Reisverhaal «De schittering van mozaïekjes in Ravenna»
De hopelijk misschien naar Parijs en Italië-reis
|
Italië
|
2 Reacties
06 Augustus 2021
-
Laatste Aanpassing 07 December 2021
Het enige wat ik nu mis is een zwembad, een vijver, het mocht zelfs een poel zijn, verzucht ik terwijl ik me neervlij op een ligbed in de kleine, groene oase van mijn hotel. Drie nachten blijf ik in Ravenna. Wat voor een ministadje lang is. Tijdens de zoektocht naar een lunchadres maande ik mezelf constant aan om nog niet te veel rond te kijken, nog geen foto’s te maken. Ik liep het risico om alles al gezien te hebben. Nu ik in lig- en leesmodus geraakt ben, besef ik dat een rustmoment welgekomen is op een reis die een aaneenschakeling van citytrips is. Dit hotel met tuin voelt als een schat te midden van de stad.
Lezen, luieren, iets eten, niets moest en toch kon ik gisterenavond mijn dadendrang niet bedwingen. Ik reserveerde drie musea met bezoektijden verspreid over een hele dag. Ik ben onderweg naar mijn eerste museum terwijl de stad nog aan het ontwaken is. Toeristen zitten nog aan het ontbijt, pendelaars haasten zich naar de bus of de trein, de winkels zijn nog gesloten. Voor de deuren opengaan, sta ik al om mijn as te draaien aan het MAR, Museo d’Arte della città di Ravenna. Iets na negen uur word ik binnengelaten. De vrouw aan de balie is zenuwachtig in de weer met de scanner. Het is de eerste dag dat het vaccinatiebewijs moet gescand worden. Mijn QR-code blijkt onleesbaar. Ze leest de gegevens van mijn smartphone af en laat me binnen.
Het museum is ondergebracht in een voormalig zestiende-eeuws klooster met monumentale allures en paalt aan de Basilica di Santa Maria in Porto zodat het lijkt alsof de kerktoren bij het klooster hoort. De voorgevel van het MAR is statig en strak. Binnen is er een vierkante gaanderij rond een binnentuin met twee verdiepingen boogramen en zuilen. Als enige bezoeker tussen wat indommelende suppoosten lijkt het mij hier vrij safe. En ook echt lang blijf ik hier niet rondhangen. Van de schilderijen uit de grote collectie met iconen en religieuze taferelen spreekt niet een mij in het bijzonder aan. Gelukkig maakt een kleine zaal moderne en hedendaagse kunst mijn bezoek goed. Zo zie ik mijn eerste Banksy en een paar mooie popartwerken.
Aan de achterkant van de galerij loop ik via een vijfdeurs smeedijzeren sierhekken met verfijnde krulmotieven de ochtendzon tegemoet en recht een openbare tuin in waar wandelaars en joggers hun dag opstarten. Je hebt vanaf hier ook mooi uitzicht op de achtergevel van het klooster, de toren en apsis van de basiliek. Dat ik na een half uurtje en ruim voor tien uur terug op straat sta, zorgt voor een koerswijziging. Mijn volgende reservatie is pas om elf uur en op tien minuten wandelen. Ik heb tijd voor een tussenstop.
Zijn het de palmbomen voor de basiliek die me verleiden? Of is het de smalle, ronde, zeven verdieping hoge toren die een beetje onhandig naast de basiliek staat die me aantrekt? Tijdens het aanschuiven aan de ticketbalie download ik de juiste GreenPass app. Op het moment dat ik mij afvraag waarom een ticketje kopen zo oneindig lang kan duren, is het mijn beurt. De dame legt uit dat het ticket ook toegang verleent tot vijf andere bezienswaardigheden in de stad. Er is alleen een maar. In deze coronatijden moeten alle tijdsloten op voorhand gereserveerd worden. Ik zucht en leg uit dat ik nog twee andere reservaties heb wat het allemaal nog bemoeilijkt. Dat is buiten de gedrevenheid van de loketbediende gerekend. Ze begint een volledige planning en route uit te stippelen op een kaartje. Nu begrijp ik waarom het bij de twee heren voor mij zo lang duurde. De rij achter mij is intussen al een heel stuk langer geworden. Zo wordt een dagje kalm aan in Ravenna een uitgekiende route die ergens rond half zeven zal eindigen. De zeven stops liggen op een tiental minuutjes wandelen van elkaar. Echt moe zal ik niet worden. Ik moet er alleen mijn hoofd bij houden om overal op het juiste moment te arriveren.
