Reisverhaal «Instagram posts Indonesië: Munduk»
Indonesië en Singapore 2018
|
Indonesië
|
0 Reacties
27 Juli 2018
-
Laatste Aanpassing 14 Augustus 2018
25 juli: Room with a view in Munduk. Ik adem hier de ene wauw na de andere uit. Dit is de hemel op aarde. Ik hoef alleen te zitten en te kijken. Te staren. Bergtoppen in de donkere wolken, rijstvelden tegen de heuvels, de rode leisteendaken van het dorp. Zwaluwen scheren voorbij. Elk huisje heeft zijn tempeltje. De goden worden gunstig gestemd met offerandes. De geur van kruidnagel die aan het drogen is. Een koffietje op het terras. Zucht. Zalig.
26 juli: De natuur is de supermarkt. Wandelen langs rijstvelden, kruidnagel- en koffieplantages. Met een boodschappenlijstje: cacao, nootmuskaat en macadamia. Hibiscus, gemberbloem en citroengras. Jackfruit, papaja en ananas. Suikerriet, bananen en kokosnoten. Doe er nog wat lente-uitjes bij. Einddoel: watervallen. Vijfhonderd treden om water te zien vallen. Ik kan niet zo goed in het hoofd van de natuurmens kruipen. Ik sloof me uit om vijf minuten naar een waterval te kijken. Als er nu een tempel zou staan die je een uurtje kan bezoeken. Dan mogen er nog vijfhonderd treden bij. Ik overdrijf. De laatste kilometer klimmen was dodelijk. Met een boodschappenmand vol gedroogde kruiden keer ik tevreden terug.
27 juli: In een kleine tempel langs de hoofdweg sla ik een hindoeïstische ceremonie gade. Ter ere van de volle maan. Met kleurrijke offerandes en allerlei zegeningen waar ik niets van begrijp. Alleszins, de goden worden gunstig gestemd. Onderweg naar Ubud stop ik in de tempel Pura Ulun Danu Bratan. Eindelijk. Een tempel om te bezichtigen. Sprookjesachtig gelegen aan een meer. De mistige wolken zweven boven de bergen. Maar. Een grote maar. Aan het publiek te zien, in strandshorts en op teenslippers, op de foto's meer aandacht voor zichzelf dan voor de tempel, besef ik dat ik onderweg weg naar een soort toerisme dat niet goed bij me past. Nog even zen voor ik in Ubud aankom.
