Reisverhaal «Venetië, liefde op het tweede gezicht»
De hopelijk misschien naar Parijs en Italië-reis
|
Italië
|
2 Reacties
03 Augustus 2021
-
Laatste Aanpassing 22 November 2021
De entree met de trein is imposant. Omringd door zee rijden we over de drie kilometerslange brug Venetië binnen. De vroege middagzon laat sterretjes fonkelen op de blauwe waterplas. Als ik het station Santa Lucia buiten stap, glinstert de zon op het Canal Grande dat in de ene richting terug naar zee stroomt en langs de andere kant dwars door de stad kronkelt. Ik kies richting stad.
De aantrekkingskracht van het kanaal is groot, maar niet groot genoeg om mij te buigen over het ticketsysteem en de vaarroutes van de veerboten. Ik wil de stadstenen eerst voelen en ga de twee kilometer tot aan mijn hotel te voet. Op de hoge stenen boogbrug over het Canal Grande brandt de zon en snijdt mijn rugzak in mijn schouders, maar vertraag ik toch even om naar de gigantische, groene koepel van de kerk San Simeone Piccolo te kijken. Terwijl de routenavigatie op mijn smartphone al mijn concentratie vergt, probeer ik ook al een aantal foto’s te nemen. Daarna volg ik blindelings mijn gps die mij door verborgen straatjes leidt. Soms zijn de steegjes tussen de hoge gebouwen zo smal dat ik eerst kijk of er geen tegenliggers zijn. Zeker met mijn brede rugzak is het soms manoeuvreren.
Aan de Rialtobrug zie ik het heel even niet meer zitten, ook al zet ik de laatste vierhonderd meter richting hotel in. De eerste hoge brug stapte ik nog gezwind over. Nu heb ik het gevoel dat ik deze boogbrug overkruip. Het liefst zou ik alle toeristen die slenteren of poseren voor een foto van de brug willen duwen om plaats te maken voor de zich voortslepende rugzaktoerist. Waar de straten terug iets breder worden, en er meer en meer winkels en restaurants zijn, worden ze opnieuw krap door de hordes toeristen. Als dit minder toerisme is dan voor corona, wil ik niet weten wat de normale drukte is. De gondeliers zien in mij geen potentiële klant en laten mij met rust. Ik zet mijn verstand op nul en stap onverstoord straatjes met honderden winkeltjes door, brugjes op en af tot aan de deur van mijn hotel.
Ik weet niet waar eerst kijken als ik mijn hotelkamer in Venetiaanse stijl betreed. Het crèmekleurige behangpapier met groot motief oogt luxueus. Het houten, gewelfde hoofdeinde van het bed is mooi uitgesneden en beschilderd met een bloemmotief. De andere meubelen zijn in dezelfde romantische stijl. Alleen het tapijt en de bloemengordijnen maken het bombastisch. Boven het voeteneinde van het bed hangt een gigantische luster. Gelukkig bungelt hij niet boven mijn hoofd. Voor ik even relax, haal ik het gebloemde bovenlaken van het bed. Het witte bedlinnen geeft al wat meer gemoedsrust. Nadat ik het stadsplan bestudeerd heb, hervat ik de moed en beslis om naar de buitenste oevers van de stad te wandelen. Op goed geluk. De kleien straten vol volk geven me een gevangen gevoel. Ik wil de weidsheid van de zee zien.
Het lijkt een wereld van verschil, op de kaart lijkt het redelijk ver, in werkelijkheid ben ik nog maar een kwartiertje van mijn hotel verwijderd. Waar de gondeliers niet meer varen, de kades breder zijn en ik alleen nog maar een reiger tegenkom die uitrust op een dobberende sloep, daar leer ik van Venetië genieten. Aan de buitenste rand wandel ik zo dicht bij de kade dat ik de zee kan voelen. In de wijk Cannaregio, het zestiende-eeuwse joodse getto, loop ik over bruggetjes langs alternatieve winkeltjes, gezellige bars en restaurantjes. Dit is de goede plaats om mijn eerste ijsje te eten. De twee bollen pistache tellen zeker voor drie. Ik ontdek in een zijstraatje ook een wijnbar en beslis meteen om de avond in te zetten met een heerlijk glas en een knabbeltje.
Op de terugweg naar mijn hotel ben niet alleen ik verdwaald, ook de gps is het noorden kwijt. Een kwartier lang dool ik rond in de claustrofobisch drukke straatjes. Elke keer kom ik op het zelfde en dus verkeerde punt uit. Ik besef dat ik in deze wirwar van straatjes een paar aanknopingspunten moet onthouden om ook zonder straalverbinding mijn weg terug te vinden. Omdat ik Venetië niet kende, zocht ik een hotel tussen Rialto en San Marco. Dat zal mij geen tweede keer overkomen.
