht moeten kunnen bekijken om de verschillende structuren te zien. En om hem te zien blinken. Hij staat ook op het SMAK in Gent, maar de bronzen De man die de wolken meet van Jan Fabre past hier wonderwel boven de witte buitenmuren. Tegen de staalblauwe, wolkenloze lucht staat hij er werkloos bij.
Doodop van de hitte strompel ik terug naar mijn guesthouse. Een frisse douche kikkert me terug op om nog deel te nemen aan de avondactiviteit. In een schooltje om de hoek is er Bon dance. Bon is een Japans-Boeddhistische traditie om de geesten van de voorouders te eren. Op vriendelijk verzoek van een oud dametje dans ik mee in de ronde. Ik probeer krampachtig de armbewegingen na te bootsen. Ja, tot ieders hilariteit.
***
Kanazawa verlaten, voelde als vertrekken uit Japan. Ook al wist ik toen niet wat er nog kwam. Bij het surfen op internet ontdek ik dat Gent sinds 1971 een zusterstad is van Kanazawa. Het was dat wat ik voelde.
Fotoalbums van locatie «Kanazawa»
