Reisverhaal «Wie zoekt, vindt niet altijd»
De hopelijk misschien naar Parijs en Italië-reis
|
Frankrijk
|
0 Reacties
26 Juli 2021
-
Laatste Aanpassing 29 Juli 2021
Ik heb haar niet gezien. Niet dat ik speciaal voor haar gekomen ben. Maar toch. Het voelt eerder als een mislukking, dan een gemis. Ook al is er meer dan genoeg volk in het Louvre, de toeristenstroom richting Mona Lisa ontbreekt. En wegwijzers zijn er ook al niet. Ik geef toe, ik heb het niet aan een museumsuppoost gevraagd. Ik wou niet.
Het Louvre is te groot en frustreert van het begin tot het einde. Het plan lijkt eenvoudig en zonder enige argwaan, vol goede moed, start ik bij de Griekse en Romeinse oudheid. Elk stuk goed bekijken, bordjes lezen. Na een half uur besef ik dat het sneller vooruit moet gaan. Ik focus op de gigantische beelden uit de Egyptische en Assyrische kunst. In de vitrinekasten kies ik slechts één beeldje of artefact uit dat ik nader bekijk. Ik geef toe dat ik niet van plan ben om meer dan twee uur te blijven. Ik begin rond te lopen als een kip zonder kop. Want misschien moet ik toch ook maar even de Mona Lisa zien. Al is het maar een glimp opvangen van haar schalkse blik. Daar loopt het volledig mis.
Ik druip af. Het is niet dat ik niet gezocht heb. De app van mijn smartphone geeft aan dat ik vijfentwintig verdiepingen gedaan heb. De kilometers van gisteren hangen nog in mijn benen. Telkens ik voor een lange trap naar boven sta, trillen de spieren in mijn bovenbenen. En wanneer ik plots alleen naar beneden kan wegens coronaveilige wandelrichtingen, vrees ik al de terugtocht naar boven. Maar ik vind de Mona Lisa niet. Niet omdat het zo een klein schilderij is. Ik vind de hele sectie niet. Pas bij het naar buiten gaan van het Louvre ontdek ik dat de drie verschillende vleugels niet vlekkeloos in elkaar overlopen.
Het Louvre is niet op mijn lijf geschreven. Het enige wat ik kan schrijven is dat ik er voor het eerst in mijn leven en na al meerdere keren in Parijs er nu geweest ben. Ook de merchandising rond de Mona Lisa moet ik aan mij laten voorbijgaan. Geen potlood of gom met de Mona Lisa op komt in mijn bezit. Ik ben streng voor mezelf. Was ik nu van Amerika of China gekomen, had ik wel een extra inspanning gedaan. Nu denk ik, volgende keer beter.
Alles komt goed in het Musée de l’Orangerie. De waterlelies van Monet kan je niet mislopen. Een kleiner kunstmuseum inspireert en geeft energie. Dat voelde ik gisteren ook bij de tijdelijke expositie Cherry Blossoms van Damien Hirst in de Fondation Cartier. Drie zalen, niet meer of niet minder. Voor ik Parijs verlaat, verdrink ik nog heel even in de reusachtige Monets en daarna lonkt de beloning in de museumshop.
Fotoalbums van locatie «Paris»