In de zesde-eeuwse Basilica di Sant’Apollinare Nuovo trekt de schittering van de miljoenen steentjes meteen mijn blik naar de nok en de zijwanden boven de bogen. Ik zie langs beide kanten heiligen in processietochten, met offerandes in de hand. Er zijn galeien en een soort van tempelgebouwen met zuilengalerijen en opgeknoopte gordijnen. Wat er uitgebeeld staat, doet er voor mij niet veel toe. Het is vooral de manier waarop de schittering van de mozaïeksteentjes de taferelen een extra dimensie geeft. Ik ben fan van het goud in combinatie met de blauwgroene tinten.
De weinige tijd die ik nog overhad, spendeerde ik iets te lang in de museumshop waardoor ik maar net op tijd in het TAMO arriveer. Het valt me op dat ze niet al te nauw naar het uur kijken. Het museum ligt in de San Nicolò kerk waar een route is uitgestippeld langs oude en hedendaagse mozaïeken. Zo krijg ik iets meer inzicht in de verschillende technieken en artistieke stijlen. De grote mozaïekvloeren die dateren uit de Romeinse tijd spreken het meest tot de verbeelding. Hierna ga ik naar het Domus dei Tappetti di Pietra waar in een Byzantijns paleis drie meter onder straatniveau vloermozaïeken liggen. Ook al steken de steentjes niet tegen, blijf ik nergens lang hangen. Na dit museum zet ik, met voldoende tussenstops om te eten en te verpozen, mijn mozaïektocht de hele dag verder.
Onderweg naar de Piazza San Francesco besef ik dat ik in deze straatjes zeker al tien keer gepasseerd ben. In een oud paleis, naast de Basilica di San Francesco, wandel ik via een binnentuin met een bloemvormige fontein een toren binnen waar de Rasponi crypte is. Uiteraard is de reden van bezoek ook hier mozaïek. Het vloermozaïek is versierd met bloem- en plantmotieven, maar ik spot ook een vogel tussen de beige, poederroze en bruine steentjes. Wanneer ik de trappen naast de toren opwandel, kom ik in een soort daktuin die me verrast met een prachtig zicht op de imposante, vierkante toren van de basiliek en op booggewelven en bloemmotieven die getuigen van een lange geschiedenis.
In 1321 vond in deze Basilica di San Francesco de begrafenis van Dante plaats; naast de kerk staat zijn graf. Het doet me niets. Om mij geen cultuurbarbaar te voelen, ga ik toch binnen een kijkje nemen. Heel toevallig, omdat een paar andere toeristen vooraan een trapje voor het altaar afdalen en ergens binnenkijken, ontdek ik de crypte. Van de mozaïekvloer blijft niet veel meer over. Wat wel speciaal is, is dat de vloer onder water staat en dat er knaloranje goudvissen in rondzwemmen. Er liggen ook geldmunten in. Afhankelijk van de regenval en het zeeniveau varieert de hoogte van het water. En dan valt het licht in de nis uit. Ik staar alleen nog in een donker gat. Mijn voorgangers hadden een euro in de collectebus gestopt waardoor het licht aanging. De volgende euro zal voor de toeristen zijn die na mij komen.
Dan is het tijd voor de Basilica di San Vitale die vlak bij mijn hotel ligt en waar ik ook al ontelbaar keer voorbij wandelde. Eerst en vooral trekken de gigantische hoge pijnbomen met hun groene paraplukruinen mijn aandacht. Ook de buitenkant is impressionant door de achthoekige vorm die in drie verdiepingen naar boven toe smaller wordt en de grote bogen die als steunberen de kerk lijken recht te houden. Ook al ziet ze er wel wat scheef uit. Binnen weet ik niet waar eerst kijken. Naar de hoogste nok met bombastische schilderingen, de marmeren zuilen of naar de zijmuren en de gewelven vol taferelen in goudblinkende steentjes. Iedereen loopt met zijn blik naar boven gericht. Wanneer ik gekeken heb tot ik pijn in mijn nek heb, valt mijn oog op de vloer met gigantische mozaïekbloemen in zachte kleuren.
Naast de basiliek staat het Mausoleo di Galla Placidia. Ik weet niet goed wat te verwachten als ik het rode bakstenen gebouwtje binnen ga. Er staan drie graftombes tegen de marmeren muren. De zone erboven is geheel bedekt met mozaïeksteentjes met allerlei figuren tegen een achtergrond in prachtige tinten blauw. Hoe langer je in de koepel kijkt, hoe dieper hij lijkt te worden. Alsof ik meegezogen word in een indigoblauwe sterrenhemel.
Zo gaat het er ook aan toe in het Battistero Neoniano, maar het kan het mausoleum niet evenaren in schittering. Ik sluit mijn bezoekronde af in het Museo e Cappella Arcivescovile waar het belangrijkste stuk een stoel in ivoor is. Binnen in het museum zit ook een kapel verborgen waar de mozaïeken natuurlijk weer de hoofdrol spelen. Ik keer mozaïekverzadigd terug naar mijn hotel. Van de schittering van de zon in de tuin zal ik niet veel meer zien vandaag.