Voor highlights zoals het Doge-paleis ben ik te laat om te reserveren. Op zich vind ik dat niet zo erg. Zo heb ik ook meer tijd om weg van de drukte Venetië te bezichtigen. Ik trek richting Castello waar je aan de Biennale wel nog kan aanschuiven voor een ticket. Misschien zit de stevige toegangsprijs er voor iets tussen. Bij de aankondiging dat er een paar paviljoenen gesloten zijn, reageer ik eerst teleurgesteld. Na twee uur paviljoen in, uit ben ik opgelucht dat ik ze niet allemaal hoef af te vinken. How will we live together?, het onderwerp van deze internationale architectuurtentoonstelling, is brandend actueel. In deze editie tonen ze hoe we in de toekomst ondanks economische en politieke breuklijnen toch goed kunnen samenleven. Het Belgisch paviljoen, is het oudste en staat al van 1907 in de Giardini Del Biennale. De Scandinavische paviljoens genieten mijn voorkeur. In het Deens paviljoen is de boodschap dat al het leven afhankelijk is van water visueel en tastbaar gemaakt. Water van het dak wordt opgevangen en stroomt door het paviljoen. Van dat gerecycleerde water bieden ze ook een kopje thee aan.
Wanneer ik de tuin buiten strompel, denk ik dat ik slechts een paar paviljoenen niet heb gezien. Op de website stel ik vast dat ik bijna de helft niet bezocht heb. De boodschap voor de volgende keer is dat ik er een dag moet voor uittrekken en ter plaatse picknicken. Elk jaar wisselt de klemtoon tussen architectuur en kunst. Ik zou de Biennale Arte ook wel eens willen bezoeken. Mijn dosis kunst ga ik opsnuiven in het Peggy Guggenheim museum met een uitmuntende privécollectie met onder andere Magritte, Rothko en Miró. De kilometers kruipen in mijn benen. Het is al te laat om wijk Dorsoduro rond het museum nog te verkennen en om de oversteek naar Giudecca te maken. Ik keer terug naar de drukte rond San Marco.
Het dagelijkse leven op het water fascineert me. Niet alleen passeren politie- en ziekenboten op het kanaal, ook de begrafenisondernemer voert zijn job uit vanop het water. Ik sla gade hoe de bouwfirma of leverancier van een wasmachine zijn werk op het water uitvoert. Ook lopen overal koeriers rond, bruggetje op en af, soms al even verdwaald als ik, op zoek naar het juiste adres. De vuilnisophalers hebben speciale karretjes die ze gemakkelijk de trappen kunnen op- en afduwen. Als de kar vol is, droppen ze alles op de vuilnisboot en kunnen ze weer verder op ronde.
De enige overtocht die ik wel maak, is naar Murano. In een ver verleden kocht ik kralen van Muranoglas om kettingen van te maken. Intussen liggen die in een juwelenkistje te wachten tot ze terug hip worden. Door het brandrisico werden in 1291 alle glasblazers uit Venetië gedwongen om te verhuizen naar Murano. Men had ook een immense schrik dat ze de geheimen van de glasblaaskunst niet zouden kunnen bewaren. Daardoor leefden de glasblazers bijna als gevangenen op het eiland. Omdat ik weet dat ik, nu ik zelf op Murano ben, niet aan het glas zal kunnen weerstaan, laat ik de toeristische shops eerst links liggen en wandel rond het eiland tot ik geen mens, of geen glaswinkel, meer tegenkom. Toch kan ik het eiland niet verlaten zonder op zoek te gaan naar een paar leuke ringen, glaskralen…. De buit is groot, pas rond vier uur keer ik terug naar Venetië. Ik zet de laatste avond in en ga voor een vroeg aperitief in de wijnbar waar ik na drie avonden al vaste klant ben.
Hoe veel ik ook over Venetië al gezien had in romantische films of documentaires, toch had ik geen concrete voorstelling bij de stad. Naar mijn aanvoelen waren er al terug veel toeristen, maar ik kan moeilijk vergelijken. Ik kan me niet inbeelden dat er hier gigantische cruiseschepen aanmeren. Voor wie moeten die eigenlijk terugkeren? Ik hoop, nu ik van Venetië ben gaan houden, dat ik de volgende keer niet ontgoocheld zal zijn als de stad teruggekeerd is naar het massatoeristische tijdperk.
