Reisverhaal «Pootjebaden in het Gardameer»

De hopelijk misschien naar Parijs en Italië-reis | Italië | 2 Reacties 31 Juli 2021 - Laatste Aanpassing 06 November 2021

Van het station Peschiera del Garda wandel ik via de Porta Verona, een oude stadspoort in de omwallingen, via de kleine haven naar het Gardameer. Ik loop aan het meest zuidelijke tipje van het meer dat bijna driehonderdzeventig vierkante kilometer groot is. Het stadje is niet veel meer dan een toeristendorp met souvenirwinkeltjes en restaurantjes. Daarvoor ben ik niet gekomen. Op goed geluk volg ik een wandelpad onder de pijnbomen, met aan mijn rechterzijde de uitgestrekte watervlakte van het meer. Geen idee hoe ver ik geraak. Ik heb geen doel en geen plan.

. 

Het azuurblauwe water kabbelt zachtjes. Ik wil erin springen. Aan de einder, onder een dik wit schapenwolkendek, duiken de bergen op. Niet meer dan een zacht golvend lijntje. Het is de grote wateroppervlakte die de volle aandacht trekt. Ik heb geen zwemkleding bij. Aan een klein keienstrand verschijnen ook de eerste strandtoeristen, volledig uitgedost met ligzetels, luchtkussens en andere strandattributen. De zonnekloppers met enkel een strandlaken zijn moedig. Wanneer ik met mijn blote voeten tot aan het water over de kleine keitjes stap, voelt het eerder als een kwelling dan als een massage. Het frisse water verkoelt en verzacht mijn voeten. 

 

 

    

Op het punt dat het wandelpad aan het meer ten einde loopt en ik een drukke weg moet volgen, staak ik mijn wandeling. De oneindigheid van het meer zal ik fysiek niet ervaren. Na vijf kilometer moet ik op mijn voetstappen terugkeren. Tijdens de heentocht deed ik al prospectie voor het ideale lunchadresje. De klanten die voor mij aanschuiven, willen allemaal in de overdekte terrasruimte zitten. Ik kan hen geen ongelijk geven. De wolken die zo juist nog lieflijk als schapenwol waren, zijn nu donker en grimmig. Er is binnen alleen nog plaats zonder uitzicht. Ik kies overmoedig een plaatsje op het terras met zicht op het meer. Bij elke hap en slok die ik neem, rukt de wind meer aan. Alsof er geen dreiging is, draai ik de verse pasta traag, maar behendig rond mijn vork. Wanneer ik de rekening vraag, valt de eerste druppel. 

  

Als mijn tempo op de heentocht hoog lag, lijk ik nu de snelwandelaar van het Gardameer. Het contrast is groot met de strandtoeristen die traagjes hun spullen inpakken. De kinderen blijven uitgelaten in het meer plonzen. De hemelsluizen gaan open voor ik terug in het station geraak. Het gaat zo snel en hevig dat ik zelfs niet de tijd heb om mijn regenjasje aan te trekken. Doorweekt stap ik de trein op, terug naar Verona. 

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Verona»

Foodromance in Verona (96)

31 Juli 2021 | De hopelijk misschien naar Parijs en Italië-reis | Italië | Laatste Aanpassing 13 Oktober 2021

  • San Zeno Maggiore

 

Plaats een Reactie

Anneleen Grappig, want voor mij compleet nieuw. Geplaatst op 06 November 2021
Mojo Leuk! Een en al herkenning. Geplaatst op 06 November 2021

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking